Πόσο μεγάλη ιστορία να κρύβει ένα άλμπουμ; Μάλλον μεγάλη...
Κυριακή μεσημέρι. Ένα διαφορετικό καλοκαιρινό μεσημέρι.. Ο δροσερός αέρας, η ηρεμία του τοπίου με τα πευκά που χάριζαν απλόχερα τη σκιά τους και ο ελληνικός καφές στην κούπα σε προκαλούσαν να κάτσεις αναπαυτικά στην πολυθρόνα σου και να κάνεις ένα μακρινό ταξίδι στο παρελθόν..
Το πρώτο άλμπουμ άνοιξε και φωτογραφίες από τη βάπτιση και την παιδική σου ηλικία άρχισαν να ξεπροβάλλουν μια-μια μπροστά σου. Κάποιες φωτογραφίες ήταν λίγο κίτρινες, κάποιες άλλες πιο χρωματιστές, όμως σε όλες ένα μόνιμο παιδικό χαμόγελο κυριαρχούσε..
Χαμόγελα από γενέθλια, γιορτές σχολείου, γλέντια στο σπιτι μα και εκτος, σχολικές εκδρομές, διακοπές στο χωριό, όλα ήταν εκεί, σε μια τόσο μικρή φωτογραφία. Το πιο ωραίο συναίσθημα αποτυπωμένο σε ένα κομμάτι χαρτί.. Και φυσικά τα πιο μεγάλα χαμόγελα ήταν αυτά στις φωτογραφίες με τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τους γονείς..
Και όσο γυρνάνε οι σελίδες του άλμπουμ εσύ βλέπεις τη ζωή σου να ξετυλίγεται μπροστά σου.. Σε βλέπεις να μεγαλώνεις, να ωριμάζεις. Σε βλέπεις και θυμάσαι καθετί που πέρασες και πως όλα εκείνα διαμόρφωσαν αυτό που είσαι σήμερα. Σε κάποιες δε σε αναγνωρίζεις, σε κάποιες άλλες διακρίνεις μεγάλες αλλαγές και σε κάποιες συνειδητοποιείς ότι έχεις μείνει όπως ήσουν τότε. Χωρίς καμία αλλαγή.. Μόνο ίσως να έχεις χάσει κάποιο μέρος του παιδικού χαμόγελου σου...
Και η ιστορία της ζωής σου συνεχίζει να παίζει τη δική της παράσταση σε αυτές τις μικρές φωτογραφίες. Βλέπεις τους γονείς σου νέους, όταν είχαν γνωριστεί. Τους βλέπεις να απολαμβάνουν τις διακοπές τους, είτε μαζί με εσένα, είτε πριν από εσένα... Όμως τους βλέπεις και με ένα τεράστιο χαμόγελο, το πιο μεγάλο δείγμα της αγάπης τους όταν σε κράτησαν πρώτη φορά στην αγκαλιά τους..
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας.. Μόνιμα χαμογελαστοί είτε στις χαρές των παιδιών τους, είτε των εγγονιων τους.. Κάποιοι έχουν «φύγει», κάποιοι ίσως και να έχουν μείνει, όμως και εκείνοι ήταν σαν δεύτεροι γονείς.. Περήφανοι από τότε για τα παιδιά τους και έπειτα για εμάς, τα εγγόνια τους...
Όμως όσο όμορφες αναμνήσεις και αν ξυπνάει μια φωτογραφία, ξυπνάει και άλλες τόσες που σε πονάνε. Για εκείνους που έφυγαν νωρίς, για εκείνους που ήθελες να μείνουν λίγο παραπάνω.. Να συνέχιζαν να χαμογελανε σε κάθε σου στιγμή μα και να σε στήριζαν σε κάθε δυσκολία σου.. Ίσως όμως να χαμογελάνε ακόμα, από εκεί ψηλά.. Και ας μην τους βλέπεις, το ξέρεις ότι το κάνουν, το νιώθεις...
Και η ώρα περνάει.. και εσύ συνεχίζεις να ξεφυλλιζεις τα άλμπουμ.. Έχει πια αρχίζει να σουρουπωνει...
Τελευταία σελίδα, τελευταίες φωτογραφίες και ένα ταξίδι φτάνει στο τέλος του... Μα πόσο όμορφο ήταν.. Μακριά από την τεχνολογία της εποχής μας, χωρίς ζουμ και σελφι.. Μόνο με ένα φιλμ που έτρεχες να το εμφανίζεις στο φωτογραφείο της γειτονιάς σου, με μια γλυκιά ανυπομονησία για το πώς έχουν βγει οι φωτογραφίες σου... Και επειτα τις έπαιρνες με ευλάβεια και τις τοποθετούσες μια προς μια στα άλμπουμ σου.. σε κάποιες έγραφες και ημερομηνίες, σε κάποιες άλλες όχι. Τις έβαζες γιατί ήταν αυθόρμητες, ακόμα και αν δεν ήταν πετυχημένες.. Και τα άλμπουμ σου γέμιζαν και γέμιζαν.
Ξέρετε λένε ότι η φωτογραφία είναι η καλύτερη τέχνη και δεν έχουν άδικο.. Μια φωτογραφία ξυπνάει τόσα συναισθήματα που ίσως να μην ήξερες ότι τα είχες ή απλά φροντίζες να κρυβεις επιμελώς, όμως τελικά βρήκαν τον τρόπο να βγούνε στην επιφάνεια...
Και μπορεί η τεχνολογία να έχει προχωρήσει όμως εμένα επιτρέψτε μου να συνεχίζω να γεμίζω τα άλμπουμ μου.. Για να μπορώ να έχω τις αναμνήσεις μου, πέρα από την καρδιά μου και σε ένα τόσο δα μικρό χαρτί.. Για να μπορώ και στο μέλλον, να τα δείχνω στα δικά μου παιδιά.. Να τα μάθω και εκείνα ότι μπορεί το καινούργιο να είναι ωραίο, όμως το παλιό, εκείνο που μεγάλωσε εμας έχει τη δική του γοητεία.. Μια γοητεία που κάνει κάθε ταξίδι στο παρελθόν μαγικό...
Έχει πια βραδιάσει.. Το φως από τη λάμπα πετρελαίου δε σε αφήνει να δεις και πολλά.. Βολεύεις τα άλμπουμ και αφήνεις πάνω στο τραπέζι το καινούργιο.. Αυτό που θα αρχίσεις να γεμίζεις από αύριο κιόλας το πρωί.... Για να τα τοποθετήσεις όλα μαζί σε αυτό που λέγεται ζωή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου