ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΟΝΟΗΜΕΡΗ ΣΤΟ ΡΕΘΥΜΝΟ

Η Παρασκευή η τελευταία ημέρα των διακοπών μου ξημέρωσε και το ταξίδι μας στο Ρέθυμνο ήρθε η ώρα να αρχίζει να υλοποιείται.. Εισιτήρια τσεκ, επιβίβαση και το ταξίδι στη δεύτερη πόλη μου ξεκινά...

Μιάμιση ώρα κράτησε το ταξίδι μέχρι το λεωφορείο να εισέλθει στο Ρέθυμνο.. Περιβόλια, Καλλιθέα, Μασταμπάς, Κουμπε, Γάλλος, ήταν κάποιες από τις περιοχές που φιλοξένησαν και φιλοξενούν χιλιάδες φοιτητές κάθε χρόνο.. Σε κάποιες από αυτές έμεινα σαν φοιτήτρια, σε κάποιες άλλες ήμουν απλή επισκέπτρια σε σπίτια συμφοιτητών και συμφοιτητριών.. Σε κάποιες στάσεις περίμενα καρτερικά το λεωφορείο για το Πανεπιστήμιο και σε κάποιες άλλες περίμενα το λεωφορείο για να πάω στη μάζωξη που είχαν κανονίσει τα παιδιά..

Το λεωφορείο σταματά και η περιπλάνηση στο Ρέθυμνο ξεκινά.. Πρώτη στάση το Πανεπιστήμιο.. Βόλτα ξανά στους ίδιους δρόμους, στις ίδιες αίθουσες, στα ίδια έδρανα, στο ίδιο κυλικείο που καθόμασταν και πίναμε καφέ εν μέσω ή και όχι μαθημάτων.. Ίδια πρόσωπα στη γραμματεία και πολλοί φοιτητές να παραμένουν έξω από τις αίθουσες εν αναμονή εξέτασης του μαθήματος... Η ώρα περνάει, η δουλειά μας στο Πανεπιστήμιο ολοκληρώνεται και ήρθε η ώρα για τη συνάντηση με τη φίλη του αδερφού μου με προορισμό μια παραλία του Ρεθύμνου για να κάνουμε μπάνιο... Όμως πρώτα..επιβάλλεται μια βόλτα στους δρόμους και τα αξιοθέατα της πόλης μου...
Έθνική Αντίσταση, Αρκαδίου, λιμάνι, πασαρέλα, Φορτέτζα, πλατεία Αγνώστου Στρατιώτη και φυσικά η παραλία του Ρεθύμνου είναι εκεί και με περιμένουν... Γραφικά στενάκια με βοκαμβιλιες, το οθωμανικό τέμενος, τα Βρυσάκια, το μουσείο, κτίρια με ομορφη αρχιτεκτονική, καταστήματα διαφόρων ειδών και για όλα τα γούστα καθώς και ο φάρος στο μικρό λιμανάκι, όλα είναι εκεί.. Τόσο ζωντανά, όπως την πρώτη ημέρα που πήγα σε αυτόν τον τόπο, άγνωστη μεταξύ αγνώστων.. Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, κάποια άλλα έχουν μείνει ίδια.. Όμως είναι αυτό που λέει και ο Παπάζογλου σε ένα τραγούδι του: «Όλα τριγύρω αλλάζουμε και όλα το ίδιο μένουν..» Και για μένα τίποτα δεν άλλαξε, όσες ονομασίες και αν άλλαξαν τα μαγαζιά που σύχναζα, όσο και αν νέα μαγαζιά ξεφύτρωσαν.. Όλο το Ρέθυμνο από άκρη σε άκρη είμαι εγώ και όλα αυτά που έζησα 6.5 χρόνια...

Τις σκέψεις μου διακόπτει ο ήχος του τηλεφώνου. Είναι ο Βασίλης. Παλιός συμφοιτητής μου και το πρώτο άτομο που γνώρισα από το καράβι ακόμα σε εκείνο το παρθενικό μου ταξίδι στο Ρέθυμνο.. Είχε κατέβει βλέπεις να κάνει τουρ στην Κρήτη και τον πρόλαβα στο Ρέθυμνο, 13 χρόνια μετά... Εκεί στον άγνωστο, σημείο συνάντησης πολλών φοιτητών.. Λέμε εν συντομία τα νέα μας, η φίλη του Πλούταρχου φτάνει και μαζί με ένα φίλο της ξεκινάμε όλοι μαζί για την παραλία με την ονομασία «Σπηλιές».

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα φτάνουμε στην παραλία. Τα καταγάλανα νερά της και τα ψηλά βράχια που την περικλείουν σε μαγνητίζουν με την πρώτη ματιά.. Απλώνουμε τις πετσέτες, κάνουμε και μια βουτιά και μετά από λίγο καταφθάνει και ο Βασίλης με τον φίλο του το Γιώργο έχοντας παρέα τους και ένα φουσκωτό ντόνατ! Ο Βασίλης βάζει το ντόνατ στη θάλασσα, με προσκαλεί να ανέβω και εγώ για να πούμε τα νέα μας.. Δε ξέρω πόση ώρα πέρασε που κρατιόμουν από το ντόνατ όμως όσο μίλαγα με το Βασίλη ήταν σα να μην πέρασε μια ημέρα. Τόσα χρόνια μετά και ήταν πάλι όπως εκείνη την πρώτη ημέρα που τον γνώρισα.

Πόσες αναμνήσεις, πόσα συναισθήματα μου ξύπνησε αυτή η συνάντηση... Κάποιες φορές εύχεσαι να σταματήσει ο χρόνος σε μια στιγμή.. Εγώ δεν το ευχήθηκα όμως.. Και αυτό γιατί έζησα με όλη την ένταση που της αρμόζει εκείνη τη στιγμή και κάθε στιγμή της συνάντησης μου με τον Βασίλη. Πρόλαβα το χρόνο έστω και αν μεσολάβησαν πολλά χρόνια μεταξύ μας..

Ο ήλιος έχει αρχίσει πια να χαμηλώνει και ήρθε η ώρα για επιστροφή στο Ρέθυμνο. Βλέπεις έχουμε να κάνουμε και ένα μπάνιο και μετά να βγούμε για μια μπύρα.. Η επιστροφή στο σπίτι της Ευδοξίας, της φίλης του Πλούταρχου ολοκληρώνεται με ένα υπέροχο και πεντανόστιμο γεύμα από τα χέρια της μαμάς της.. Το απόγευμα κυλάει, εγώ με τον Πλούταρχο κάνουμε μια επίσκεψη σε ένα φιλικό σπίτι και το βράδυ έχει πια «ντύσει» για τα καλά το Ρέθυμνο...

Ο φάρος έχει ανάψει το κίτρινο φως του ενώ τα φώτα από τα καταστήματα κατά μήκος του λιμανιού και της παραλίας δίνουν μια αλλόκοτη ομορφιά σε αυτή την πόλη. Μια μαγεία που σε συνεπαίρνει στο δικό της κόσμο.. Σε έναν τόπο που ο χρόνος φαίνεται να σταματά κάθε φορά που τον επισκέπτεσαι. Κάθε ημέρα που ζεις εκεί..

Λένε ότι το Ρέθυμνο είναι η πόλη που ερωτεύεσαι και θες να γυρνάς ξανά και ξανά.. και ναι ίσως έτσι να είναι αφού αυτή η πόλη με τα στενάκια και την απαράμιλλη γοητεία της σε προ(σ)καλεί να την επισκεφτείς και να περάσεις εκεί, τις πιο όμορφες στιγμές σου...

Τελευταία στάση μια μπύρα στην καφετέρια «Φράουλες» και η ώρα της επιστροφής στο Ηράκλειο έχει φτάσει. Το Ρέθυμνο αρχίζει να απομακρύνεται και εγώ κλείνω τα μάτια μου ευτυχισμένη που κατάφερα για ακόμα μια φορά να το επισκεφθώ.. Που κατάφερα ακόμα μια φορά να νιώσω και πάλι φοιτήτρια και να θυμηθώ κάποια από τα ομορφότερα χρόνια της ζωής μου, αφού το Ρέθυμνο αποτέλεσε και αποτελεί τη δεύτερη πατρίδα μου, το δεύτερο σπίτι μου που με περιμένει καρτερικά κάθε φορά που αποφασίζω να το επισκεφθώ...

Τελευταία στάση Ρέθυμνο λοιπόν, το Σάββατο ξημέρωσε, η ημέρα περνάει, το απόγευμα φθάνει και η επιβίβαση στο πλοίο του Ηρακλείου με προορισμό τον Πειραιά ξεκινάει.. Ο ήλιος έχει πέσει, το καράβι αρχίζει τον απόπλου του και δύο τρεις γλάροι πετούν χαρούμενοι δίπλα του.. Η πόλη απομακρύνεται, μια παρέα από γεροντάκια διασκεδάζει υπό τη μουσική υπόκρουση ενός κυριουλη που παίζει την κιθάρα του..

Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω την αλμύρα της θάλασσας να κατακλύσει τη ψυχή μου.. Προσπαθώ να κρατήσω όσο περισσότερο μπορώ ζωντανές τις εικόνες μέσα μου και παράλληλα δίνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου.. Να επιστρέψω ξανά. Πιο σύντομα αυτή τη φορά, στην Κρήτη, σε εκείνο το νησί που αγάπησα, αγαπάω και θα αγαπάω για πάντα...

Και ξέρω ότι η βαλίτσα μου για τον επερχόμενο χειμώνα είναι γεμάτη από τις πιο όμορφες καλοκαιρινές στιγμές μου.. Αυτές οι στιγμές που θα ζεσταίνουν τα κρύα βράδια μου, εκείνες οι στιγμές που θα αποτελέσουν ένα από τα ωραιότερα κεφάλαια στο βιβλίο μου... Οι στιγμές μου..