ΧΡΟΝΙΑ ΗΡΕΜΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΠΑΤΕΡΑ

Σαν χθες πριν 6.5 χρόνια θα σου λέγαμε χρόνια πολλά.. Και εσύ αγέρωχος με ένα ελαφρύ μειδίαμα χαράς θα μας απαντούσες «ευχαριστώ»..

Σαν χθες πριν 6.5 χρόνια δεν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία σου γιορτή. Δεν ήξερα ότι 6.5 χρόνια μετά η επαφή μπαμπάς δε θα υπήρχε πλέον στο κινητό μου. Δεν ήξερα ότι καμία χρονιά από τότε δε θα είναι η ίδια.

Κανένας χειμώνας δε θα έχει την ίδια ζεστασιά που έβγαζε η σόμπα όταν ήσουν και εσύ μαζί μας. 

Καμιά γιορτή δε θα είναι η ίδια χωρίς την παρουσία σου στο τραπέζι μαζί με το αγαπημένο σου κρασί..

Κανένα καλοκαίρι δε θα είναι το ίδιο χωρίς τον ελληνικό καφέ, ξημέρωμα ακόμα, παρεούλα εγώ και εσύ στο μπαλκόνι να κοιτάμε τη θάλασσα.. Και κανένα καλοκαίρι δε θα είναι το ίδιο χωρίς το τραπέζι εκείνο κάτω από την καρυδιά στο χωριό με συντροφιά μας τα ζωάκια σου..

Άλλαξε η καθημερινότητα μας.. Άλλαξε η ζωή μας. Μεγαλώσαμε απότομα και οι τέσσερις. Και η μαμά έμεινε βράχος να στηρίζει πρώτα εμάς και μετά εκείνη. Σε αγαπούσε βλέπεις μέχρι και την τελευταία στιγμή και ας ήσασταν χωρισμένοι.. Και ξέρω ότι ακόμα σε αγαπάει.

Μας έμαθες όμως να πολεμάμε με τα θεριά μας. Να μην το βάζουμε κάτω. Είναι δύσκολη η ζωή μας έλεγες.. Μας προετοίμαζες ότι κάποια στιγμή θα έφευγες, να μείνουμε δυνατοί, να σταθούμε στα πόδια μας, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Να συνεχίσουμε να αγαπάμε τα ζώα και τη φύση. Να συνεχίσουμε να είμαστε άνθρωποι σε έναν κόσμο σκληρό και άδικο. Όπως ήσουν και εσύ και ας έκρυβες καλά τις αδυναμίες και τις ευαισθησίες σου..

Μας το έλεγες πατέρα αλλά όταν έρχεται εκείνη η ώρα κανείς δεν είναι έτοιμος να το αντιμετωπίσει. Δε μπορείς να το δεχτείς. Ακόμα και εκείνο το ξημέρωμα του Μαΐου που άρχισες να «φεύγεις» στα χέρια μου, δε μπορούσα να καταλάβω ότι αυτό ήταν. Πάει. Έφυγες..

Πλέον έχουμε συνηθίσει την απώλεια όμως δεν την έχουμε ξεπεράσει. Μάθαμε να ζούμε με αυτή. Όμως λείπεις. Λείπεις σε κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή. Λείπεις στις χαρές και στις λύπες. Και κάθε χρόνο τέτοια ημέρα είναι ξανά ένας μικρός θάνατος. Για αυτό το «αν», για αυτό το «γιατί», για αυτό το «ίσως» και για αλλά πολλά...

Δε μπορώ όμως να κλάψω. Όχι τώρα. Ίσως αυριo.

Στο χθες κοίταξα απλά τον ουρανό, σου χαμογέλασα και σου ευχήθηκα χρόνια αγγελικά!

Και ξέρω ότι όπου και αν είσαι, ότι και αν υπάρχει μετά, εσυ σε κάποια μεριά πίνεις κρασί και γελάς. Είσαι ήρεμος. Είσαι όρθιος, είσαι ξανά όπως σε είχαμε ζήσει, όπως σε είχαμε μάθει..

Είσαι πια ο δικός μας χαμογελαστός άγγελος..

Στο χθες έλειψες, στο σήμερα λείπεις και στο αύριο θα λείπεις μπαμπά, να το ξέρεις...