Και έρχονται και εκείνες οι στιγμές που σαν παιδί θες να κρυφτείς κάτω από το πάπλωμα για να προστατευτείς από όλα εκείνα που σε φοβίζουν, σε στεναχωρούν, σε θυμώνουν..
Είναι εκείνες οι στιγμές που θέλεις να νιώσεις έστω για μια στιγμή μόνο ασφαλής, ελεύθερος… Να ξεχάσεις έστω για λίγο την καθημερινότητα και να γυρίσεις πίσω το χρόνο όπως όταν ήσουν μικρός που ζούσες την κάθε στιγμή δίχως να σε νοιάζει το αύριο. Τότε που πίστευες σε έναν καλύτερο κόσμο, τότε που ονειρευόσουν με όλη τη δύναμη της ψυχής σου, τότε που ήλπιζες και αγωνιούσες για τον άγνωστο κόσμο που συνεχώς ανοίγονταν μπροστά σου. Ήταν εκείνες οι στιγμές οι γεμάτες όνειρα, ελπίδα, αγάπη, αισιοδοξία, χαρά..
Και έπειτα μεγάλωσες.. Σπούδασες, δούλεψες, έκανες οικογένεια, φορτώθηκες με υποχρεώσεις, ευθύνες, άγχος και κάπου εκεί έχασες το παιδί που έκρυβες μέσα σου δίνοντας τη θέση σου σε έναν ενήλικα που τρέχει καθημερινά προκειμένου να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του, σε εκείνον τον ενήλικα που ξεχνάει να διασκεδάσει, που ξεχνάει να ονειρεύεται που ξεχνάει να ελπίζει…
Ύστερα έρχονται τα προβλήματα και οι σκέψεις. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις… Ειδικά όταν βιώνεις και μια αρκετά δύσκολη κατάσταση αναπόφευκτα το μυαλό είναι σε μια διαρκή σκέψη. Πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση και πως μπορείς να βρεις τρόπους να την αντιμετωπίσεις όταν ξέρεις, όταν σε πονάει τόσο, όταν δεν ξέρεις αύριο τι θα γίνει, όταν ξέρεις ότι ίσως να μην είναι αναστρέψιμη, όταν όλα αυτά μαζί σε φοβίζουν και δεν αποτελούν ένα ακόμα ανούσιο πρόβλημα της ανιαρής καθημερινότητας σου… Και σκέφτεσαι συνεχώς ότι πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με την αλήθεια, να τη δεις κατάματα και να προσπαθήσεις να την αντιμετωπίσεις όσο και αν σε πονάει. Πρέπει να βρεις τρόπους να σκεφτείς θετικά πάλι και να πας παρακάτω.. Να πάρεις πρώτα εσύ κουράγιο και να βρεις τη δύναμη να σταθείς πάλι στα πόδια σου για να μπορέσεις να στηρίξεις και τους υπόλοιπους.
Και είναι τόσο βαρύ το φορτίο το ψυχολογικό που ώρες-ώρες νιώθεις ότι δεν μπορείς να ανασάνεις.. Κλαις στα κρυφά παρότι γελάς στα φανερά και ψάχνεις συνεχώς να βρεις τρόπους να ξεχαστείς. Ίσως να ελπίζεις κιόλας ότι κάποια στιγμή μια καλή νεράιδα ή ένας φύλακας άγγελος θα έρθει και με ένα μαγικό τρόπο θα απαλύνει το πόνο, θα πάρει από πάνω σου ότι σε πνίγει και θα μπορέσεις πάλι να ανασάνεις ελεύθερα…. Ναι, όνειρο ουτοπικό αλλά ίσως και αυτό το μικρό και απατηλό όνειρο να σου δίνει κουράγιο.
Και τρέχεις πάλι να κρυφτείς κάτω από το πάπλωμα για να μπορέσεις να ονειρευτείς. Να πάψεις να φοβάσαι, να πιστεύεις ότι μόλις ξεσκεπαστείς όλα αυτά που πονάνε θα είναι παρελθόν. Ή ακόμα καλύτερα ότι ο χρόνος θα προχωρήσει τόσο γρήγορα που όλα αυτά θα ανήκουν στο κακό παρελθόν και το μέλλον θα είναι ακόμα καλύτερο. Ίσως βέβαια από την άλλη να πρέπει να ζεις και να βιώνεις ορισμένες καταστάσεις για να μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου, να ανακαλύψεις πράγματα για τον εαυτό σου που δεν ήξερες, να γίνεις ακόμα πιο δυνατός από ότι ίσως ήσουν.. Ίσως, δεν ξέρω, μπορεί…
Άγνωστο το μέλλον, δύσκολο το παρόν, διδακτικό το παρελθόν και η ζωή απλά συνεχίζεται… Και πρέπει όχι απλά να την προλάβουμε αλλά κυρίως να τη ζήσουμε! Ναι πρέπει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου