Έτσι και έγινε.. Λίγες ώρες μετά το κυριακάτικο ξύπνημα μου η Σάρρα ήρθε να με πάρει να πάμε στο μαγαζί «Κρίταμος στη Στοά», ένα μικρό μαγαζάκι «καταχωνιασμένο» σε ένα σοκάκι στην οδό Φαρμακίδου... Τα βήματα μου σταματάει η ταμπέλα με την επιγραφή «Θέατρο Σκιών στις 16:00» και λίγο αργότερα γίνεται και η είσοδος μας στο μαγαζί..
Πρόκειται για ένα μικρό μαγαζάκι πολύ όμορφο και με έναν ιδιαίτερο τρόπο διακοσμημένο, που θυμίζει μία άλλη εποχή.. Μια εποχή που συνδυάζει τα στοιχεία του παρελθόντος με τα στοιχεία του παρόντος και του μέλλοντος. Μία ραπτομηχανή αλλά και τηγάνια με πρωτότυπα σχέδια διακοσμημένα τραβούν την προσοχή μου..
Τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου διακόπτουν οι καθιερωμένες συστάσεις..
«Από εδώ η Κορίνα» ακούω τη Σάρρα να λέει και συνεχίζει: «Από εδώ ο Γιάννης και η Μαριλού».
«Χάρηκα πολύ» τους απαντάω και όλοι μαζί πάμε να κάτσουμε σε ένα τραπεζάκι που ήταν ακριβώς μπροστά στο χώρο που θα διαδραματίζοταν η παράσταση.. Πριν όμως...και μέχρι να αρχίσει επιβάλλεται να πούμε και ένα τραγουδάκι.. Έτσι ο Δημήτρης παρέα με τον Γιάννη παίρνουν τις κιθάρες του και το μουσικό ταξίδι ξεκινάει...
Λαϊκά αλλά και ρεμπέτικα μας κρατάνε συντροφιά μέχρι την έναρξη της παράστασης..
Η Μαριλού με τον Γιάννη και τη μουσική συντροφιά του Δημήτρη παίρνουν θέση και η παράσταση ξεκινά...
Ουσιαστικά πρόκειται για μία διαδραστική μουσική παράσταση με αφήγηση παραμυθιών ενώ το όλο σκηνικό συμπληρώνει η αναπαράσταση ενός παραμυθιού στο θέατρο σκιών.. Φυσικά σκηνικά αλλά και φιγούρες είναι όλα φτιαγμένα από το μεράκι των παιδιών, ενώ και μερικά από τα μουσικά όργανα είναι αυτοσχέδια και αρμονικά συνδυασμένα παράγουν υπέροχους ήχους...
Το πρώτο παραμύθι μας ήρθε από την Κρήτη και είχε την ονομασία «Ο Μανούσος και οι ξωτικιές». Πρόκειται για ένα μικρό παιδί τον Μανούσο ο οποίος έχει ένα και μόνο όνειρο να μάθει λύρα. Όμως ήταν από φτωχή οικογένεια και ο πατέρας του δε μπορούσε να του αγοράσει. Έτσι όταν πήγε 17 χρονών άρχισε να δουλεύει για να μαζέψει χρήματα και να φτιάξει μόνος του τη λύρα μέχρι που τα κατάφερε. Έπειτα κίνησε για τον μάστορα στη Χώρα και του παρήγγειλε να του φτιάξει μία λύρα. Όμως τα χρήματα δεν του έφταναν αλλά επειδή ο μάστορας είδε τη λαχτάρα στα μάτια του Μανούσου αποφάσισε να τη φτιάξει. Δέκα ημέρες μετά ο Μανούσος πήρε στα χέρια του τη λύρα.. Όταν όμως τον ρώτησε ο μάστορας αν ξέρει να παίζει, εκείνος απάντησε όχι. Τότε ο μάστορας τον συμβούλεψε να πάει μία νύχτα με ολόγιομο φεγγάρι να κάτσει στη μέση ενός σταυροδρομιού να αρχίζει να παίζει λύρα μέχρι να έρθουν τα στοιχειά. Μόνο ένα πράγμα να θυμάσαι του είπε: «Φτιάξε έναν κύκλο και κάτσε μέσα. Μην πλανευτείς από τα στοιχειά, μην τους δώσεις τη λύρα και μη βγεις έξω από τον κύκλο γιατί θα σε φάνε. Κράτησε τα εκεί μέχρι το ξημέρωμα και λίγο πριν ξημερώσει δώσε τους το δάχτυλο σου και εκείνες θα σε κάνουν τον πιο ξακουστό λυράρη». Πράγματι, έτσι έγινε και παρά την πλάνη των στοιχειών, παρά τα παρακάλια τους ο Μανούσος έμεινε μέσα στον κύκλο και λίγο πριν ξημερώσει έδωσε το δάχτυλό του στα στοιχειά.. Εκείνα το δάγκωσαν και εκείνος σε αντάλλαγμα τους έδωσε τη λύρα του και μια γλυκιά μελωδία απλώθηκε στο σταυροδρόμι.. Ο Μανούσος έγινε ο πιο γνωστός λυράρης της Κρήτης ενώ κάποιοι λένε πως μέχρι σήμερα: «Όποιος θε να μάθει να παίζει τη λύρα με τέχνη, πρέπει να πάει στο σταυροδρόμι και να περιμένει τσι ξωτικιές».
Ένα παραμύθι που «ζωντάνεψε» μπροστά στα μάτια μας με τις κινήσεις των παιδιών στη σκηνή και τη συντροφιά των μουσικών οργάνων.. Και έπειτα ακολούθησε το θέατρο σκιών...
Ο «τεμπέλης Λαρς», ολλανδέζικο παραμύθι, παρουσιάστηκε πίσω από την αυτοσχέδια σκηνή των παιδιών.. Πρόκειται για ένα παιδί που βαριόταν τόσο πολύ όμως όλα άλλαξαν όταν γνώρισε την πριγκίπισσα και ένα βάτραχο που του έδωσε ένα τσουβάλι με ευχές.. Σε μια λογομαχία του με τη πριγκίπισσα της εύχεται να αποκτήσει ένα παιδί και εκείνη μένει έγκυος και γεννάει.. Ο βασιλιάς εξοργίζεται και στέλνει τον Λαρς, την πριγκίπισσα και το παιδί της μακριά από τη χώρα.. Καθώς πλέουν στη θάλασσα η πριγκίπισσα ζητάει από τον Λαρς ένα νησί και ένα ολόχρυσο παλάτι.. Και έπειτα ζητάει από τον Λαρς να ευχηθεί να μπορέσει να τον αγαπήσει.. Όμως ο Λαρς δεν το ευχήθηκε, ήθελε να την αφήσει να το κάνει μόνη της.. Μία τελευταία ευχή είχε μόνο τότε η πριγκίπισσα... Να σταματήσει να είναι τόσο τεμπέλης.. Και η ευχή έγινε πραγματικότητα, η πριγκίπισσα αγάπησε τον Λαρς και όλοι μαζί έζησαν εκεί, στο νησί τους. Και ο Λαρς δεν τεμπέλιασε ποτέ ξανά. Φρόντισε την πριγκίπισσα και το παιδί της και έζησαν ευτυχισμένοι.. Ίσως και εσείς να δείτε εκείνο το νησάκι και να ακούσετε τα γέλια και τις φωνές τους.. Μην τους ενοχλήσετε μόνο, αφήστε τους εκεί. Στη δική τους ευτυχία...
Και τα βήματα των παιδιών μας έφτασαν μέχρι τη μακρινή Κολομβία. Εκεί που ο θρύλος ήθελε δύο φίλους τον Καράο και τον Πέδρο. Ήταν δυο πολύ αγαπημένοι φίλοι μέχρι που ο Καράο αποφασίζει να πάει ένα ταξίδι ύστερα από την προτροπή του Πέδρου.. Όμως μια τρομερή καταιγίδα ξεσπάει και ο Καράο δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά. Μόνο το καπέλο του δόθηκε στο φίλο του τον Πέδρο και εκείνος ορκίστηκε ότι θα γυρίσει όλη τη γη μέχρι να βρει τον φίλο του. Και πράγματι μέχρι που πέθανε γύρευε να βρει τον Καράο. Και έπειτα γύρισε ξανά στη γη μεταμορφωμένος σε ένα μεγάλο καφέ πουλί, φωνάζοντας συνεχώς τον φίλο του τον Καράο.. Και αν ο δρόμος σας οδηγήσει και εσάς στην Κολομβία, να είστε σίγουροι ότι θα ακούσετε εκείνο το καφέ πουλί να φωνάζει αναζητώντας τον φίλο του...
Όσο για τα παραμύθια; Όπως λένε και τα παιδιά στο τέλος της παράστασης «Μέσα στα παραμύθια μας είναι και η συμβουλή μας, αν έχεις μάτια να το δεις παίρνεις και την ευχή μας»..
Και ίσως έτσι να είναι.. Γιατί η αγάπη, η φιλία, η πίστη, τα όνειρα, η ελπίδα, η υπομονή και επιμονή μπορούν να κάνουν θαύματα. Μπορούν να αλλάξουν τους ανθρώπους αλλά και τον κόσμο.. Να αποτελέσουν τη δύναμη για όλα αυτά τα συναισθήματα που έχουμε σαν άνθρωποι..
Και μπορεί τα παραμύθια να είναι όντως αποκυήματα της φαντασίας μας αλλά προσωπικά πιστεύω ότι κάπου κρύβουν και μια αλήθεια. Ακούστε τα, ζήστε τα κιόλας αν θέλετε μα να θυμάστε πάντα το δικό σας happy end το φτιάχνετε εσείς με τις δικές σας επιλογές, τα δικά σας πιστεύω..
Η ώρα περνάει, τα τραγούδια αρχίζουν ξανά και όλο το μαγαζί γίνεται μία μεγάλη παρέα. Φεύγω γεμάτη όμορφα συναισθήματα.. Με μια ελπίδα ότι τα καλύτερα είναι μπροστά μας. Σε όλα αυτά που ζούμε, σε εκείνες τις μικρές, μα τόσο σημαντικές στιγμές μας. Σε εκείνα τα μέρη, με εκείνους τους ανθρώπους που μας κάνουν να περνάμε όμορφα, που μας κάνουν να ονειρευόμαστε ξανά και να ελπίζουμε ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, αρκεί να αφήσει την αγάπη να πλημμυρίσει τη ψυχή του...
Υ.Γ. Μαριλένα Κατσαρή, Γιάννη Φικίτη και Δημήτρη χάρηκα πολύ που σας γνώρισα και σας εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα για τις παραστάσεις σας. Συνεχίστε με την ίδια θέρμη, την ίδια ζέση και το ίδιο μεράκι να ψυχαγωγείτε αλλά και να διδάσκετε μικρούς και μεγάλους...Άλλωστε τα καλύτερα έρχονται όταν εμείς τα δημιουργούμε και εσείς έχετε βάλει τα πιο ωραία λιθαράκια για να χτίσετε σιγά-σιγά αυτό το μονοπάτι... Καλή επιτυχία και ότι καλύτερο στη ζωή σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου