ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΜΙΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΓΙΟΡΤΗ

Είναι από αυτές τις βραδιές που κάθομαι μπροστά στο δέντρο και απλά το χαζεύω. Είμαι σίγουρη πια ότι τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη μου γιορτή. Βασικά πάντα ήταν.. Θες επειδή γεννήθηκα Δεκέμβρη; Θες επειδή όλα αυτά τα λαμπιόνια που φωτίζουν σπίτια και καταστήματα δημιουργούν μια άλλη διάθεση; Πιο ανέμελη; Πιο αθώα, πιο παιδική; Δε ξέρω. Ξέρω μόνο ότι αγαπώ τα Χριστούγεννα.. Τα αγαπώ για τις τόσες όμορφες εικόνες που μου χαρίζουν.

Από μικρή ακόμα, θυμάμαι τον εαυτό μου να περιμένω πως και πως το στόλισμα του δέντρου. Φωνάζαμε το μπαμπά με τα αδέρφια μου να μας το κατεβάσει από το πατάρι και μόλις το έκανε και έβαζε τα φωτάκια αρχίζαμε το στολισμό.

Μπάλες μικρές, μπάλες μεγάλες, αγγελάκια, καμπανούλες, Άγιοι Βασίληδες και πόσα ακόμα πολύχρωμα μα και μονόχρωμα στολίδια, όλα τοποθετούνταν με ευλάβεια πάνω στο δέντρο.. Και στο τέλος πάντα ο μπαμπάς σαν πιο ψηλός έβαζε το αστέρι στην κορυφή.. Και ύστερα έβαζε και τα λαμπάκια στο μπαλκόνι.. Και δώστου χαρά εμείς και να γράφουμε γράμματα στον Αγιο Βασίλη για τα δώρα μας.. Και το δέντρο φώτιζε τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες και στο σπίτι επικρατούσε ένα κλίμα ζεστασιάς..

Δέντρα μικρά που ξέφτισαν από το πέρασμα των χρόνων και αντικαταστάθηκαν με μεγαλύτερα.. Λαμπάκια που καίγονταν και κάθε χρόνο θα παίρναμε τα ίδια, μα ήταν για κάποιο ανεξήγητο λόγο (;) καλύτερα από τα προηγούμενα.

Και τα χρόνια περνούσαν και τα Χριστούγεννα το ίδιο. Και έπειτα ήρθαν και οι απώλειες ανθρώπων αγαπημένων.. Πλέον το αστέρι δεν το έβαζε ο μπαμπάς στο δέντρο αλλά κάποιος από τα αδέρφια μου.. Και το σπίτι της γιαγιάς από κάτω από το δικό μας σταμάτησε να μυρίζει μελομακάρονα, κουραμπιέδες και δίπλες, ενώ και η καρέκλα του παππού άδεια. Έτσι, τα Χριστούγεννα άρχισαν να αποκτούν με τα χρόνια μια μελαγχολία, γλυκιά όμως θα έλεγα. Ίσως επειδή έχουν συνδυαστεί με τόσες όμορφες παιδικές, εφηβικές και κάποιες ενήλικες στιγμές..

Τα δυο τελευταία χρόνια ωστόσο ο Κορωναίος άλλαξε την καθημερινότητα μας. Ξαφνικά τα μαγαζιά στολίστηκαν μεν αλλά παρέμεναν κλειστά. Ο κόσμος δεν κυκλοφορούσε όπως παλιά, ενώ οι αγκαλιές και οι χειραψίες έγιναν μηνύματα μέσω του διαδικτύου. Φοβόμασταν να ζήσουμε, φοβόμασταν να αγαπήσουμε, φοβόμασταν και ακόμα φοβόμαστε. Γιατί μπορεί φέτος να είναι ανοιχτά τα καταστήματα αλλά η ανεμελιά έχει χαθεί.. Ένα σύννεφο αβεβαιότητας και φόβου σκεπάζει που και που τη γιορτινή ατμόσφαιρα..

Επανέρχομαι στην πραγματικότητα.. Κοιτάω ξανά το δέντρο. Φαντάζει ακόμα λαμπερό. Σα να μην το άγγιξαν καθόλου οι σκέψεις μου. Ή ίσως και να το άγγιξαν, απλά επέλεξε να κρατήσει μόνο τις ωραίες στιγμές ως τα καλύτερα στολίδια του και τις ευχές που έχουν ακουστεί κάτω από αυτό ως τα πιο φωτεινά λαμπάκια του..

Και σκέφτομαι.. Τι θα ευχόσασταν αν υπήρχε ένα δάσος από δέντρα που πραγματοποιούν ευχές;; Σίγουρα πολλά ή ίσως και λίγα..

Εγώ πάλι θα ευχόμουν μόνο υγεία και περισσότερη ανθρωπιά.. Όχι μόνο αυτές τις ημέρες αλλά και όλες..

Και όσο για το δάσος των ευχών; Μπορεί να μην υπάρχει αλλά είναι στο χέρι σας να το φτιάξετε!

Ευχηθείτε λοιπόν με όλη τη δύναμη της ψυχής σας αυτό που θέλετε και που ξέρετε; Χριστούγεννα ξημερώνουν!

Χρόνια πολλά και καλά!!