ΜΙΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΧΑΛΚΙΔΑ, ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΖΩΗ

Και είδα το ζευγαράκι εκείνο των ηλικιωμένων να κρατιούνται αγκαζέ και να φοράνε παρόμοιο κάρο σακάκι...

Και πιο κει είδα τρία παιδιά να κάθονται με τις μάσκες και να συζητάνε σε εκείνο το παγκακι..

Και περπάτησα πιο περα και είδα μαγαζιά κλειστά.. Μόνο οι βιτρίνες έμεναν στολισμένες για να δείξουν ότι κάποτε υπήρχε ζωή.. Κάποια είχαν φώτα, κάποια άλλα ήταν σβηστά..

Η ώρα φτάνει 6.. Ο κόσμος λιγοστεύει. Τα εναπομείναντα περιπτερα και μίνι μάρκετ κατεβάζουν ρολά... Οι δρόμοι αρχίζουν να ερημωνουν..

Κάποιοι μένουν στο παγκακι, ίσως για να προλαβουν να δουν τη δυση του ήλιου πριν γυρίσουν παλι στο σπίτι τους..

Κάποιοι άλλοι γυρνάνε τρέχοντας και ιδρωμένοι.. Άλλη μια ημέρα που βγήκαν για τρέξιμο...

Προχωράω και χάνομαι στις σκέψεις μου.. Η ώρα έχει παει πια 7 και ήρθε η ώρα του γυρίσμου σπίτι μου..

Τα μαγαζιά συνεχίζουν να μένουν κλειστά και τώρα πια ερήμωσαν και οι πλατείες, άδειασαν τα παγκακια, χάθηκε και εκείνο το ζευγαράκι που είδα πριν λίγο.. Δεν κυκλοφορεί κανεις. Παρά μόνο ένας δυο μαζί με τα σκυλάκια τους...

Αποφασίζω να παω από παραλία.. Θλίβομαι στη θέα που αντίκριζω, αν και νιώθω μια ανεξήγητη ηρεμία..

Θέλεις τα φώτα που είναι αναμμενα και καθρεφτιζονται στα νερά του Ευρίπου; Θέλεις η θάλασσα που είναι ήρεμη; Θέλεις η ανάγκη που έχει το μυαλό για να ξεφυγει λίγο από όλα τα άσχημα και να ονειρευτεί; Δε ξερω αλήθεια...

Η άλλοτε κραταια παραλία με τις καφετέριες να είναι ανοιχτές, τα γέλια και τις φωνές από παρέες, οι μυρωδιές από ουζερι και εστιατόρια, το νυφοπαζαρο κάθε Σαββατοκύριακο, όλα πλεον φαντάζουν μακρινές αναμνήσεις...

Αποφασίζω να βγάλω φωτογραφία.. Μόνο και μόνο για να θυμάμαι ότι κάποτε υπήρξε και έτσι η παραλια.. Γιατί θα τελειώσει όλο αυτό, το ξερω, θέλω να το ελπίζω, να το πιστεύω..

Νιώθω όμως τα δάκρυα να με κατακλύζουν.. Πως άλλαξε έτσι η ζωή μας από τη μια στιγμή στην άλλη; Πόσο άρχισε να μας κυριεύει ο φόβος, η απόγνωση, η απελπισία...

Φοβόμαστε να δουμε τους φίλους μας, φοβόμαστε να αγκαλιασουμε τους δικους μας, φοβόμαστε ακόμα και να αναπνεύσουμε.. Φοβόμαστε και μαυρίζει η ψυχή μας.. Δε χαιρόμαστε πια.. Δε ζουμε.. Προσπαθούμε όμως να παλεψουμε με ότι δυναμη μας έχει απομείνει...

Και τα δάκρυα τρέχουν.. Μέχρι που συναντώ ένα σκυλάκι.. Έρχεται να με μυρίσει. Καταλαβαίνει ότι δεν είμαι καλά.. Και αμέσως με κάνει να νιώθω καλυτερα.. Με κοιτάει στα μάτια, σα να μου φάνηκε ότι μου χαμογέλασε και εξαφανίστηκε..

 Γυρνάω στο σπίτι και αγκαλιάζω τον Άρη μου. Κοιτάω τα ματάκια του να λαμπυριζουν και την ουρά του να κουνιέται...

Κλείνω τα μάτια μου και ευχομαι να τελειώσει γρήγορα αυτο το κακό όνειρο.. Να τα άνοιξω και όλα αυτά να είναι μια μακρινή ανάμνηση... 

Κλείνω τα μάτια μου και ευχομαι να βρουμε όλοι τη δυναμη να παλεψουμε την όλη κατάσταση. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. 

Κλείνω τα μάτια απλά και ονειρευομαι, γιατί τα όνειρα δε μπορεί κανείς να μας τα πάρει...

Καληνυχτα...