ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ

Η ιστορία μας διαδραματίζεται κάπου στη δεκαετία του 90 που δεν υπήρχαν social αλλά ούτε κινητά με φωτογραφίες.. Εκείνη την εποχή που η αλληλογραφία ήταν ένα μέσο επικοινωνίας και οι γνωριμίες γίνονταν μέσα από τα περιοδικά..

Κάπως έτσι γνωρίστηκαν και η Άννα με το Νίκο.. Από το αγαπημένο τους περιοδικό το «ΜΕΤΡΟ».. Τους ένωσε η κοινή αγάπη τους για τη μουσική και ξεκίνησαν να αλληλογραφούν.. Ο Νίκος είχε ίδια ηλικία με την Άννα, αφού ήταν και οι 2 κοντά στα 14. Όμως ο Νίκος έμενε Αλεξανδρούπολη και η Άννα Ρέθυμνο..

Και τα χρόνια περνούσαν και η επικοινωνία συνεχιζόταν.. Μεγάλωσε και ο ταχυδρόμος της γειτονιάς της Άννας και η ίδια η Άννα που είχε γίνει πια 20 χρονών.. Έπαιρνε όμως ακόμα με την ίδια λαχτάρα το γράμμα από το ρυτιδιασμένο χέρι του κυρ Κώστα..

Ώσπου μια μέρα, σε ένα γράμμα ο Νίκος της ανακοίνωσε ότι θα φύγει από την Ελλάδα.. Θα πάει για δουλειά στο εξωτερικό.. Δε μπόρεσαν να βρεθούν από κοντά.. Δεν είναι ότι δεν το ήθελαν, απλά με τα χρόνια αραίωσαν και τα γράμματα και οι υποχρεώσεις μεγάλωσαν.. Έμειναν μόνο στο συρτάρι τα γράμματα τους τότε, να μυρίζουν αθωότητα, να δείχνουν μια αγάπη αθώα και αγνή, με όρκους αιώνιας πίστης ότι στο μέλλον θα ήταν μαζί φτιάχνοντας τη δική τους όμορφη οικογένεια..

12 χρόνια μετά και αφού ο Νίκος της ανακοίνωσε την απόφαση του να φύγει, η Άννα του έγραψε το τελευταίο γράμμα της.. Να το έχει συντροφιά στο εξωτερικό..

Το γράμμα έλεγε: «Δε σε έχω δει από κοντά αλλά ξέρω ότι είσαι αυτό που θα ήθελα στη ζωή μου.. Μου βγάζεις το πάθος, την τρυφερότητα, την αγάπη, τον ρομαντισμό την και την τρέλα.. Μου αρέσει που μιλούσαμε γιατί κάθε φορά άγγιζες τη ψυχή μου.. Σε είδα μέσα από τις φωτογραφίες μας, σε έζησα μέσα από τα τηλέφωνα μας.. Και τώρα έμειναν μόνο κάποιες λέξεις σε ένα γράμμα..
Σκέφτομαι καμιά φορά πως θα ήταν αν βρισκόμασταν.. Η ένωση μεταξύ μας θα ήταν σίγουρα μαγική.. Η κτητικότητα σου θα με τρέλαινε και θα ήθελα να σου παραδοθώ άνευ όρων και για πάντα.. Θα ήμουν δική σου, μόνο για εσένα.. Υπακούωντας σε συνειδητά.. Γιατί απλά θα σε ήθελα με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο... Να σε νιώθω μέσα μου, να είμαι ένα μαζί σου..

Σκόρπιες λέξεις, μέσα σε ένα γράμμα. Σε αυτό το τελευταίο μας... Για εκείνον τον δικό μου άγνωστο που θα ήθελα πολύ να τον δω, όμως δεν τα καταφέραμε... Ήταν όμως η πιο ωραία γνωριμία που έχω κάνει στη ζωή μου, η πιο όμορφη ανάμνηση των εφηβικών μου χρονών... Και σε ευχαριστώ πολύ για αυτό..

Εις το επανιδείν και να θυμάσαι.. Για πάντα θα είμαι δική σου.. 

Άννα».

Φτάνουμε στο σήμερα.. Η Άννα είναι χωρισμένη με δυο παιδιά ενήλικα πια.. Ένα απόγευμα που μάζευε το πατάρι βλέπει τα γράμματα του Νίκου.. Ένα χαμόγελο γέμισε την καρδιά της, ενώ στην τηλεόραση έδειχνε τη διαφήμιση ότι επανακυκλοφόρησε το Μετρό.. Έβαλε τα κλάματα, θυμήθηκε το Νίκο.. Τι να κάνει άραγε; Δεν έμαθε ποτέ νέα του.. Ελπίζει μόνο να είναι ευτυχισμένος..

Λίγες ημέρες αργότερα πήγε στο περίπτερο, πήρε το περιοδικό των εφηβικών της χρονών της και έκατσε στο μικρό καφενεδάκι της γειτονιάς της.. Δυο τρεις πελάτες ήταν μόνο και επικρατούσε μια παράξενη ησυχία..

Ξαφνικά μπήκε μέσα ένας κύριος ψηλός, γκριζομάλλης.. Παρήγγειλε τον καφέ του και έκατσε απέναντι της.. Έβγαλε και εκείνος το ίδιο περιοδικό ξεκινώντας να διαβάζει. Που και που όμως εξέφραζε δυσαρέσκεια γιατί δεν ήταν όπως τότε..

Η Άννα το άκουσε, τον παρατήρησε και χαμογέλασε.. Και τα δυο τραπέζια έγιναν ένα.. Κάτι στα μάτια του και στο χαμόγελο του, της ξυπνούσε κάποια συναισθήματα.. Τι της θύμιζαν αυτά τα μάτια και το χαμόγελο;

«Τόση ώρα μιλάμε για το περιοδικό και δε συστηθήκαμε.. Είμαι ο Νίκος»

«Χάρηκα πολύ.. Είμαι η Άννα»..

Ο Νίκος είχε επιστρέψει πρόσφατα Ελλάδα.. Ήταν και εκείνος χωρισμένος και είχε παιδιά παντρεμένα πια στην Αυστραλία.. Ποτέ του δεν αγάπησε αυτή τη χώρα. Πάντα η αγάπη του ήταν η Ελλάδα..

Η ώρα περνούσε, ο καφές έγινε κρασί και ο Νίκος με την Άννα συνέχιζαν να μιλάνε.. Ήταν λες και το ρολόι είχε σταματήσει σε εκείνη τη στιγμή, τη δική τους στιγμή..

Ώσπου σε κάποια στιγμή και βλέποντας τους νέους γύρω τους με τα κινητά , θυμήθηκαν τη δική τους εποχή που αλληλογραφούσαν.. Και τότε ήταν σα να τους βγήκαν αβίαστα όλα αυτά που δεν ειπώθηκαν από κοντά ποτέ.. Ήταν λες και γύρισαν πίσω..

«Πες μου ότι είσαι η Άννα που έμενε Ρέθυμνο» ψέλλισε ο Νίκος

«Αυτή είμαι ναι.. Και εσύ είσαι ο Νίκος που έμενε Αλεξανδρούπολη»;

«Αυτός είμαι»..

Δε χρειάστηκαν αλλά λόγια.. Πλήρωσαν, έφυγαν και λίγο πριν την καληνυχτίσει ο Νίκος τη φίλησε και την αγκάλιασε δυνατά. 

«Τώρα που σε βρήκα, υπόσχομαι να μη σε αφήσω ποτέ ξανά»..

Λίγους μήνες αργότερα η Άννα παντρεύτηκε με το Νίκο και έμειναν μαζί μέχρι τα γεράματα.. Και στις βέρες τους χάραξαν μια φράση μόνο..

«Για πάντα δική σου, για πάντα δικός σου»...