ΡΙΓΚΟ, ΕΝΑΣ ΤΕΤΡΑΠΟΔΟΣ ΜΑΧΗΤΗΣ

Μια φορά και έναν καιρό, όχι πολύ μακριά από εμάς, στις 30/7/2021 γεννήθηκε ένα μικρό σκυλάκι που αργότερα θα έπαιρνε το όνομα Ριγκο. Το σκυλάκι αυτό τους πρώτους τρεις μήνες της ζωής του, τους πέρασε σε ένα χωράφι μαζί με τα αλλά δυο αδέρφια του. Οι συνθήκες ζωής δεν ήταν εύκολες όμως. Υπήρχαν άνθρωποι που τα τάιζαν όμως τα τσιμπούρια καραδοκούσαν ενώ η ζέστη γίνονταν ανυπόφορη..

Στους τρεις αυτούς μήνες ωστόσο το σκυλάκι αυτό έμαθε να συνυπάρχει μαζί με αλλά σκυλιά αλλά σαν ανήσυχο πνεύμα που ήταν δε μπορούσε να κάτσει ήσυχο. Έτσι συνήθιζε κάθε ημέρα να γυρνάει από εδώ και από εκεί.

Ώσπου ένα βράδυ περιπλανώμενο καθώς ήταν και χαμένο βρήκε καταφύγιο στις ρόδες ενός αυτοκινήτου. Όμως όταν ο οδηγός ξεκίνησε δεν είδε το σκυλάκι που ήταν στη μια πίσω ρόδα με αποτέλεσμα να κάνει όπισθεν και να του πατήσει το ένα ποδαράκι.

Οι φωνές του Ριγκο ήχησαν δυνατά μέσα στη νύχτα. Φωνές που διαδεχτήκαν το κλάμα και έπειτα τον πόνο.

«Και τώρα τι κάνουμε» αναρωτήθηκε ο άνθρωπος. 

«Άστο να ψοφήσει και πάμε να φύγουμε» του έλεγε ο συνοδηγός του. 

Όμως εκείνος ο άνθρωπος δεν τον παράτησε. Αποφάσισε με το που ξημερώσει να τον πάει σε γιατρό. Και οι ώρες πέρασαν βασανιστικά, ώσπου ξημέρωσε.

Ο άνθρωπος αυτός πήρε το σκυλί, το έβαλε στο αυτοκίνητο και τον πήγε στον πρώτο κτηνίατρο που βρήκε. Τον καθάρισαν από τα τσιμπούρια, του έκαναν ράμματα στη μέσα μεριά του πίσω ποδιού και συνέστησαν ακινησία για ενάμιση μήνα, μήπως και καταφέρει να το πατήσει το πόδι του. Εκείνος ο άνθρωπος λοιπόν το πηρέ και το πήγε στο σπίτι του και αποφάσισαν από κοινού όλη η οικογένεια να το ονομάσει Ριγκο. Ναι, θα το κρατούσαν όπως και αν είχε. Είτε περπατούσε ξανά, είτε όχι.

Οι πρώτες ημέρες όμως δεν ήταν εύκολες. Ο Ριγκο πονούσε και έκλαιγε κάθε βράδυ. Προσπαθούσε να περπατήσει, να τρέξει, να παίξει όπως είχε μάθει. Όμως έβλεπες στα μάτια του τη θέλησή να τα καταφέρει..

Και πέρασαν δυο εβδομάδες και ζητήθηκε η γνώμη και δευτέρου κτηνιάτρου. Η ακτινογραφία έδειξε κάταγμα στο ιερούν οστό. Και από αυτόν τον γιατρό τα μηνύματα δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά για την αποκατάσταση του ποδιού του Ριγκο.

Ξεκίνησαν βιταμίνες ενώ έκαναν και εμβόλια στο Ριγκο. Και ο καιρός περνούσε και ο ενάμιση μήνας έγινε δυο, όμως το πόδι του δεν το πατούσε. Μέχρι που ήρθε η επίσκεψη στον κτηνίατρο ο οποίος αν και στην αρχή πίστευε στο θαύμα, τελικά ενημέρωσε εκείνον τον άνθρωπο ότι πιθανόν να μην επανέλθει το πόδι του. Όμως ακόμα και τρίποδος ο Ριγκο ήταν πλήρως λειτουργικός και ζωηρός...

Και κάπου εκεί, φτάνοντας πια στους πέντε μήνες, δειλα-δειλα στην αρχή ο Ριγκο άρχισε να πατάει το πόδι του. Στην αρχή δεν το πίστευε κανείς παρ ότι η μαμά του σπιτιού έλεγε ότι το πάτησε, το είδε με τα ίδια της τα μάτια..

Ώσπου ξαφνικά μια μέρα ο Ριγκο άρχισε να το πατάει κανονικά. Και έτρεχε και έπαιζε. Και όλοι χάρηκαν στο σπίτι. Μέχρι και ο γιατρός δεν το πίστευε. Ο Ριγκο ήταν ένα κουτάβι με καρδιά όμως μαχητή..

Στο σήμερα, ο Ριγκο είναι ένα αξιολάτρευτο κουτάβι που μπήκε στους έξι μήνες. Γκρινιάρης, απαιτητικός, κτητικός, όμως και γενναιόδωρος. Χαρίζει την αγάπη του και την ανεμελιά του με ένα μόνο βλέμμα. Και τρέχει και χοροπηδάει και παίζει με τον Άρη. Και κουνάει την ουρά του όταν μας βλέπει και ερχόμαστε σπίτι.

Ο Ριγκο ήταν από την αρχή, από την πρώτη ημέρα ένα μέλος της οικογένειας μας. Και ας μην το ήξερε και ας μην πάτησε εξαρχής το πόδι του. Θα ήταν ένα τρίποδο μέλος, άσχετα αν τελικά είναι πια τετράποδο.

Ο Ριγκο είναι ο δεύτερος σκύλος της οικογένειας και εκείνος ο άνθρωπος που τον αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή και δεν τον άφησε αβοήθητο είναι ο αδερφός μου..

 
Και ξέρετε τι πιστεύω; Ότι όπως ο Άρης μου ήρθε απροειδοποίητα στη ζωή μου σε μια δύσκολη φάση, έτσι και ο Ριγκο δεν ήρθε τυχαία στη ζωή μας. Και εκείνος κάποιο ρόλο έχει να επιτελέσει...
Το σίγουρο όμως είναι ότι την αγάπη που έχουμε πάρει από αυτά τα σκυλιά δεν την έχουμε πάρει από τους ανθρώπους. Και όσο μπορούμε, όσα χρόνια και αν έχουμε μαζί τους, ότι δυσκολία και να έρθει δε θα τα αφήσουμε. Θα είμαστε μαζί τους. Και θα συνεχίσουμε να βοηθάμε και οποίο άλλο σκυλί βρεθεί στο δρόμο μας..

Και μιας και έρχονται Χριστούγεννα εγώ το μόνο που θα σας πω, με αφορμή και αυτή την ιστορία, είναι να πιστέψετε στα θαύματα και να μην τα παρατάτε ποτέ. Η δύναμη είναι μέσα μας, φτάνει να την ανακαλύψουμε!

Καλές γιορτές με υγειά!!