ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ: ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΡΙΝ

 Φωτογραφία Κωνσταντίνου Τσακαλίδη του πρακτορείου Sooc
Μια φωτογραφία που αποτυπώνει τα συναισθήματα όλων μας

Κάποτε ήταν ένα δάσος. Σε αυτό το  δάσος  μεγάλωναν πεύκα. Πολλά πεύκα. Τα κοιτούσες και  χάνονταν το μάτι σου. Και σιγά σιγά άρχισαν να  μαζεύονται  σε  αυτό το δάσος πουλιά, χελώνες και  λογίων λογίων ζώα και έπειτα ήρθαν και  οι άνθρωποι.

Τα χρόνια περνούσαν, το δάσος συνέχιζε να μεγαλώνει και οι κάτοικοι πλέον ζούσαν τόσο μαζί του, όσο και από αυτό. Όμως δυστυχώς πέρα από τους άλλους ανθρώπους υπήρχαν και εκλεγμένοι κυβερνώντες οι οποίοι ενδιαφέρονταν μόνο για τα κονδύλια χωρίς να κάνουν επί της ουσίας σημαντικά έργα στο νομό.. Και ύστερα ήρθαν και οι εταιρείες που αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν το δάσος για δικό τους όφελος.

Στην αρχή οι κάτοικοι δεν αντέδρασαν. Ζούσαν άλλωστε ήρεμα και ειρηνικά ενώ κάποιοι δούλευαν για αυτές τις εταιρείες. Όμως όσο τα δέντρα μεγάλωναν τόσο μεγάλωνε και η απληστία των ανθρώπων. Ήθελαν συνεχώς όλο και πιο πολλά..

Ένα μέρος του δάσους του Δρυμώνα, στη Μονή του Οσίου Δαυίδ, το οποίο κάηκε ολοσχερώς

Μέχρι που ένα απόγευμα του Αυγούστου, συγκεκριμένα στις 3 Αυγούστου, ξέσπασε φωτιά κοντά σε ένα χωριό του νόμου Ευβοίας με την ονομασία Μουρτιάς. Οι ενισχύσεις όμως δεν ήταν άμεσες με αποτέλεσμα η φωτιά να αρχίζει να επεκτείνεται. Φώναζαν οι εκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες να σταλεί βοήθεια από εναέρια μέσα. Φώναζαν οι κάτοικοι ότι καίγονται τα σπίτια τους, η ζωή τους όλη.. Όμως κανείς δεν ακούγονταν και η φωτιά συνεχίζει να θεριεύει.

Πέρασαν έτσι 8 ημέρες. Η φωτιά κατάπινε τα πάντα στο πέρασμα της. Οι άνθρωποι έτρεχαν να σώσουν τις περιουσίες τους, φώναζαν και εκλιπαρούσαν για βοήθεια. Κάποιοι όπως τα γυναικόπαιδα μαζί με τους ηλικιωμένους μπήκαν σε καΐκια και φερυ-μπωτ. Ο ένας δίπλα στον άλλον, πρόσφυγες μέσα στον ίδιο τους τον τόπο. Οι άντρες έμειναν πίσω να προστατεύσουν τον τόπο τους.

 
Και μετά από τρεις ημέρες η φωνή των Ευβοέων άρχισε να ακούγεται. Με εκκλήσεις στα κανάλια άρχισε να έρχεται η πρώτη βοήθεια.. Όμως το κακό είχε αρχίσει να επεκτείνεται..

 

Μέρος από τους καταρράκτες του Δρυμώνα, πριν καταστραφούν ολοκληρωτικά

Το δάσος που κάποτε φιλοξενούσε δέντρα και ζώα άρχισε πλέον να χάνεται λίγο λίγο.. Η φωτιά ήταν πιο δυνατή από το σθένος όλων εκείνων των κατοίκων και των εθελοντών που μάχονταν ενάντια της.. Εκείνη συνέχιζε το καταστροφικό της πέρασμα καίγοντας παρθένα δάση, ζώα και τα όνειρα των ανθρώπων που ήθελαν να συνεχίσουν τη ζωή που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους στο χωριό τους.. Κάποιοι πρόλαβαν να σώσουν τα ζώα τους, τα σπίτια τους άλλοι όμως έχασαν τα πάντα.

Και η φωτιά συνέχισε το έργο της και άρχισε πια να σβήνει μετά από οκτώ ημέρες στις 11 Αυγούστου, αφού ζητήθηκε και ήρθε και η βοήθεια από Ουκρανία και Ρουμανία.

Ο καπνός είχε κυκλώσει την πόλη της Χαλκίδας.. Η ημέρα έγινε νύχτα, η καταστροφή και η θλίψη ανείπωτη

Όταν πια είχε σβήσει σε μεγάλο μέρος της αποφάσισα να ανέβω πάνω στο χωριό του πατέρα μου να δω τι απέγινε το σπίτι και τα κτήματα μας.. Η διαδρομή όμως αυτή ήταν μονότονη και καταθλιπτική. Από όπου πέρασε η φωτιά άφησε μόνο στάχτες και θλίψη. Κάποια δέντρα κάπνιζαν ακόμα ενώ κάποια άλλα στέκονταν ακόμα υπερήφανα θέλοντας να δείξουν στον κόσμο ότι κάποτε είχαν ζωή.

Η διαδρομή προς Αγία Άννα, ένα μέρος υπέροχο, γεμάτο πράσινο. Κάποτε...

Τα ζώα δεν υπήρχαν πια. Δεν άκουγες βελάσματα, δεν έβλεπες μαντριά, ούτε άκουγες τζιτζίκια να τραγουδάνε ανάμεσα στα δέντρα.. Πλέον έβλεπες μόνο ένα μαύρο τοπίο. Έβλεπες καμένες καρέκλες και ομπρέλες οι οποίες κάποτε φιλοξενούσαν ανθρώπους και άκουγαν τα γέλια τους και τις συζητήσεις τους. Έβλεπες μόνο ανθρώπους που η αγωνία και η ανησυχία τους για το αύριο ήταν έκδηλη. Δεν έβλεπες εκείνους τους ανθρώπους που κάποτε σε καλωσόριζαν χαμογελαστοί έτοιμοι να σε ξεναγήσουν στα μέρη τους.

Η θλίψη, ο πόνος και η οργή κυριαρχούσε.. Τα δέντρα συνέχισαν να καπνίζουν ενώ η μυρωδιά του καμμένου ήταν αποπνικτική.

Η φωτιά συνέχιζε να θυμίζει το πέρασμα της ακόμα και όταν πια είχε σβήσει

Κοιτούσα γύρω μου σα να μη μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα.. Ένιωθα απλά ένα κενό. Σα να βρισκόμουν σε άγνωστα μέρη.. Όλη αυτή η ομορφιά χάθηκε μέσα σε λίγες ημέρες... Και τώρα; Τώρα τι;; Το μετά; Μετά τι;

Όμως από την άλλη υπάρχουν ακόμα πράσινα μέρη που έκαναν αντίθεση με το μαύρο και μου έδωσαν ελπίδα. Ελπίδα ότι κάποτε όλη αυτή η ομορφιά θα δημιουργηθεί ξανά. Ότι τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου θα το δουν ξανά πράσινο. Τους το χρωστάμε άλλωστε. Και αυτή η ελπίδα πήγαζε και από τη δύναμη που είδα στα μάτια όλων αυτών των ανθρώπων που πείσμωσαν και είπαν ότι θα μείνουν να παλέψουν για να φτιάξουν τα πάντα από την αρχή. Θα στηριχτούν ξανά στα πόδια τους όχι ζητώντας ελεημοσύνη αλλά προσπαθώντας για το καλύτερο. Γιατί αυτός είναι ο τόπος μου. Άνθρωποι υπερήφανοι, άνθρωποι γενναίοι, άνθρωποι μαχητές.

Μέρος του καμμένου δάσους

Όσο για εμάς; Θα συνεχίζουμε να τους στηρίζουμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε δίπλα τους. Για όλα εκείνα τα μέρη που ήταν και δικά μας και μεγαλώσαμε σε αυτά. Σε αυτά τα μέρη που παίξαμε, ερωτευτήκαμε, θαυμάσαμε, αγαπήσαμε. Σε όλα αυτά τα μέρη που ήταν ανεξερεύνητα και όμως μπορέσαμε να τα εξερευνήσουμε, να τα φωτογραφίσουμε και να τα κρατήσουμε βαθιά φυλαγμένα στην καρδιά μας.

Είμαι ένα παιδί της πόλης που όμως είχε την ευκαιρία να ζήσει πολύ όμορφα χρόνια στο χωριό του πατερά μου, στη Φαράκλα. Ένα παιδί της πόλης που όμως πονάει για τα μέρη του, ένα παιδί της πόλης που έμεινε να θαυμάζει το πείσμα, τη μαχητικότητα και την αγάπη αυτών των ανθρώπων. Ένα παιδί που είδε ότι σε έναν κόσμο σκληρό και άδικο αξίες όπως η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη συνεχίζουν να υπάρχουν..

Οι καρέκλες που κάποτε καθόμασταν κάτω από την καρυδιά στο χωριό..Ότι απέμεινε από τις αναμνήσεις μας 

Ναι είμαι ένα παιδί της πόλης που όμως δε θα σταματήσει να αφηγείται στα παιδιά του για την ομορφιά αυτού του τόπου. Δε θα σταματήσει να τους δείχνει φωτογραφίες από την ομορφιά αυτού του τόπου μέχρι να γίνει ξανά όπως ήταν. Ένα παιδί της πόλης που θα συνεχίσει να ψωνίζει προϊόντα από εκείνους τους ανθρώπους. Να πάει εκδρομές ξανά και ξανά σε εκείνα τα μέρη. Να διαφημίζει τη φιλοξενία αυτών των ανθρώπων. Να δείχνει τα χαμόγελα τους και το πείσμα τους ότι όλα θα γίνουν όπως πριν. Ένα παιδί που είναι ρομαντικό και ονειροπόλο και ελπίζει για τα καλύτερα. Άλλωστε κάθε τέλος και μια καινούργια αρχή. Και αυτό το ξεκίνημα ίσως να είναι δύσκολο μα είμαι σίγουρη ότι θα είναι η έναρξη για κάτι καινούργιο.

 

Φωτογραφία αλιευμένη από το διαδίκτυο από το site «Τhe TOC». Φωτογραφία από τον καμένο παράδεισο μας

Όπως ακριβώς και η φύση.. Πεθαίνει αλλά έχει τον μαγικό τρόπο να αναγεννιέται ξανά και ξανά..
Αυτό θα κάνει και η Βόρειοκεντρική Εύβοια. Θα μαζέψει τις στάχτες της και πάνω σε αυτές θα φτιάξει το δικό της καλύτερο κόσμο.. Και όλοι εμείς θα είμαστε εκεί. Να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε όλους με όποιον τρόπο μπορούμε..

Περσινή φωτογραφία όπου το πράσινο κόντρα στο μαύρο αρχίζει να κυριαρχεί. Φέτος, έχει ακόμα περισσότερο πράσινο

Η Βόρεια Εύβοια δεν πέθανε. Η Βόρεια Εύβοια είναι ζωντανή και θα γεννηθεί ξανά μέσα από τις στάχτες της.. Η Βόρεια Εύβοια είναι μαχήτρια και θα τα καταφέρει!