Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018

ΛΕΙΠΕΙΣ, ΜΠΑΜΠΑ

Σήμερα μου έλειψες να ξέρεις. Δε ξέρω ήταν η φωνή και τα λόγια ενός συνδρομητή; Ήταν η ηλικία του που ήταν ίδια με τη δική σου;

Σήμερα μου έλειψες. Ίσως φταίει ένα άρθρο που διάβασα και έλεγε για το δεσμό πατέρας και κόρης. Για όλα αυτά που μας μαθαίνετε όσο είμαστε μικρές. Για αυτη την αγάπη του πατέρα και της κόρης. Για αυτό το περίεργο δέσιμο, για εκείνον τον πρώτο άντρα στη ζωή μιας γυναίκας. Για εκείνη την αγάπη που δε σβήνει στο χρόνο..

Χθες μου έλειψες. Γιατί σε χρειάστηκα εκεί όταν είχα μια δύσκολη στιγμή. Ήθελα να σε δω να χαμογελάς και να μου λες πάλι: «Μη κλαψουριζεις και βγες εκεί έξω και δείξε ποια είσαι».

Πριν δύο εβδομάδες μου έλειψες. Γιατί ήθελα τη γνώμη σου για μια απόφαση εργασιακή που έπρεπε να πάρω. Να ακούσω τη συμβουλή σου, να το συζητήσουμε, να δω και τη δική σου οπτική πάνω στο θέμα..

Πριν ένα μήνα πάλι μου έλειψες. Σε εκείνη την εικόνα που είδα του παππού να περιμένει την εγγονη του να τελειώσει το χορό. Ναι μου έλειψες. Γιατί εσύ δε θα είσαι εκεί να παίζεις με τα εγγόνια σου. Δε θα τα καμαρώσεις να μεγαλώνουν, να τα πας σχολείο, φροντιστήριο, χορό και τόσα άλλα όπως έκανε σε έμας ο παππούς...

Βασικά τώρα που το σκέφτομαι, μου λείπεις πάντα. Στην πιο χαρούμενη μα και στην πιο λυπημένη μου στιγμή. Σε όλα εκείνα που θέλω να τα μοιραστώ και μαζί σου.. Σε κάθε εικόνα που ξυπνάει στο μυαλό μου τόσες αναμνήσεις..

Ναι μπαμπά μου λείπεις και μου λείπεις πολύ παρα το γεγονός ότι κοντεύουν τέσσερα χρόνια από το θάνατο σου.. Παρά το γεγονός ότι συνεχίζουμε τη ζωή μας όπως μας έμαθες, όπως μας έλεγες, με τις αρχές που μας διδαξες, με όλα αυτά που έχουν κάνει εμένα και τα αδέρφια μου να είμαστε σωστοί και πάνω από όλα άνθρωποι σε μια κοινωνία σκληρή και άδικη....

Λείπεις σε όλα για όλα.. Λείπεις και κάποιες φορές αυτή η απουσία σου είναι τόσο δυνατή που με κάνει να λυγίζω, όπως και σήμερα.. Όμως ξέρεις κάτι; Όσο και αν λυγίζω συνεχίζω.. Γιατί αυτό έκανες και εσύ... Συνεχίζες ακόμα και τους τελευταίους σου μήνες... Και συνεχίζω γιατί πολύ απλά, αυτό με έμαθες να κάνω...

Σε αγαπάω μπαμπά και σε αγαπάω πολύ. Και ας μη μπορώ να σε δω πια.. Ας μη μπορώ να σε ακούσω. Ξέρω όμως ότι είσαι εδώ.. Και μας κοιτάς κρυφά και γελάς με κάθε μας επιτυχία ή με κάθε γκάφα μας. Ακόμα και όταν μας παίρνει από κάτω ξέρω ότι είσαι εκεί και μας δίνεις το χέρι σου να σηκωθούμε και να συνεχίσουμε...

Ξέρω, είσαι εδώ και θα είσαι για πάντα, γιατί απλα έχεις την πιο ωραία θέση στην καρδιά μου και στο μυαλό μου και από εκεί δε θα σε βγάλει κανείς...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου