ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ

Μια νέα ημέρα ξημέρωσε.. Άνοιξε τα μάτια της και τεντώθηκε απαλά στο κρεβάτι. Το φως τρύπωνε από τις γρίλιες των παντζουριών δίνοντας στο δωμάτιο λίγες αχτίδες φωτός.. Σηκώθηκε ανόρεκτα! Άλλη μια ημέρα που ξημέρωσε σκέφτηκε και τίποτα δεν έχει αλλάξει.. Ίδιος καφές, ίδια τσιγάρα, ίδιο πρωινό, η ίδια ιεροτελεστία κάθε ημέρα...

Έκατσε στο τραπέζι, ήπιε μια γουλιά καφέ και κοίταξε έξω.. Ο ήλιος είχε γίνει πλέον πιο φωτεινός και έλουζε όλη την κουζίνα.. Η μπαλκονόπορτα ανοιχτή της χάριζε απλόχερα τη θέα της θάλασσας ενώ δυο-τρία σύννεφα έκαναν την εμφάνιση τους στον ουρανό δίνοντας τον δικό τους τόνο σε αυτή τη μοναδική φυσική ζωγραφιά...

Κοίταξε το ρολόι, σε λίγο έπρεπε να πάει για δουλειά.. να πάει όμως; Όχι σήμερα δεν ήθελε. Ήθελε να πάει μια βόλτα στη θάλασσα..

Πήρε τηλέφωνο στη δουλειά βρίσκοντας μια δικαιολογία και έδωσε ρεπό στον εαυτό της.. ντύθηκε, ήπιε την τελευταία γουλιά καφέ, πήρε το ποδήλατο της και ξεκίνησε για μια βόλτα στη θάλασσα... Σε όλη τη διαδρομή δε σταμάτησε να χαζεύει το τοπίο γύρω της.. της φαινόταν τόσο πρωτόγνωρο, τόσο διαφορετικό. Σαν να μην το είχε δει ξανά.. σαν να ήταν η πρώτη φορά που το έβλεπε και το είχε δίπλα της τόσο καιρό...

Έφτασε μετά από καμιά ώρα στην αγαπημένη της παραλία. Έκατσε στη ξαπλώστρα εκείνη, στη μέση της παραλίας, η οποία ήταν λες και την περίμενε.. Κοίταξε τον μακρινό ορίζοντα, έκλεισε τα μάτια της και αφουγκράστηκε την ηρεμία του τοπίου.. Άρχισε να αναρωτιέται για τη ζωή της, για τις επιλογές της, για όλα αυτά που ερασιτεχνικά απέφευγε τόσο καιρό να αντιμετωπίσει.. Ένας διαρκής αγώνας απέναντι στα θέλω της, σε αυτό που ήταν πραγματικά.. Ένιωσε τα δάκρυα της να τρέχουν.. μια απελευθέρωση για όλα εκείνα που κράταγε μέσα της τόσο καιρό..

Ξαφνικά ένιωσε ένα χέρι να την ακουμπάει απαλά και να της προσφέρει ένα χαρτομάντιλο.. Κοίταξε παραξενεμένη.. Ένας γεράκος καθόταν από πάνω της και την κοίταζε γλυκά.. Φορούσε λευκά ρούχα αλλά δε μπορούσε να διακρίνει καθαρά το πρόσωπο του. Ήταν πιο φωτεινό από όσο μπορούσε να αντέξει..

«Γιατί κλαις τέτοια όμορφη ημέρα και γιατί είσαι εδώ μόνη» τη ρώτησε..

Δε μίλησε για λίγο.. όταν πια βρήκε τη μιλιά της γύρισε και του είπε: «Δε ξέρω ούτε εγώ γιατί το έκανα αυτό.. ένιωσα ότι είχα ανάγκη να μείνω λίγο μόνη μου»..

«Καλά έκανες.. χρειάζεται και αυτό που και που, όμως γιατί κλαις»;

«Για να αναπνεύσω. Έχω ανάγκη να αναπνεύσω».

Τότε ο γεράκος την κοίταξε και της είπε: «Αναπνέουμε καθημερινά καλή μου.. Ότι θες να φανταστείς.. Όμως είναι στο χέρι μας να φιλτράρουμε αυτά που θέλουμε να αναπνεύσουμε..»

«Τι εννοείς» τον ρώτησε παραξενεμένη

«Ότι εμείς καθορίζουμε ποτέ θα πάρουμε μια βαθιά αναπνοή και πότε απλά θα αναπνεύσουμε γιατί πρέπει να ζήσουμε.. και όταν παίρνουμε μια βαθιά αναπνοή και μπαίνει το οξυγόνο στον οργανισμό μας, εκεί καταλαβαίνουμε πόσο ανάγκη έχουμε τις βαθιές αναπνοές»..

«Αχ δε σε καταλαβαίνω..»

«Απλά προσπάθησε στη ζωή σου μικρή μου να παίρνεις βαθιές αναπνοές και άσε τις μικρές αναπνοές που σου επιτρέπουν απλά να ζεις. Ανέπνεε βαθιά κάθε ημέρα και γέμιζε τη ζωή σου με οξυγόνο.. Κάνε αλλαγές, βγάλε από μέσα σου όλο το διοξείδιο και άρχισε να αναπνέεις κάθε ημέρα τον καινούργιο αέρα. Και θα δεις ότι θα είναι ευεργετικό και για το μυαλό σου, θα σε κάνει να σκέφτεσαι, να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις,να θες να αναπνέεις συνέχεια με όρεξη».

«Νομίζω κατάλαβα» του αποκρίθηκε..

Εκείνος τότε χαμογέλασε και κίνησε να φύγει.. Κοίταξε το χέρι της.. Το χαρτομάντιλο τώρα πια είχε γίνει ένα πολύ όμορφο τριαντάφυλλο.. Μα πως; Αφού δεν το έφτιαξε αυτή.. γύρισε να κοιτάξει τον γεράκο αλλά είχε χαθεί...

Στα αυτιά της αντηχούσαν κάτι λόγια που τα έφερνε ο αέρας..

«Τα πράγματα ποτέ δεν είναι όπως φαίνονται,είναι όπως εμείς θέλουμε να τα δούμε... Είναι όπως εμείς τα φτιάχνουμε, κάθε ημέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.. Φτιάξε λοιπόν και εσύ αυτά που σε γεμίζουν και όχι αυτά που θες απλά να φαίνονται»..

Χαμογέλασε... Τώρα πια ήξερε τι έπρεπε να κάνει.. Πήρε το ποδήλατο και γύρισε σπίτι... Άνοιξε το παράθυρο και απόλαυσε την ημέρα χωρίς κλάματα.. Φτιάξε λοιπόν και εσύ αυτά που σε γεμίζουν σκέφτηκε και ζωγράφισε τον δικό της ήλιο...