ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Μία εικόνα αρκεί.. Για να σου ξυπνήσει τόσο θετικά συναισθήματα, για να σε κάνει να ηρεμήσεις, να χαλαρώσεις, να δεις τον κόσμο με άλλο μάτι. Να νιώσεις μια θετική αύρα να σε περιβάλλει, να αρχίσεις πάλι να ονειρεύεσαι και να ζεις.. Να είσαι ευγνώμων για αυτά που κάθε ημέρα σου προσφέρονται..

Μια εικόνα του ήλιου που ξεπροβάλλει κάθε πρωί πίσω από τα βουνά.. Πότε κίτρινος και πότε πορτοκαλί, παλεύει να βγει από τα σύννεφα και την ομίχλη, έτοιμος να δώσει το φως του στον κόσμο... Να τον ζεστάνει με τις αχτίδες του και να του μεταδώσει τη χαμένη θέρμη του, αυτή που χάνεται κάθε ημέρα σε γκρίζα κτίρια, υπολογιστές και μηχανές..

Μια εικόνα ενός ζευγαριού ηλικιωμένου, που περπατάει χεράκι-χεράκι στην παραλία.. Ο ένας κρατάει ένα μπαστούνι και η γιαγιά κρατάει το χέρι του συντρόφου της.. Πόσα χρόνια άραγε ο ένας να κρατάει το χέρι του άλλου; Μάλλον πολλά για να είναι ακόμα μαζί.. Μια εικόνα ανιδιοτελής αγάπης, πίστης, αφοσίωσης, μακριά από χαμένα κρεβάτια της μιας βραδιάς και σχέσεις παθητικές, προβλέψιμες, στάσιμες, χαμένες, δειλές...

Και μια εικόνα της θάλασσας αρκεί.. Δες πως λαμπυρίζει στο φως του ήλιου μα ακόμα και όταν τα σύννεφα την καλύπτουν, ακόμα και αν ανταριάζει, έχει ένα τρόπο να είναι μοναδική.. Σου μεταφέρει μια γαλήνη ή και μια οργή που ξεσπάει μαζί με εκείνη..Και έπειτα ηρεμείς.. Απολαμβάνεις την ησυχία της παραλίας και το ήσυχο κύμα που σκάει στην ακρογιαλιά..Ονειρεύεσαι τις ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές βραδιές, εκείνες δίπλα στο κύμα με την παρέα σου ή με τη σχέση σου.. Που δε σε νοιάζει το χθες ή το αύριο, μόνο το τώρα..

Από την άλλη μια εικόνα του βουνού μπορεί και εκείνη να σε χαλαρώσει.. Είτε χιονισμένο, είτε «γυμνό» σου μεταδίδει μια επιβλητικότητα, ένα θαυμασμό για το μεγαλείο της φύσης, Για εκείνο το μεγαλείο που δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει «γονατίσει» μπροστά του..

Ακόμα και μια εικόνα ενός τοίχου με ένα ωραίο και συμβολικό graffiti ή μια εικόνα από παιδιά που παίζουν σε κάποια ξεχασμένη αλάνα μέσα στη βουή της πόλης, σου ξυπνάει συναισθήματα.. Συναισθήματα νοσταλγικά, παιδικά, συναισθήματα δημιουργίας.. Αναπολείς το παρελθόν σου, κοιτάς το παρόν σου και οπλίζεσαι πιο έτοιμος από ποτέ για το μέλλον.

Ύστερα είναι και μια εικόνα από ένα χωριό.. Ξεχασμένο κάπου εκεί, ανάμεσα σε κάμπους και βουνά. Με τα τζάκια να καπνίζουν και το θόρυβο του τρακτέρ να ξεσηκώνει το χωριό.. Βλέπεις τα προβατάκια, βλέπεις τους άντρες του χωριού να πίνουν τον καφέ τους ή τα ούζα τους ενώ η μυρωδιά από ζυμωτό ψωμί είναι διάχυτη... Κοιτάς στις αυλές και βλέπεις τις γειτόνισσες να απολαμβάνουν τον καφέ τους, εκεί στη μικρή αυλή, κάτω από μια μικρή λεμονιά... Τι και αν είναι χειμώνας; Έχει και εκείνος αυτό που εγώ αποκαλώ «γλυκές» ημέρες...

Ένα καράβι μόλις μπαίνει στο λιμάνι. Η εικόνα του μαγευτική. Όλοι κατεβαίνουν φορτωμένοι και τρέχουν στην αγκαλιά των δικών τους.. Πόσο να τους έχουν λείψει άραγε; Που να πήγε αυτό το καράβι; Πόσα ταξίδια ακόμα θα κάνει; Και πόσοι άνθρωποι περνάνε τη ζωή τους μακριά από τις οικογένειές τους για μήνες;

Μια εικόνα λοιπόν..και πόσες ακόμα εικόνες που δε μπορώ να φανταστώ τώρα, βλέπουμε καθημερινά και απλά τις προσπερνάμε. Εικόνες χαρούμενες μα και λυπημένες, όλες μας δείχνουν κάτι... Όλες γεννάνε κάτι, το ξύπνημα από την αδράνεια θα έλεγα πιο σωστά..

Για αυτό βρείτε τις δικές σας εικόνες ή απλά δημιουργήστε τες. Κοιτάξτε δίπλα σας, σε όλα εκείνα που τόσο καιρό σας περνάνε απαρατήρητα.. Δώστε σημασία στις λεπτομέρειες που μέχρι τώρα αγνοούσατε.. Και κυρίως αρχίστε να ζείτε. Να ζείτε και να εκφράζεστε με οποιοδήποτε κόστος.. Μην κρατάτε τίποτα μέσα σας! Πείτε τα και επιτέλους αναπνεύστε!!