ΕΝΑ ΜΠΑΟΥΛΟ

Τις προάλλες καθόμουν και χαζευα το μπαούλο που έχουμε στο σπίτι. Ένα μπαούλο από την εποχή της γιαγιάς μου που όμως ακόμα στέκει περήφανο και φιλοξενεί λογιών λογιών πράγματα..

Πόσες αναμνήσεις να ξεπηδάνε άραγε μέσα από ένα μπαούλο; Μάλλον χιλιάδες..

Μπορεί κάποτε να φύλαγε η γιαγιά μου μέσα του τις βελέντζες ή τα χάλια και όταν ερχόταν ο χειμώνας να τα έστρωνε ευλαβικά στο σπίτι για να ζεστάνει και να δώσει ομορφιά...

Μπορεί όμως να φυλούσε και παπλώματα η κουβέρτες και κάθε φορά που την επισκεπτόταν τα εγγόνια της να τα έβγαζε για να τα ζεστάνει...

Μπορεί ακόμα να είχε και καρέ η τραπεζομάντιλα για εκείνα τα τραπέζια που συνήθιζαν να κάνουν στις γιορτές ή στις συναθροίσεις τους.. Μπορεί ακόμα να ήταν και τα σεμεδακια που άλλαζε κάθε φορά που τα προηγούμενα έπρεπε να αλλαχθούν και να πλυθούν..

Ίσως ακόμα να φύλαγε εκεί μέσα σεντόνια και παπλώματα ως προίκα για την κορη της ή την εγγονή της. Για να τα έχει στο καινούργιο σπίτι της..

Μπορεί βέβαια και να μην είχε τίποτα από όλα αυτά αλλά να βόλευε κάτι που δε μπορούσαμε η καλύτερα δεν ήθελε ποτέ να μάθουμε τι έκρυβε...


Στο σήμερα και κοιτώντας το, σκεφτόμουν ότι με τη μεταφορική έννοια το μπαούλο μπορεί απλά να κρύβει αναμνήσεις..

Αναμνήσεις από ανθρώπους που ήρθαν και έφυγαν. Αναμνήσεις από γεγονότα και στιγμές σημαντικές ή ασήμαντες. Αναμνήσεις για όλα αυτά που έγιναν και πέρασαν. Χάθηκαν στη ροή του χρόνου..

Και εσύ στέκεσαι αγέρωχος. Να φυλάς όλες αυτές τις αναμνήσεις. Σα να προβάλλεις τη δική σου αντίσταση στο χρόνο που περνάει. Σα να θες να τις κρατήσεις για πάντα μέσα σου. Άλλες φορές για να μαθαίνεις και άλλες για να σε κάνουν να πεισμωνεις και να προχωράς..

Γιατί τι είναι άραγε η ζωή μας παρά μόνο ένα μπαούλο γεμάτο αναμνήσεις.. Και έτσι θα παραμείνει μέχρι το τελος. Και θα γεμίζει και θα γεμίζει και εσύ θα χαίρεσαι.. Γιατί κάθε άνοιγμα του θα σε φέρνει αντιμέτωπο με τα κομμάτια τα δικά σου. Αυτά που σε έχουν κάνει αυτό τον άνθρωπο που είσαι σήμερα. Ατόφιο σαν εκείνο το μπαούλο στο δωμάτιο...