Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ένα μικρό διήγημα μου για τη συμμετοχή μου σε έναν διαγωνισμό. Και μπορεί να μη κατάφερα να διακριθώ αλλά η χαρά του να γράφεις δε συγκρίνεται με τίποτα...

Παράλληλες ζωές

Η Αλίκη γεννήθηκε το 1986 σε ένα μαιευτήριο των Αθηνών. Ήταν ένα λιποβαρές μωρό με μαύρες μπουκλίτσες όμως που την έκανε να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα μωράκια. Τα μαύρα μαλλάκια της δεν έμειναν για πολύ καθώς όσο μεγάλωνε τα μαλλιά της άνοιγαν σαν χρώμα και γινόταν καστανό, οι μπούκλες όμως παρέμεναν μέχρι που τελικά απέκτησε ένα καστανοκόκκινο χρώμα στο μαλλί ενώ οι μπούκλες θα την ακολουθούσαν σε όλη της τη ζωή.

Η Αλίκη γενικά έζησε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια καθώς μέχρι τα έξι της ζούσε σε μια κωμόπολη της Ευβοίας και έπαιζε κάθε ημέρα με τα παιδιά στην ήσυχη γειτονιά της Λίμνης, ενώ πολλά καλοκαίρια επισκέπτονταν και τη γιαγιά της στο κοντινό χωριό και εκεί στο περιβόλι τάιζαν παρέα τις κότες. Κάποια άλλα καλοκαίρια δε πήγαινε στο χωριό της μαμάς της και στην άλλη άκρη της Ευβοίας όπου έπαιζε με τα παιδιά της γειτονιάς κρυφτό, έκανε ποδήλατο, έπαιζε αγαλματάκια ακούνητα, έτρωγε τραχανά κρυφά που άπλωνε η γιαγιά της στην αυλή, ενώ τα βράδια κάποιες φορές μοιραζόταν τρομακτικές ιστορίες με τα αδέρφια της και τα παιδιά της γειτονιάς ή καθόταν και χάζευε τους μεγάλους που έπαιζαν μπιρίμπα. Αυτό όμως που της έμεινε έντονα, όσα χρόνια και αν περνούσαν, ήταν η ηρεμία της νύχτας και το νυχτολούλουδο που ήταν διάχυτο στην ατμόσφαιρα. Και η Αλίκη συνέχισε να μεγαλώνει, όμως μαζί με εκείνη μεγάλωναν και τα κιλά της και τα προβλήματα των γονιών της. Οι τσακωμοί μεταξύ τους ήταν συχνοί ενώ η γιαγιά της ανακατευόταν συνεχώς στο ζευγάρι και έβριζε τον πατέρα της. Το ίδιο και ο παππούς της με αποτέλεσμα να τσακωθούν και να σταματήσουν και τα καλοκαίρια στο ένα χωριό.. Και μετά πέθανε και η άλλη γιαγιά και δεν πήγαν ξανά ούτε στο άλλο χωριό. Δύσκολες στιγμές για την Αλίκη που μαζί με τους συμμαθητές της που την κορόιδευαν εμφανώς πλέον για τα κιλά της, είχε και τους γονείς της να τσακώνονταν, το μπαμπά της να πίνει και να μεθάει, να φεύγει από το σπίτι, τη μαμά της να κλαίει συνέχεια και να εύχεται να πεθάνει.

Τα χρόνια συνέχιζαν να περνάνε και η Αλίκη μεγάλωνε και άλλο, τα κιλά παρέμεναν, το ίδιο και τα προβλήματα στο σπίτι της. Το bullying ήταν πια καθημερινό φαινόμενο, το ίδιο και οι καβγάδες στο σπίτι της. Και εκείνη έκλαιγε συνέχεια. Έκλαιγε για την κοροϊδία, για τους γονείς της, για τους παππούδες που έβριζαν το μπαμπά της, για τη μαμά της που στενοχωριόταν. Και ευχόταν να πεθάνει για να ηρεμήσει, μια επιθυμία που αργότερα άρχισε να γίνεται φόβος μη χάσει τη μαμά της ή τον μπαμπά της ή τα αδέρφια της. Και συνέχιζε να μεγαλώνει και κάποιες φορές σκεφτόταν ότι θέλει να πεθάνει αλλά πλέον την είχε κυριεύσει ο φόβος μη χάσει κάποιον δικό της.

Ο Άρης από την άλλη γεννήθηκε σε ένα μικρό σπιτάκι σε μια φάρμα ενός χωριού. Ήταν το μικρότερο από τα τέσσερα αδέρφια του ενώ μια επιπλοκή στη γεννά του δημιούργησε ένα πρόβλημα στα δόντια του. Προγναθισμός είπε ο γιατρός και δυστυχώς δε θα μπορούσε να γίνει τίποτα για να διορθωθεί. Θα έμενε για πάντα το χαρακτηριστικό του. Η μαμά του από την αρχή έδειξε όλη την αγάπη στον Άρη και προσπάθησε να του τονώσει την αυτοπεποίθηση του ώστε να μη νιώθει μειονεκτικά μεγαλώνοντας για αυτό το χαρακτηριστικό στα δόντια του. Ήθελε να το αγαπήσει, να το κάνει δικό του και να τον θωρακίσει ώστε να τον προστατέψει αργότερα από τα περίεργα βλέμματα του κόσμου.

Ο Άρης άρχισε να μεγαλώνει σιγά-σιγά. Έτρεχε ανέμελος στη φάρμα, κυνηγούσε μύγες ή πουλιά ενώ κάποιες φορές, ειδικά το καλοκαίρι, ξάπλωνε δίπλα στο ποταμάκι που περνούσε μπροστά από το σπίτι του και απολάμβανε τη μεσημεριανή σιέστα του ακούγοντας τα τζιτζίκια που τραγουδούσαν το δικό τους τραγούδι. Το καλοκαίρι υποδέχτηκε το φθινόπωρο με τον Άρη να συνεχίζει να παίζει στη φύση και να κυλιέται ανάμεσα στα πορτοκαλί πλέον φύλλα των δέντρων. Μέχρι εκείνο το χειμώνα.
Αυτός ο χειμώνας ήταν διαφορετικός και αρκετά βαρύς ενώ το χιόνι που έπεσε εκείνη τη χρονιά κατέστρεψε μεγάλο μέρος της σοδειάς τους. Τα έξοδα μεγάλωναν και πλέον δε μπορούσαν να ανταπεξέλθουν ούτε στα βασικά όπως ήταν το φαγητό. Έτσι οι γονείς του αποφάσισαν να τον στείλουν στην πόλη στον αδερφό της μαμάς του να μείνει για λίγο καιρό μέχρι να μπορέσουν να βρουν ένα τρόπο να ορθοποδήσουν. Και έστειλαν και τον αδερφό του Άρη στην αδελφή του πάτερα του σε διαφορετική πόλη. Του Άρη δεν του άρεσε αυτό. Δε μπορούσε να καταλάβει για ποιο λόγο αποχωριζόταν την οικογένεια του. Και έκλαιγε συνεχώς. Όμως κανείς δεν τον άκουγε. Επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητο του θείου του μη μπορώντας να κάνει κάτι άλλο. Κοίταξε πίσω για μια τελευταία φορά βλέποντας τον ήλιο να χάνεται σιγά-σιγά στο βουνό. Ήταν η τελευταία εικόνα που θα είχε από το σπίτι του και τη μαμά του, η οποία τον κοιτούσε με τα πιο θλιμμένα μάτια που υπήρχαν.

Η ζωή στην πόλη δεν ήταν εύκολη για τον Άρη. Δε μπορούσε να προσαρμοστεί στο μικρό διαμέρισμα του θειου του ενώ τα ξαδέρφια του τον πείραζαν συνέχεια και τον κορόιδευαν για τα δόντια του. Μια φορά μάλιστα ο θείος του τον είχε κλωτσήσει κιόλας επειδή ο Άρης επιτέθηκε σε ένα από τα ξαδέρφια του. Έτσι ο Άρης συνήθιζε να φεύγει από το σπίτι κρυφά και να κάνει μεγάλες βόλτες μόνος του . Άλλωστε δεν ένιωσε ούτε στο ελάχιστο την αγάπη που είχε από τη μαμά του μιας και ο θείος του δεν τον αποδέχτηκε ποτέ, ενώ το προσωρινό που έγινε νόμιμο τον είχε πια κουράσει.. Έτσι μια ημέρα αποφάσισε να το σκάσει. Ήταν άλλωστε σίγουρος ότι κανείς δε θα τον αναζητούσε. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, μόλις ξάπλωσαν οι θειοι του πήδηξε από το ανοιχτό παράθυρο και έφυγε όσο πιο μακριά γινόταν.

Η συνάντηση

Ήταν ένα βροχερό βράδυ του Νοεμβρίου όταν η Αλίκη γυρνούσε από τη δουλειά της.. Εκείνη τη νύχτα δεν ήθελε να πάρει το αυτοκίνητο. Ήθελε να περπατήσει. Βλέπεις πριν ένα μήνα είχε χάσει το πρώτο της σκυλί από καρκίνο και συνήθιζε να περιπατάει για να αδειάζει το μυαλό της από τις σκέψεις και να κατευνάζει με κάποιο τρόπο τον πόνο της απώλειας. Ναι η Αλίκη την ένιωθε τόσο έντονη αυτή την απώλεια γιατί ήταν σα να έχασε ένα δικό της άνθρωπο.

Οι δρόμοι ήταν έρημοι αν και ήταν μόνο εννιά η ώρα. Μόνο κάποιοι λίγοι διαβάτες περπατούσαν στο δρόμο. Η βροχή είχε σταματήσει όμως το κρύο ήταν τσουχτερό. Η Αλίκη επιτάχυνε το βήμα της καθώς ήθελε να φτάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο σπίτι της. Κάπου-κάπου όμως σταματούσε και χάζευε τις βιτρίνες. Μέχρι που πέρασε έξω από ένα μαγαζί με χαλιά και είδε τον Άρη. Τον κοίταξε, του χαμογέλασε και συνέχισε. Όμως ο Άρης άρχισε να την ακολουθεί. Η Αλίκη δεν έδωσε σημασία γιατί σκέφτηκε ότι μπορεί να πήγαινε μέχρι το περίπτερο. Κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά όταν είδε ότι ο Άρης συνέχισε να την ακολουθεί. Κοντοστάθηκε και γύρισε πίσω κοιτώντας τον. Εκείνη τη στιγμή περνάει μια μητέρα με την κόρη της. Τις ρώτησε αν ξέρουν ποιανού είναι αυτό το παιδί και εκείνες απάντησαν ότι πρέπει να ξέρει ο κύριος με το κατάστημα με τα χαλιά στη γωνία.

«Μην ανησυχείτε» άκουσε τη γυναίκα να λέει. «Θα τον γυρίσουμε εμείς στο μαγαζί αφού από εκεί είναι ο δρόμος μας».

Η Αλίκη χαμογέλασε και ξεκίνησε να περπατά. Όμως ο Άρης δε κουνιόταν. Είχε στυλώσει τα πόδια του στο έδαφος και έκλαιγε.

Η Αλίκη γύρισε και τον κοίταξε και εκείνος χαμογέλασε. Πλησίασε προς το μέρος του. Τότε η γυναίκα της είπε: «Δεν έρχεται. Μάλλον θέλει εσάς να τον επιστρέψετε στο κατάστημα» .

Η Αλίκη το σκέφτηκε, κοίταξε το ρολόι της και αποφάσισε να γυρίσει εκείνη τον Άρη στο μαγαζί. Όμως απογοητεύτηκε πολύ όταν έφτασε εκεί αφού ο καταστηματάρχης της είπε ότι δεν το έχει δει ξανά τον Άρη και ούτε ξέρει αν έχει γονείς κάποιον από τη γειτονιά. Βλέπεις η εμφάνιση του Άρη δε θύμιζε ένα παιδί από σπίτι. Ήταν βρώμικος και πεινασμένος.

«Μα πως γίνεται αυτό; Υπάρχει ένα παιδί και δεν αναρωτηθήκατε σε ποιον ανήκει» ρώτησε.

Η απάντηση όμως του καταστηματάρχη ήταν αφοπλιστική.

«Λογικά θα ανήκει σε οικογένεια τσιγγάνων. Εκείνοι τα παρατάνε έτσι και τα στέλνουν στους δρόμους μήπως τα λυπηθεί κανείς και τους δώσει τίποτα να επιστρέψουν στο σπίτι. Βέβαια όπως το βλέπω αυτό το παιδί με αυτά τα δόντια δε μου κάνει εντύπωση να τον παράτησαν. Κοίτα πόσο άσχημο είναι» είπε και γελώντας χαιρέκακα κατέβασε τα ρολά, καληνύχτισε και έφυγε τρέχοντας.

Η Αλίκη είχε πάθει τέτοιο σοκ που δεν πρόλαβε να αρθρώσει λέξη. Έμειναν εκεί με τον Άρη μέσα στο κρύο να κοιτάζουν αποσβολωμένοι τον καταστηματάρχη που περπατούσε βιαστικός μέχρι που χάθηκε στα στενά.

Η Αλίκη τότε αποφάσισε να πάει στην αστυνομία. Όχι εκείνη δε θα τον άφηνε όπως τον άφησαν οι άλλοι. Πήρε τον Άρη αγκαλιά και κατευθύνθηκε προς το αστυνομικό τμήμα της περιοχής της. Έπρεπε να δηλώσει την εξαφάνιση.

ΡΙΓΚΟ, ΕΝΑΣ ΤΕΤΡΑΠΟΔΟΣ ΜΑΧΗΤΗΣ

Μια φορά και έναν καιρό, όχι πολύ μακριά από εμάς, στις 30/7/2021 γεννήθηκε ένα μικρό σκυλάκι που αργότερα θα έπαιρνε το όνομα Ριγκο. Το σκυλάκι αυτό τους πρώτους τρεις μήνες της ζωής του, τους πέρασε σε ένα χωράφι μαζί με τα αλλά δυο αδέρφια του. Οι συνθήκες ζωής δεν ήταν εύκολες όμως. Υπήρχαν άνθρωποι που τα τάιζαν όμως τα τσιμπούρια καραδοκούσαν ενώ η ζέστη γίνονταν ανυπόφορη..

Στους τρεις αυτούς μήνες ωστόσο το σκυλάκι αυτό έμαθε να συνυπάρχει μαζί με αλλά σκυλιά αλλά σαν ανήσυχο πνεύμα που ήταν δε μπορούσε να κάτσει ήσυχο. Έτσι συνήθιζε κάθε ημέρα να γυρνάει από εδώ και από εκεί.

Ώσπου ένα βράδυ περιπλανώμενο καθώς ήταν και χαμένο βρήκε καταφύγιο στις ρόδες ενός αυτοκινήτου. Όμως όταν ο οδηγός ξεκίνησε δεν είδε το σκυλάκι που ήταν στη μια πίσω ρόδα με αποτέλεσμα να κάνει όπισθεν και να του πατήσει το ένα ποδαράκι.

Οι φωνές του Ριγκο ήχησαν δυνατά μέσα στη νύχτα. Φωνές που διαδεχτήκαν το κλάμα και έπειτα τον πόνο.

«Και τώρα τι κάνουμε» αναρωτήθηκε ο άνθρωπος. 

«Άστο να ψοφήσει και πάμε να φύγουμε» του έλεγε ο συνοδηγός του. 

Όμως εκείνος ο άνθρωπος δεν τον παράτησε. Αποφάσισε με το που ξημερώσει να τον πάει σε γιατρό. Και οι ώρες πέρασαν βασανιστικά, ώσπου ξημέρωσε.

Ο άνθρωπος αυτός πήρε το σκυλί, το έβαλε στο αυτοκίνητο και τον πήγε στον πρώτο κτηνίατρο που βρήκε. Τον καθάρισαν από τα τσιμπούρια, του έκαναν ράμματα στη μέσα μεριά του πίσω ποδιού και συνέστησαν ακινησία για ενάμιση μήνα, μήπως και καταφέρει να το πατήσει το πόδι του. Εκείνος ο άνθρωπος λοιπόν το πηρέ και το πήγε στο σπίτι του και αποφάσισαν από κοινού όλη η οικογένεια να το ονομάσει Ριγκο. Ναι, θα το κρατούσαν όπως και αν είχε. Είτε περπατούσε ξανά, είτε όχι.

Οι πρώτες ημέρες όμως δεν ήταν εύκολες. Ο Ριγκο πονούσε και έκλαιγε κάθε βράδυ. Προσπαθούσε να περπατήσει, να τρέξει, να παίξει όπως είχε μάθει. Όμως έβλεπες στα μάτια του τη θέλησή να τα καταφέρει..

Και πέρασαν δυο εβδομάδες και ζητήθηκε η γνώμη και δευτέρου κτηνιάτρου. Η ακτινογραφία έδειξε κάταγμα στο ιερούν οστό. Και από αυτόν τον γιατρό τα μηνύματα δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά για την αποκατάσταση του ποδιού του Ριγκο.

ΧΡΟΝΙΑ ΗΡΕΜΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΠΑΤΕΡΑ

Σαν χθες πριν 6.5 χρόνια θα σου λέγαμε χρόνια πολλά.. Και εσύ αγέρωχος με ένα ελαφρύ μειδίαμα χαράς θα μας απαντούσες «ευχαριστώ»..

Σαν χθες πριν 6.5 χρόνια δεν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία σου γιορτή. Δεν ήξερα ότι 6.5 χρόνια μετά η επαφή μπαμπάς δε θα υπήρχε πλέον στο κινητό μου. Δεν ήξερα ότι καμία χρονιά από τότε δε θα είναι η ίδια.

Κανένας χειμώνας δε θα έχει την ίδια ζεστασιά που έβγαζε η σόμπα όταν ήσουν και εσύ μαζί μας. 

Καμιά γιορτή δε θα είναι η ίδια χωρίς την παρουσία σου στο τραπέζι μαζί με το αγαπημένο σου κρασί..

Κανένα καλοκαίρι δε θα είναι το ίδιο χωρίς τον ελληνικό καφέ, ξημέρωμα ακόμα, παρεούλα εγώ και εσύ στο μπαλκόνι να κοιτάμε τη θάλασσα.. Και κανένα καλοκαίρι δε θα είναι το ίδιο χωρίς το τραπέζι εκείνο κάτω από την καρυδιά στο χωριό με συντροφιά μας τα ζωάκια σου..

Άλλαξε η καθημερινότητα μας.. Άλλαξε η ζωή μας. Μεγαλώσαμε απότομα και οι τέσσερις. Και η μαμά έμεινε βράχος να στηρίζει πρώτα εμάς και μετά εκείνη. Σε αγαπούσε βλέπεις μέχρι και την τελευταία στιγμή και ας ήσασταν χωρισμένοι.. Και ξέρω ότι ακόμα σε αγαπάει.

ΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΦΙΛΙΑ

Όταν πριν 4 χρόνια σε γνώρισα δε μπορούσα να φανταστώ ότι η σχέση μας δε θα έμενε μόνο στο επαγγελματικό αλλά θα προχωρούσε και σε προσωπικό επίπεδο.. Βλέπεις πέρα από διατροφολόγος μου είσαι και φίλη μου και ψυχολόγος μου και με βοήθησες πολύ σε αυτόν τον αγώνα που είχα να αντιμετωπίσω..

Ξέρεις; Ακούω από κάποιους ότι η διατροφολόγος μου με κρίνει, δε με πιστεύει ότι δεν έφαγα, με ειρωνεύεται κ.α. Και σκέφτομαι ότι μαζί σου δεν ένιωσα ποτέ αυτό το αίσθημα.

Πάντα ένιωθα άνετα να σου μιλήσω, να μοιραστώ τους προβληματισμούς μου, τις παρασπονδίες μου, να κάτσουμε να συζητήσουμε τι επιθυμώ τη δεδομένη χρονική στιγμή και πως μπορούμε να το εντάξουμε στη διατροφή μου. Δεν ένιωσα καμιά φορά τη στέρηση, την επίκριση, το να μη νιώθω τελικά ο εαυτός μου..

Αναλογιζόμενη το μέλλον ξέρω ότι κάποια στιγμή θα σταματήσουμε τη διατροφή οριστικά αφού θα επιτευχθεί ο στόχος μου. Και μπορεί με αυτή την καραντίνα και με αλλά προσωπικά θέματα να έχουμε πάει λίγο πίσω στο στόχο όμως όπως είδα και κάπου: «Μη φοβάσαι να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή. Είναι μια ευκαιρία να χτίσεις κάτι καλύτερο αυτή τη φορά».

ΜΙΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΧΑΛΚΙΔΑ, ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΖΩΗ

Και είδα το ζευγαράκι εκείνο των ηλικιωμένων να κρατιούνται αγκαζέ και να φοράνε παρόμοιο κάρο σακάκι...

Και πιο κει είδα τρία παιδιά να κάθονται με τις μάσκες και να συζητάνε σε εκείνο το παγκακι..

Και περπάτησα πιο περα και είδα μαγαζιά κλειστά.. Μόνο οι βιτρίνες έμεναν στολισμένες για να δείξουν ότι κάποτε υπήρχε ζωή.. Κάποια είχαν φώτα, κάποια άλλα ήταν σβηστά..

Η ώρα φτάνει 6.. Ο κόσμος λιγοστεύει. Τα εναπομείναντα περιπτερα και μίνι μάρκετ κατεβάζουν ρολά... Οι δρόμοι αρχίζουν να ερημωνουν..

Κάποιοι μένουν στο παγκακι, ίσως για να προλαβουν να δουν τη δυση του ήλιου πριν γυρίσουν παλι στο σπίτι τους..

Κάποιοι άλλοι γυρνάνε τρέχοντας και ιδρωμένοι.. Άλλη μια ημέρα που βγήκαν για τρέξιμο...

Προχωράω και χάνομαι στις σκέψεις μου.. Η ώρα έχει παει πια 7 και ήρθε η ώρα του γυρίσμου σπίτι μου..

Τα μαγαζιά συνεχίζουν να μένουν κλειστά και τώρα πια ερήμωσαν και οι πλατείες, άδειασαν τα παγκακια, χάθηκε και εκείνο το ζευγαράκι που είδα πριν λίγο.. Δεν κυκλοφορεί κανεις. Παρά μόνο ένας δυο μαζί με τα σκυλάκια τους...

Αποφασίζω να παω από παραλία.. Θλίβομαι στη θέα που αντίκριζω, αν και νιώθω μια ανεξήγητη ηρεμία..

Θέλεις τα φώτα που είναι αναμμενα και καθρεφτιζονται στα νερά του Ευρίπου; Θέλεις η θάλασσα που είναι ήρεμη; Θέλεις η ανάγκη που έχει το μυαλό για να ξεφυγει λίγο από όλα τα άσχημα και να ονειρευτεί; Δε ξερω αλήθεια...

Η άλλοτε κραταια παραλία με τις καφετέριες να είναι ανοιχτές, τα γέλια και τις φωνές από παρέες, οι μυρωδιές από ουζερι και εστιατόρια, το νυφοπαζαρο κάθε Σαββατοκύριακο, όλα πλεον φαντάζουν μακρινές αναμνήσεις...

2020 ΤΕΛΟΣ, 2021 ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Θέλω να βρεθώ ξανά με φίλους και να πιουμε το κρασάκι μας, να ακουσουμε τη μουσική μας, να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε..

Θέλω να μπορώ να αγκαλιάζω και να φιλάω τους ανθρώπους μου χωρίς να φοβάμαι μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.

Θέλω να μπορώ να πηγαινω εκδρομές, ταξίδια, να γνωρίζω νέους ανθρώπους και νέα μέρη.

Θέλω να χάνομαι στις βιβλιοθήκες και να διαβάζω ότι μπορείς να φανταστείς χωρίς να αγχώνομαι μήπως με παρει η ώρα..

Θέλω να ακουω φωνές, γέλια, κουδουνια και παιδικα τραγουδια απο σχολεία και παιδικους σταθμους..

Θέλω να κυκλοφορώ ελευθερη, χωρίς μάσκες, χωρίς φόβο, χωρίς να αναγκάζομαι να υπάκουω σε «πρέπει» και «μη».

Θέλω να μπορώ να γυμνάζομαι όποτε θέλω και όπως θέλω, οχι μονο γιατί πρέπει αλλά και γιατί ΘΕΛΩ.

Θέλω να μπορώ να εκφράζομαι χωρίς να λογοκρινομαι ή να φιμωνομαι.

H ΕΛΠΙΔΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Όταν ήμουν μικρή περίμενα πως και πως να έρθουν τα Χριστούγεννα.. Θέλεις επειδή γεννήθηκα και κοντά σε αυτές τις ημέρες; Δε ξερω.. Ξέρω πάντα ότι με το που έμπαινε ο Δεκέμβριος με έπιανε μια γλυκιά ανυπομονησία για να έρθει η ώρα που θα στολισουμε το δέντρο... 

Και εκείνη η ώρα έφτανε.. Και χιλιάδες μπαλιτσες απλώνονταν μπροστά μας.. Άλλες χρωματιστές, άλλες μονόχρωμες, άλλες με σχέδια και άλλες απλές. Κάποιες άλλες ήταν καμπανουλες και κάποιες άλλες είχαν τη μορφή αγγέλων ενώ άλλες είχαν και τη μορφή των αστεριών.. Όλες όμως περίμεναν καρτερικα να πάρουν τη θέση τους στα κλαδακια του δέντρου...

Και υστερα ήταν και τα λαμπακια. Λευκά, χρωματιστά, μπλε, κίτρινα ότι ηθελε η ψυχή σου έμπαιναν και αυτά στο δέντρο και του χάριζαν μια μαγική λάμψη.. Και το αστέρι στην κορυφή θυμίζει ότι η ελπίδα και τα όνειρα θα πρεπει παντα να μένουν ψηλά στην κορυφή...

Και κάπως έτσι τα χρόνια περνανε και το δέντρο μαζί με τους φίλους του περιμένουν κάθε χρόνο καρτερικα να πάρουν τη θέση που τους αξίζει μέσα στο σπίτι. Οι δε Άγιοι Βασίληδες, ελαφακια χιονάνθρωποι και φυσικά η φάτνη συμπληρώνουν με ένα υπέροχο τρόπο το όλο εορταστικό κλιμα...

Τα φετινά Χριστούγεννα είναι κάπως διαφορετικά όμως.. Βλέπεις φέτος λείπει ένα βασικό αγαθό. Η ελευθερία.. Δε μπορείς να βγεις έξω και να χαζέψεις το στολισμό. Δε μπορείς να πας στο μαγαζακι του κυρίου Χρήστου να πάρεις δώρα η της κυρίας Τασούλας να πάρεις λογίων λογίων καλούδια. Δε μπορείς να οργανώσεις παρτι για φίλους, δε ξερεις καν αν θα μπορέσεις να αγκαλιάσεις και να είσαι μαζί με τους ανθρώπους σου αυτές τις γιορτινές ημέρες. . Δε μπορείς να ζήσεις όπως θέλεις. Πρέπει να ζήσεις με τον τρόπο που οι άλλοι θέλουν..

Όμως ξέρετε κάτι; όπως στο δέντρο υπάρχουν αυτά τα στολιδια που φαίνονται αλλά υπάρχουν και αυτά που κρυβονται όμως ειναι και αυτά βασικοί πρωταγωνιστές της διακόσμησης έτσι και εμείς δεν πρεπει να αφήσουμε κανέναν να μας εξαφανίσει την ελπίδα, τα όνειρα, την ανέμελια και τη ζωντάνια.. Ναι αυτά κανεις δε μπορεί και ουτε πρεπει να μας τα παρει..

ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ: Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ (Β΄ΜΕΡΟΣ)

Όπως είχα αναφέρει σε προηγούμενο κείμενο μου, φέτος το καλοκαίρι αποφάσισα να περάσω τις ολιγοήμερες διακοπές μου στο πανέμορφο νησί μου, την Εύβοια και πιο συγκεκριμένα στη Βόρεια Εύβοια. 

Σε συνέχεια λοιπόν των υπέροχων παραλιών, ας δούμε και κάποιες ακόμα.

Μία πιο συμβατική παραλία, είναι η πίσω μεριά της παραλίας του Πηλίου. Πρόκειται για μια παραλία πίσω από το λιμάνι, μπροστά στα πόδια του βουνού στην οποία μπορείς να απολαύσεις το μπάνιο σου τόσο κοντά στο χωριό όσο και μακριά του, αφού είναι πιο απομονωμένη αυτή η μεριά της παραλίας και ενδείκνυται για βραδινό μπάνιο. Ξέρετε από αυτά τα βραδινά μπάνια, τα παρείστικα, με τη φωτιά να σιγοκαίει και τον ήχο της θάλασσας να «ταράζει» την ηρεμία της νύχτας, ενώ τα αστέρια φωτίζουν τη σκοτεινή νύχτα και το φεγγάρι συμμετέχει στο δικό τους χορό. Σε αυτή την παραλία θα δεις και τις βαρκούλες να βγαίνουν για σεργιάνι, μέχρι να χαθούν στο βάθος και να βλέπεις μόνο μικρά πολύχρωμα φωτάκια… 

Επόμενη παραλία και λίγο πιο γνωστή είναι το Σαρακήνικο. 

Το Σαρακήνικο είναι μια υπέροχη ερημική παράλια γεμάτη πεύκα, βότσαλα και κολπίσκους καλά «κρυμμένους» κατά μήκος της, ιδανική για όσους αναζητούν ηρεμία, χαλάρωση ή λίγες στιγμές ρομαντικές μαζί με το ταίρι τους. Επίσης είναι από τις παραλίες που δεν πιάνει εύκολα κύμα, αφού στην είσοδο του κλειστού αυτού κολπίσκου υπάρχει ένα μικρό καταπράσινο νησάκι μπροστά του, το οποίο κόβει τον αέρα. 

Όσο για το πώς θα φτάσετε; Απλά ακολουθήστε το δρόμο προς Αγ. Ιωάννη Ρώσο. Φτάνοντας στο Προκόπι θα στρίψετε δεξιά, με κατεύθυνση προς Πήλι. Μετά το Πήλι και λίγο πριν την παραλία του υπάρχει ταμπέλα που δείχνει προς Σαρακήνικο και Βλαχιά. Έξτρα τιπ; Όπως και στις προηγούμενες παραλίες, έτσι και σε αυτή η διαδρομή ανάμεσα στα πεύκα είναι απλά μαγική.

ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ: Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ (Α' ΜΕΡΟΣ)

Φέτος το καλοκαίρι ήμουν σε ένα μεγάλο δίλημμα.. Να πάω Κρήτη για ολιγοήμερες διακοπές ή να πάω Βόρεια Εύβοια; Στην αρχή ήθελα να πάω Κρήτη, όμως τελικά αποφάσισα να ανέβω προς Βόρεια Εύβοια, με την υπόσχεση φυσικά από μεριάς του αγοριού μου ότι θα γυρίσουμε παραλίες που δεν είχα πάει ποτέ στη ζωή μου.. 

Για να γίνει όμως αυτό, έπρεπε να βρω και που θα μείνω αυτές τις 6 ημέρες. Τελικά μετά από ψάξιμο, αποφάσισα να μείνω στο Πήλι και πιο συγκεκριμένα στο ξενοδοχείο Pili Beach. Πρόκειται για ένα όμορφο ξενοδοχείο, οικογενειακό θα έλεγα, που έχει θέα και βουνό και θάλασσα. Τα πεύκα δε που το πλαισιώνουν, ο ήχος των τζιτζικιών, η δροσιά της θάλασσας και του βουνού, προσφέρουν υπέροχες στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας. Η άφιξη μας στο ξενοδοχείο έγινε Κυριακή μεσημέρι, ο δε κύριος που έχει το ξενοδοχείο, ήταν εξυπηρετικότατος, χαμογελαστός και αρκετά ευδιάθετος. Αφού συστηθήκαμε μας έδειξε το δωμάτιο. Τακτοποιήσαμε τα πράγματα, χαζέψαμε λίγο τη θέα και φύγαμε…για παραλία!

Αρχικά πήραμε το δρόμο που λέει προς Βλαχιά καθώς εκεί κοντά βρίσκονται όλες οι παραλίες. Πρόκειται για μία διαδρομή ανάμεσα στα πεύκα, με τα θεόρατα βουνά να πλαισιώνουν κάθε βήμα σου. Στην Κακιά Σκάλα δε, όπως αποκαλούν οι ντόπιοι ένα σημείο του δρόμου, ο επισκέπτης μπορεί να σταθεί και να απολαύσει από ψηλά το βραχώδες τοπίο με τη θάλασσα και τα δέντρα να απλώνεται μπροστά του. Μία στάση αρκεί για να χαθεί το μάτι σου στο μπλε της θάλασσας και το πράσινο του βουνού. Περνώντας δε το βράδυ από εκεί μπορείς να δεις μέσα στη θάλασσα βαρκούλες με φωτάκια να φωτίζουν τη θάλασσα, από Πηλιώτες ψαράδες που ξεχύνονται προς αναζήτηση μιας καλής ψαριάς. Και η διαδρομή μέσα στην πευκόφυτη περιοχή συνεχίζεται...

Πρώτη παραλία που επισκεφθήκαμε ήταν ο Μακρύς Γιαλός. 

Ο Μακρύς Γιαλός είναι η μεγαλύτερη παραλία της κοινότητας Βλαχιάς. Ένα ρέμα που ρίχνει τα νερά του στη θάλασσα και τα πλατάνια που φτάνουν ως την άκρη της παραλίας δημιουργούν ένα σημείο γαλήνιο ιδανικό για οικογενειακές αλλά και παρείστικες στιγμές. Ο χώρος ενδείκνυται και για κάμπινγκ ενώ η παραλία περιλαμβάνει καντίνα, ταβέρνα και μίνι μάρκετ. Αρκετά μεγάλη και πολυσύχναστη παραλία, όμως και μόνο το μπάνιο στον καταπράσινο φυσικό κόλπο αρκεί για να σου μείνει αξέχαστη. 

Δεύτερη παραλία που επισκεφθήκαμε ήταν η παραλία Γκιωνάτης. 

ΕΝΑ ΜΑΓΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Πόσα μυστήρια να κρυβει το φεγγάρι; Μπορεί πολλα, μπορεί και τίποτα... Όμως αυτό που είναι σίγουρο είναι η ομορφιά που κρυβει. Μια αλλόκοτη και παραξενη ομορφιά...

Άλλοτε θα το δεις να κρύβεται πισω από τα σύννεφα και να παίρνει αυτό το βαθύ κίτρινο χρώμα.. Και τα σύννεφα σαν σκιές να προσπαθούν με κάθε τρόπο να το κρύψουν.. Όμως εκείνο με κάποιο τρόπο πάντα θα ξεπροβάλλει..

Κάποιες άλλες παλι φορές θα το δεις να λάμπει ψηλά στον ουρανό και το φως του να μην έχει να ζηλέψει τίποτα από τον ήλιο. Να χαρίζει απλόχερα το φως του αδιαφορώντας για τη σκοτεινή νυχτα που το περιβαλλει..

Υπάρχουν όμως και εκείνες οι φορές που καθρεφτίζεται στη θάλασσα και σε προσκαλει να περπατήσεις ή να κάτσεις στην παραλια και να το χαζευεις είτε μόνος, είτε με φίλους, είτε με τον άνθρωπο σου. Αν μη το άλλο δίνει ένα ρομαντισμό στη σκοτεινή ατμόσφαιρα της νυχτας.. Άλλοτε πάλι ενώνεται με τα φώτα της πολης. Τα φώτα των σπιτιών, των γεφυρών, των καραβιων και συνθέτει έναν πολυ όμορφο ζωγραφικό πινακα που θα ζήλευε και ο καλυτερος ζωγράφος..

Υστερα, ποσα τραγουδια δεν έχουν γραφτεί για το φεγγάρι; Πολλά.. Από το γνωστό παιδικο τραγουδι μέχρι τα αλλά τα λιγότερο η περισσότερο γνωστά, εκείνα τα τραγουδια που ακουγαμε στην εφηβική και μετεφηβικη ηλικία..