Κυριακή 17 Ιουνίου 2018

ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ

Όταν πριν από περίπου ένα χρόνο έπιασα δουλειά σε τηλεφωνική εταιρεία δε μπορούσα να φανταστώ ότι ένα χρόνο μετά θα είχα τοσα πολλά συναισθήματα. Δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα δενόμουν με ανθρώπους και πιο συγκεκριμένα με την ομάδα που αποτέλεσα μέλος... Βλέπεις δεν είχα αποτελέσει ποτέ μέλος μιας ομάδας, μόνο ίσως τότε στο προσκοπείο, οπότε όλη αυτή η εμπειρία μου ήταν ξένη. Είχα και το άγχος της δουλειάς, οπότε δε μου επέτρεπε να αναπτύξω συναισθήματα..

Όμως πόσο εύκολο είναι να μην αναπτύξεις συναισθήματα και να μη δεθείς με ανθρώπους που περνάς το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητας σου και πιο συγκεκριμένα 8 ώρες κάθε ημέρα; Μάλλον δύσκολα, ειδικά για έναν άνθρωπο σαν εμένα που ενθουσιάζεται εύκολα και δένεται με ανθρώπους ακόμα πιο εύκολα.. Έτσι από εκείνη την πρώτη ημέρα που μπήκα στις γραμμές φτάσαμε στο σήμερα που είμαι ακόμα στις γραμμές όμως χωρίς την ομάδα μου.. Βλέπεις η εταιρεία αποφάσισε να μεταφέρει τις εγκαταστάσεις στο κέντρο της Αθήνας και φυσικά να ακολουθήσω ούτε λόγος.. Θα ακολουθούσα μόνο για την ομάδα μου όμως «τα κουκιά δεν έβγαιναν» που λέει και ο λαός...

Σαν σήμερα θυμάμαι που έκανα διπλό ακουστικό με το Χρήστο και έπειτα με την Εύα και τη Μαρία.. Σαν τώρα θυμάμαι που μίλησα πρώτη φορά με την Αφροδίτη για το κραγιόν μου και με τον Άγγελο για να προγραμματίσει μια επίσκεψη στη Χαλκίδα. Έπειτα γνώρισα την Αμαλία, τον Αντώνη, την Κατερίνα, την Ευδοκία, τον Μάνο, τον Πάρη, τον Χάρη και τον Άκη και γνώρισα ακόμα καλύτερα τη Χριστίνα, τη Δήμητρα, την Μαρία, την Εύα και την Αγγελική. Έπειτα, ενάμιση μήνα τώρα γνώρισα και την Βάσω, την Ελένη και τον Βαγγέλη.. Φυσικά δε θα μπορούσα να μην κάνω αναφορά και στον leader μου τον Μάνο.. Όλοι τους άνθρωποι σαν και εμένα, σαν και εσένα, σαν όλους εκείνους που δέχονται, επιμένουν και υπομένουν για τους δικούς τους λόγους ο καθένας τη γκρίνια, την πίεση, το άγχος, ακούνε τα «ψυχολογικά» του καθενός και προσπαθούν πάντα με χαμόγελο να τους εξηγήσουν, να τους βοηθήσουν, να τους δώσουν και άλλες εναλλακτικές που δε γνώριζαν ή μπορεί να μην είχαν σκεφτεί...

Ένας χώρος γεμάτος ζωή με περίμενε κάθε ημέρα που έμπαινα σε αυτή τη δουλειά. Ανεξάρτητα το τι γινόταν την προηγούμενη ημέρα στην προσωπική μου ζωή κάθε ημέρα που ξημέρωνε με έκανε να ανυπομονώ να πάω στη δουλειά να δω τα παιδιά, να μοιραστούμε σκέψεις και συναισθήματα, εμπειρίες καθημερινής τρέλας, να γελάσουμε, να βγούμε για ένα διάλειμμα, να κάνουμε ένα τσιγάρο, να πούμε και μια κουβέντα για να ξεφύγει λίγο το μυαλό μας ή οπότε φτάναμε στα όρια μας από όλους εκείνους που δε θέλουν να καταλάβουν ότι είμαστε εκπρόσωποι και όχι η εταιρεία, πάντα κάποιος από την ομάδα θα βρισκόταν δίπλα μας, για να μας ηρεμήσει και να μας κάνει να σκεφτούμε πιο θετικά....Γιατί πάνω από όλα, όλοι ξέραμε το πιο βασικό, ότι είμαστε άνθρωποι και όχι απλά μηχανές που βγάζουν παραγωγή..

Και μπορεί να μη ξέρω αν το ίδιο γίνεται σε όλες τις ομάδες ή γινόταν μόνο στη δική μου, όμως η δική μου ομάδα αποτέλεσε μια δεύτερη οικογένεια για εμένα... Μια οικογένεια που έβλεπα και χαιρόμουν τα χαμόγελα της, τις γλυκές ανησυχίες της, τις σκέψεις και τα όνειρα της.. Μια οικογένεια που ήταν το καταφύγιό μου για κάποιες ώρες από εκείνη τη σκληρή πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά..

Ξέρεις; Κάποιοι τείνουν να με χαρακτηρίσουν ονειροπόλα και ρομαντική... Κάποιοι ίσως με πούνε και υπερβολική... Κάποιοι ίσως το έχουν ζήσει ξανά, να χωρίζονται δηλαδή με ανθρώπους που ήταν μαζί κάθε ημέρα.. Όμως ξέρετε κάτι; Αδιαφορώ για ό,τι και αν μου πείτε.. Γιατί εγώ είμαι άνθρωπος που θα δεθώ και θα δώσω πράγματα. Είμαι άνθρωπος «ρομαντικός» που εξιδανικεύω καταστάσεις και πάντα ελπίζω για το καλύτερο... Και αυτή η ομάδα ήταν για μένα ότι καλύτερο πάνω στο εργασιακό κομμάτι.. Δε ξέρω αν θα μπορέσω ξανά να νιώσω τόσο έντονα πράγματα για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά όσες ομάδες και αν με αλλάξουν, σε όσα έργα και αν με πάνε...


Σήμερα, Κυριακή 17 Ιουνίου, πήγα στο Μαραθώνα για εκείνο το αποχαιρετιστήριο τραπέζι.. Σε εκείνο το τραπέζι που με γέμισε με ακόμα περισσότερα χαμόγελα και αισιοδοξία... Σε αυτό το τραπέζι που αποτέλεσε μια ακόμα υπέροχη αποσκευή σε αυτό που εγώ αποκαλώ ταξίδι της ζωής.. Σε εκείνο το τραπέζι, στο προηγούμενο τραπέζι και στα επόμενα που θα υπάρξουν.. Γιατί θα υπάρξουν ακόμα και αν κάποια στιγμή, με μαθηματική ακρίβεια, σταματήσουν...

Αύριο είναι μια δύσκολη ημέρα.. Ο χώρος πλέον θα είναι άδειος και οι γνωστές σε εμένα φωνές θα πάψουν να ακούγονται.. Οι οικείες φυσιογνωμίες δε θα περάσουν ξανά την πόρτα, ούτε θα κάτσουν δίπλα μου, ώστε στην αναμονή να πούμε έστω μια κουβέντα. Δε θα ακούσω ξανά τη συμβουλή τους, δε θα ξαναδώ το χαμόγελο τους.. Τα γραφεία άδεια και στο χώρο θα επικρατεί μια περίεργη ηρεμία.. Που δεν την έχω συνηθίσει και δε ξέρω αν θα μπορέσω και να την αποδεχτώ ποτέ.. Και από αύριο τίποτα δε θα είναι το ίδιο..

Βλέπεις οι αλλαγές και η προσαρμογή στα νέα δεδομένα δεν είναι ποτέ εύκολη. Θέλει χρόνο, θέλει υπομονή, θέλει δύναμη ψυχής για να μπορέσεις να την αποδεχθείς και να πας παρακάτω.... Τώρα πλέον κανένα πρωί και κανένα απόγευμα δε θα περνάει τόσο όμορφα όσο τα προηγούμενα.. Γιατί θα λείπουν εκείνοι, η δική μου μεγάλη οικογένεια...


Κλείνω τα μάτια.. Αφήνω τα δάκρυα μου να κυλήσουν και προσπαθώ να ελπίζω για το μετά. Για αυτό το μετά εκτός εργασιακού χώρου. Για αυτό στο μετά στις συγκεντρώσεις και στις εξόδους... Άγνωστο το αύριο, δύσκολο το τώρα, όμως το παρελθόν αποτέλεσε και αποτελεί έναν καλό οδηγό, έναν τέλειο συμβουλάτορα.. Αποτελεί μια μεγάλη αποσκευή μέσα στην οποία αποθηκεύεις αναμνήσεις.. Αναμνήσεις που μένουν στην καρδιά σου όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες αλλαγές και αν συμβούν στη ζωή σου, όπου και αν αποφασίσεις να βρεθείς...

Και για εμένα αυτή η εργασιακή εμπειρία αποτέλεσε ένα μεγάλο ταξίδι με πολύ όμορφους συνεπιβάτες.. Ένα ταξίδι γεμάτο στιγμές. Ένα ταξίδι που στη θύμηση του θα με κάνει να χαμογελάω... Κοιτάω τις φωτογραφίες, τα δάκρυα πλέον έχουν σταματήσει, η νύχτα προχωράει και εγώ μια ευχή έχω μόνο. Να είναι καλά όλοι τους μα και ο καθένας ξεχωριστά στη ζωή τους. Σε ό,τι και αν αποφασίσουν να κάνουν, σε ό,τι και αν γίνει για το καλό τους. Να χαίρονται τις οικογένειές τους και πραγματικά ήταν τιμή μου που αποτέλεσα μέλος της ομάδας τους τόσο εντός όσο και εκτός δουλειάς... Και αν οι δρόμοι μας συναντηθούν ξανά εδώ θα είμαι και θα περιμένω... Μα και ακόμα αν δε γίνει, όλες αυτές τις αναμνήσεις που έχω δε μπορεί κανείς να μου τις πάρει... Θα μείνουν εκεί για πάντα φυλαγμένες στην καρδιά μου και θα αποτελούν ένα από τα ωραιότερα κομμάτια στο βιβλίο μου...

Καλή τύχη παιδιά και καλή αντάμωση!

Σας αγαπώ όλους πάρα πολύ!!



1 σχόλιο:

  1. δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί, όταν όμως αφήνουν όμορφες αναμνήσεις, είναι πιο ουσιαστικοί.
    καλή συνέχεια εύχομαι σε όλους σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή