ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΜΙΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΓΙΟΡΤΗ

Είναι από αυτές τις βραδιές που κάθομαι μπροστά στο δέντρο και απλά το χαζεύω. Είμαι σίγουρη πια ότι τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη μου γιορτή. Βασικά πάντα ήταν.. Θες επειδή γεννήθηκα Δεκέμβρη; Θες επειδή όλα αυτά τα λαμπιόνια που φωτίζουν σπίτια και καταστήματα δημιουργούν μια άλλη διάθεση; Πιο ανέμελη; Πιο αθώα, πιο παιδική; Δε ξέρω. Ξέρω μόνο ότι αγαπώ τα Χριστούγεννα.. Τα αγαπώ για τις τόσες όμορφες εικόνες που μου χαρίζουν.

Από μικρή ακόμα, θυμάμαι τον εαυτό μου να περιμένω πως και πως το στόλισμα του δέντρου. Φωνάζαμε το μπαμπά με τα αδέρφια μου να μας το κατεβάσει από το πατάρι και μόλις το έκανε και έβαζε τα φωτάκια αρχίζαμε το στολισμό.

Μπάλες μικρές, μπάλες μεγάλες, αγγελάκια, καμπανούλες, Άγιοι Βασίληδες και πόσα ακόμα πολύχρωμα μα και μονόχρωμα στολίδια, όλα τοποθετούνταν με ευλάβεια πάνω στο δέντρο.. Και στο τέλος πάντα ο μπαμπάς σαν πιο ψηλός έβαζε το αστέρι στην κορυφή.. Και ύστερα έβαζε και τα λαμπάκια στο μπαλκόνι.. Και δώστου χαρά εμείς και να γράφουμε γράμματα στον Αγιο Βασίλη για τα δώρα μας.. Και το δέντρο φώτιζε τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες και στο σπίτι επικρατούσε ένα κλίμα ζεστασιάς..

Δέντρα μικρά που ξέφτισαν από το πέρασμα των χρόνων και αντικαταστάθηκαν με μεγαλύτερα.. Λαμπάκια που καίγονταν και κάθε χρόνο θα παίρναμε τα ίδια, μα ήταν για κάποιο ανεξήγητο λόγο (;) καλύτερα από τα προηγούμενα.

Και τα χρόνια περνούσαν και τα Χριστούγεννα το ίδιο. Και έπειτα ήρθαν και οι απώλειες ανθρώπων αγαπημένων.. Πλέον το αστέρι δεν το έβαζε ο μπαμπάς στο δέντρο αλλά κάποιος από τα αδέρφια μου.. Και το σπίτι της γιαγιάς από κάτω από το δικό μας σταμάτησε να μυρίζει μελομακάρονα, κουραμπιέδες και δίπλες, ενώ και η καρέκλα του παππού άδεια. Έτσι, τα Χριστούγεννα άρχισαν να αποκτούν με τα χρόνια μια μελαγχολία, γλυκιά όμως θα έλεγα. Ίσως επειδή έχουν συνδυαστεί με τόσες όμορφες παιδικές, εφηβικές και κάποιες ενήλικες στιγμές..

ΤΑ ΑΛΜΠΟΥΜ

Σε εκείνα τα νοσταλγικά ταξίδια στο παρελθόν

Πόσο μεγάλη ιστορία να κρύβει ένα άλμπουμ; Μάλλον μεγάλη...

Κυριακή μεσημέρι. Ένα διαφορετικό καλοκαιρινό μεσημέρι.. Ο δροσερός αέρας, η ηρεμία του τοπίου με τα πευκά που χάριζαν απλόχερα τη σκιά τους και ο ελληνικός καφές στην κούπα σε προκαλούσαν να κάτσεις αναπαυτικά στην πολυθρόνα σου και να κάνεις ένα μακρινό ταξίδι στο παρελθόν..

Το πρώτο άλμπουμ άνοιξε και φωτογραφίες από τη βάπτιση και την παιδική σου ηλικία άρχισαν να ξεπροβάλλουν μια-μια μπροστά σου. Κάποιες φωτογραφίες ήταν λίγο κίτρινες, κάποιες άλλες πιο χρωματιστές, όμως σε όλες ένα μόνιμο παιδικό χαμόγελο κυριαρχούσε..

Χαμόγελα από γενέθλια, γιορτές σχολείου, γλέντια στο σπιτι μα και εκτος, σχολικές εκδρομές, διακοπές στο χωριό, όλα ήταν εκεί, σε μια τόσο μικρή φωτογραφία. Το πιο ωραίο συναίσθημα αποτυπωμένο σε ένα κομμάτι χαρτί.. Και φυσικά τα πιο μεγάλα χαμόγελα ήταν αυτά στις φωτογραφίες με τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τους γονείς..

Και όσο γυρνάνε οι σελίδες του άλμπουμ εσύ βλέπεις τη ζωή σου να ξετυλίγεται μπροστά σου.. Σε βλέπεις να μεγαλώνεις, να ωριμάζεις. Σε βλέπεις και θυμάσαι καθετί που πέρασες και πως όλα εκείνα διαμόρφωσαν αυτό που είσαι σήμερα. Σε κάποιες δε σε αναγνωρίζεις, σε κάποιες άλλες διακρίνεις μεγάλες αλλαγές και σε κάποιες συνειδητοποιείς ότι έχεις μείνει όπως ήσουν τότε. Χωρίς καμία αλλαγή.. Μόνο ίσως να έχεις χάσει κάποιο μέρος του παιδικού χαμόγελου σου...

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ

Μαμά

Σε αγαπώ γιατί εννιά μήνες με άντεξες μέσα στην κοιλιά σου παρά τις καούρες, τις ναυτίες, τις ζαλάδες και ότι άλλο σου προκαλούσα..

Σε αγαπώ γιατί ήσουν εκεί στο πρώτο μου κλάμα και με κράτησες σφιχτά στην αγκαλιά σου. Ήσουν εκεί στο πρώτο μου δόντι, στα πρώτα μου βήματα, στον πρώτο μου πυρετό ξενυχτώντας στο πλάι μου αδιαφορώντας για την προσωπική ή επαγγελματική σου ζωή..

Σε αγαπώ γιατί ήσουν εκεί όταν πήγα σχολείο, στην πρώτη μου πτώση, αλλά και μετέπειτα στην εφηβεία μου που έκλαιγα με αναφιλητά χωρίς λόγο γιατί δε μπορούσα να προσαρμοστώ ότι μεγαλώνω..

Σε αγαπώ και για όσα μου πρόσφερες ως φοιτήτρια, γιατί μου έδωσες την ευκαιρία να ζήσω μόνη μου, να σταθώ στα πόδια μου, να μάθω να παλεύω...

Σε αγαπώ για τις τόσες φορές που ήρθα και χώθηκα στην αγκαλιά σου και εσύ με άκουσες.. Για ότι με απασχολούσε, για ότι με βασάνιζε...Δε μίλαγες... Απλά άκουγες και με χάιδευες..

Σε αγαπώ για τις τόσες φορές που προτίμησες να στερηθείς το φαγητό σου, τις εξόδους σου και τόσα άλλα για να είσαι δίπλα σε εμένα και τα αδέρφια μου..

Σε αγαπώ για το πείσμα σου και την αδιάκοπη προσπάθεια σου να μας παρέχεις τα πάντα..

Σε αγαπώ γιατί στάθηκες βράχος σε όλες τις δυσκολίες και έδινες κουράγιο σε όλους μας..

Σε αγαπώ και για το τώρα.. Γιατί είσαι εκεί, γιατί ακόμα και τώρα είσαι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να με καταλάβει χωρίς καν να μιλήσω. Και γιατί ακόμα και τώρα θες να με βλέπεις να χαμογελάω, να προοδεύω, να στέκομαι στα πόδια μου για να είσαι και εσύ καλά..

Σε αγαπάω ακόμα και για την υπερπροστατευτικότητα σου, άσχετα αν με πίεζε πολλές φορές.. Και τα νεύρα σου.. Τα δέχομαι γιατί τώρα πια, καταλαβαίνω.. Σε καταλαβαίνω..

Σε αγαπάω για τα τόσα, σε αγαπάω και για τα άλλα, σε αγαπάω και για τα επόμενα...

Σε αγαπάω γιατί είσαι εσύ, η μαμά μου, το στήριγμα μου, η δύναμη μου, το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου..

Μπαμπάς

Σε αγαπάω γιατί ήσουν εκείνος που με έμαθε ποδήλατο και έτρεξες αγχωμένος να δεις αν είμαι καλά στην πρώτη μου πτώση..

Σε αγαπάω για εκείνες τις βόλτες που μας πήγαινες όταν ήμασταν μικρά και μας έκανες να γελάμε, να χορεύουμε και να τραγουδάμε...

Σε αγαπάω γιατί μου έδωσες μια άλλη εναλλακτική να βλέπω τον κόσμο. Να μην τα παρατάω, να προσπαθώ, να συνεχίζω..