Παρασκευή 15 Απριλίου 2022

ΔΥΟ ΑΔΕΣΠΟΤΑ, ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ


Μια μικρή γνωριμία με τα δύο αδέσποτα σκυλάκια που ήρθαν στη ζωή μου, σε διαφορετικό χρόνο και διαφορετική εποχή, με ένα κοινό στόχο όμως. Να μας δείξουν τι σημαίνει ανιδιοτελής αγάπη, πίστη και αφοσίωση. 

Ας τα γνωρίσουμε...

Γεια σας από εμάς!

Είμαστε ο Άρης (δεξιά) ημίαιμο πεκινουα και ο Ριγκο (αριστερά) διασταύρωση κολλευ με τσοπάνη και λυκόσκυλο και είμαστε τα παιδιά της Κορίνας και του Θανάση.

Ας σας συστηθούμε όμως και θα μιλήσω πρώτος εγώ, ο Άρης, ως μεγαλύτερος του σπιτιού.

Η γνωριμία μου με την Κορίνα ξεκίνησε ένα κρύο βράδυ του Νοεμβρίου. Εκείνη γύριζε από τη δουλειά της και εγώ περιπλανιόμουν στη βροχερή πόλη της Χαλκίδας. Ξαφνικά οι δρόμοι μας συναντήθηκαν και εκείνη μου χαμογέλασε. Αποφάσισα να την ακολουθήσω. Βλέπετε το είχα σκάσει πρόσφατα από το σπίτι μου καθώς με χτυπούσαν και με κακομεταχειρίζονταν. Μάλιστα μια ημέρα πριν βρεθώ με την Κορίνα πήγε να με πατήσει και αυτοκίνητο.

Εκείνο το βράδυ λοιπόν αποφάσισα να την ακολουθήσω. Και εκείνη με δέχτηκε με χαρά, παρα τη θλίψη που είχε στα μάτια της από το θάνατο του πρώτου σκύλου της, της Αρτέμης, ένα μήνα πριν συναντηθούν οι δρόμοι μας. Και με πήρε σπίτι, με πήγε στο γιατρό, έκανα μπάνιο, μου έδωσαν τα κρεβάτια και τις πολυθρόνες τους και γενικά έγινα ο κύριος του σπιτιού. Γνώρισα και την οικογένεια της και κάπως έτσι πέρασαν οκτώ χρόνια μαζί τους.. Οκτώ χρόνια όμορφα, οκτώ χρόνια δύσκολα, οκτώ χρόνια γεμάτα χαρές, λύπες μα και απώλειες. Και ήμουν εκεί. Και η Κορίνα ήταν εκεί για εμένα. Ήμασταν πια ένα. Τώρα είμαι 10 χρονών και πλέον έχει ο ένας ξεχωριστή θέση στην καρδιά του άλλου.. Και αν κάποιες φορές πιάνω τη μαμά να κλαίει, καθώς όπως όλα τα σκυλιά έχουμε συγκεκριμένα χρόνια ζωής, ένα γλείψιμο, ένα γαύγισμα και ένα χάδι, αρκούν για να δω ξανά τη χαρά στα μάτια της..

Φτάνει όμως τώρα. Καιρός να μιλήσω και εγώ.

Γεια σας και από εμένα. Εγώ είμαι ο Ριγκο, ένα κουτάβι 10 μηνών που βρέθηκε στο δρόμο του αδερφού της Κορίνας τον Ιούλιο του 2021. Στην κυριολεξία όμως στο δρόμο αφού κρύφτηκα στη ρόδα του αυτοκινήτου του Θανάση και εκείνος ξεκίνησε χωρίς να με δει με αποτέλεσμα να μου πατήσει το ένα ποδαράκι. Και ο πόνος ήταν αφόρητος. Και οι φωνές στα αυτιά μου μπερδεμένες. 

«Παράτα το. Άστο να ψοφήσει» έλεγε ο φίλος του. 

Όμως ο Θανάσης δε με άφησε. Με πήγε στον πρώτο διαθέσιμο κτηνίατρο που βρήκε το πρωί. Δυστυχώς τα νέα στην αρχή δεν ήταν καλά. Είχα κάταγμα κοντά στη λεκάνη και οι πιθανότητες να περπατήσω ξανά το πόδι ήταν ελάχιστες.

Με έφεραν και εμένα στο σπίτι, με έβαλαν σε έναν καναπέ, μου έκαναν εμβόλιο, μου έδωσαν βιταμίνες και προσπαθούσαν να με κρατάνε ακίνητο. Και οι μήνες περνούσαν και εγώ συνέχιζα να κάνω προσπάθειες να πατήσω το πόδι μου. Α και έσπαγα και τα νεύρα του Άρη φυσικά! Μέχρι που μια ημέρα ακούω τη γιαγιά να λέει :«Νομίζω πάτησε το πόδι του». Και αυτό ήταν. Είπα μπορώ και το έκανα! Ο γιατρός δεν το πίστευε, όμως το πίστεψε η οικογένεια μου! Το πίστεψαν και εγώ τα κατάφερα!

Στο σήμερα είμαι 10 μηνών και ζυγίζω τουλάχιστον 25 κιλά. Συνεχίζω να σπάω τα νεύρα του Άρη αλλά πλέον ο ένας δε μπορεί χωρίς τον άλλον. Μαζί στις βόλτες, μαζί στα παιχνίδια, δίπλα σε ανθρώπους που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μας παρέχουν όλα όσο χρειαζόμαστε.

Μα πάνω από όλα υπάρχει αγάπη. Αυτή η αγάπη η αγνή, η άδολη, αυτή η αγάπη που δίνει δύναμη να ελπίζουμε και να πιστεύουμε στην καλοσύνη αυτού του κόσμου.. Υπάρχει όμως και η αμοιβαία ευτυχία. Για κάθε πρωί που ο ένας αντικρίζει τον άλλον και οι δυο μαζί εκείνους τους υπέροχους ανθρώπους που τα μάτια τους λάμπουν σε κάθε καλημέρα. Μα και κάθε νύχτα με ένα φιλί και με μια αγκαλιά τους αρκεί για τα πιο ήρεμα όνειρα μας. 

 Αυτοί λοιπόν είμαστε και τώρα μας συγχωρείτε. Έχουμε να κοιμηθούμε για να πάμε μετά τη βόλτα μας..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου