Παρασκευή 27 Ιουλίου 2018

ΕΝΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Σκέψεις μου. Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή την τραγωδία στην Ανατολική Αττική..

Σε κοιτάζω Άρη μου και βλέπω στα μάτια σου όλη την αγάπη που έχω πάρει από εσένα. Κοιτάω πόσο ανέμελος έχεις αραξει στον καναπέ και απολαμβάνεις την απογευματινή σιέστα σου..

Αποφασίζω να σε πάω βόλτα. Στο πάρκο μας. Δύο μανάδες κάθονται σε ένα παγκάκι ενώ τα παιδιά τους κάθονται λίγο πιο εκεί παίζοντας διάφορα παιχνίδια, όπως κουτσό, βόλους, κυνηγητό ή απλά κάνουν ποδήλατο.. Τα χαζεύουμε χαζογελώντας και οι δύο... Τα δέντρα ήρεμα προσφέρουν τη σκιά τους, τα πουλιά κελαηδούν στα κλαδιά τους, ενώ τα τζιτζίκια έχουν στήσει το δικό τους τραγούδι..Πιο εκεί υπάρχει και ένα άλλο σκυλί μα και μια γάτα που απολαμβάνουν και αυτά την ηρεμία του καλοκαιριού. Σα να βλέπω και μια χελώνα. «Κοίτα, δεν έχω δει από κοντά χελώνα» λέω στον Άρη.

Προχωράμε προς τη θάλασσα.. Οικογένειες μα και νέοι κάνουν μπάνιο και απολαμβάνουν το καλοκαίρι τους. Κάποιοι άλλοι κάθονται στα μπαλκόνια τους και απολαμβάνουν το απογευματινό φρούτο τους ενώ άλλοι γλεντάνε και γελάνε σε κάποιο παραλιακό ταβερνάκι.. Ακούω τις φωνές τους, ακούω τα γέλια τους, βλέπω τα χαμόγελα τους, νιώθω την ηρεμία της φύσης, τη γλύκα του καλοκαιριού να έχει κατακλύσει τη ψυχή μου...

Ξαφνικά σιωπή και μια δυνατή κραυγή. «Φωτιά. Έπιασε φωτιά».

Τα γέλια σταματούν, τα τραγούδια το ίδιο. Την ηρεμία έχει κατακλύσει πια ο πανικός. Τα πάρκα αδειάζουν, τα ταβερνάκια το ίδιο. Τα πουλιά σταματούν το τραγούδι τους και τα δέντρα αρχίζουν να κουνάνε τα κλαδιά τους. Σα να μάχονται να ξεφύγουν από τη φωτιά..

Ο αέρας δυναμώνει η φωτιά πλησιάζει. Πλέον ακούω μόνο φωνές. Βλέπω ανθρώπους να τρέχουν. Κάποιοι λιποθυμάνε, κάποιοι έχουν καεί, κάποιοι άλλοι ψάχνουν τους δικούς τους. Δε βλέπω τίποτα από τον καπνό. Δε ξέρω που να πάω, δε ξέρω ποιον και πως να βοηθήσω. Παίρνω αγκαλιά τον Άρη και αρχίζω να περπατάω, μα που να πάω; Παντού αδιέξοδο. Οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να καίγονται, κάποιοι ήδη έχουν λιποθυμήσει από τους καπνούς. Νιώθω τη ζέστη της φωτιάς να καίει το πρόσωπο μου. Η θάλασσα πλέον έχει γεμίσει με ανθρώπους που κολυμπάνε να ξεφύγουν. Παντού φωτιά, από παντού πετάγονται στάχτες. Νιώθω να βρίσκομαι σε πόλεμο. Νιώθω να πρωταγωνιστώ σε ταινία που ο σεναριογράφος έχει γράψει το πιο καλό και πιο τρομακτικό σενάριο. Πώς θα ξεφύγουμε; Τι θα κάνουμε;

Από μακριά ακούγονται σειρήνες..Προσπαθώ να με προστατέψω. Εκεί αγκαλιά με τον Άρη. Μια μάνα αγκαλιάζει το παιδί της και περιμένουν καρτερικά το θάνατο τους. Εκείνη η μάνα που μέχρι πρότινος απολάμβανε τα γέλια και τη ζωντάνια των παιδιών της που έπαιζαν στο πάρκο. Η σωτηρία δε μοιάζει να έρχεται από πουθενά. Τουλάχιστον αυτές τις ώρες, ένα από τα καταφύγια του ανθρώπου είναι και η αγκαλιά σκέφτομαι μέσα στον πανικό μου. «Πονάω μανούλα, πονάω και φοβάμαι» ακούω το παιδί από δίπλα μου να λέει. Η μάνα με δάκρυα στα μάτια το καθησυχάζει. «Μη φοβάσαι. Είμαι εγώ εδώ. Είμαστε μαζί, όπως ήμασταν πάντα». Ο Άρης έχει αρχίσει να βαριανασαίνει. Βλέπω και τον φίλο του τον Ερμή να κείτεται στα πόδια μου έχοντας πληγές από τη φωτιά παντού.

Κουράζομαι με ακούει κανείς; Δε μπορώ πια να αναπνεύσω, δε μπορώ πια να δω. Νιώθω τα πόδια μου να καταρρέουν. Κάθομαι κάτω. Δε ξέρω πια τι να κάνω, ποιον να ειδοποιήσω, ποιον να βοηθήσω.. Τα μάτια μου κλείνουν, η φωτιά έχει πλέον πλησιάσει κοντά μου. Τη νιώθω να με ακουμπάει. Σα να βλέπω μια φιγούρα, μου θυμίζει τον πατέρα μου, και μετά ένα φως. Ακούω φωνές:«Είναι ζωντανή; Είναι ζωντανή. Βοηθήστε τη γρήγορα».

Έπειτα δε θυμάμαι τι έγινε.. Θυμάμαι ότι ξύπνησα στο νοσοκομείο, γεμάτη πληγές. Ο Άρης που είναι; Οι άλλοι που είναι; Που είμαι; Τι έγινε;

«Κάποιοι είναι νεκροί, άλλοι από αναθυμιάσεις και άλλοι από τη φωτιά. Κάποιοι άλλοι έχουν πνίγει και κάποιοι άλλοι είναι γεμάτοι πληγές και νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση. Περιμένουμε την ταυτοποίηση και την αναγνώριση των θυμάτων» ακούω τους γιατρούς να λένε.

Πονάω μαμά με ακούς; Πονάω αλλά όχι από τις πληγές στο σώμα μου. Πονάω για όλους αυτούς που χάθηκαν, για κάθε έμψυχη ζωή αυτού του κόσμου που είχε τόσο τραγικό τέλος. Πονάω ακούγοντας τις κραυγές τους, ακούγοντας τα λόγια τους. Πονάω και φέρνω στο μυαλό μου τις εικόνες. Πονάω για τη φύση μας, πονάω για τον κόσμο που με έχουν αναγκάσει να ζω. Πονάω για όλα μαμά. Πονάω με ακούς;

Ξαφνικά νιώθω ένα χάδι και ακούω τη φωνή της μάνας μου: «Ει ξυπνά αποκοιμήθηκες στον καναπέ. Άντε πήγαινε στο κρεβάτι σου».

Όνειρο ήταν λοιπόν; Τόσο ζωντανό; Κοιτάζω τη τηλεόραση. Στους 85 έφτασαν οι νεκροί από τη φονική πυρκαγιά διαβάζω στη λεζάντα της είδησης. 85 και πόσοι ακόμα αγνοούνται, πόσοι ακόμα δεν έχουν ταυτοποιηθεί. Και πόσα ζώα καμμένα. Κοιτάζω τον Άρη. Είναι εκεί, δίπλα μου. Με κοιτάζει σα να έχει καταλάβει τη στεναχώρια μου. Τον αγκαλιάζω σφιχτά. Και ύστερα αγκαλιάζω τη μάνα μου.

«Δε θα πας για ύπνο με ρωτάει»;

«Όχι, θα πάω να βοηθήσω όσους μπορώ» της απαντάω.

Το παραπάνω κείμενο είναι κάποιες σκέψεις μου με αφορμή τα γεγονότα των ημερών. Τυχόν ομοιότητες είναι συμπτωματικές. Τα περισσότερα είναι έκφραση συναισθημάτων, δοσμένα όλα από τη δική μου μάτια και από όλα αυτά που βλέπω, διαβάζω και ακούω τόσες ημέρες..

Κλείνω τις σκέψεις μου με κάποιες διαπιστώσεις και πολλά ευχαριστώ σε όλους εκείνους που για 900€ βγαίνουν εκεί έξω και σώζουν ζωές. Σε εκείνους τους ένστολους που είναι δίπλα στον άνθρωπο, είτε είναι φαντάροι, είτε πυροσβέστες, είτε λιμενικοί.

Σε εκείνους τους εθελοντές που αψηφούν τη ζωή τους και ρίχνονται και εκείνοι στη μάχη με τα φαινόμενα που πλήττουν κάθε φορά κάποιο μέρος. Σε εκείνους που δε ξεχωρίζουν τη ζωή σε όποια μορφή και αν βρίσκεται.

Ευχαριστώ και όλους εκείνους τους γιατρούς που προσφέρθηκαν να παρέχουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους.

Μα κυρίως ευχαριστώ εμάς τους ανθρώπους που παρ όλες τις δυσκολίες πάντα στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον. Όλους εκείνους που πρόσφεραν αίμα, ρούχα, είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα και φάρμακα. Ακόμα και σπίτια παραχωρήθηκαν για φιλοξενία στους πληγέντες. Όλοι εκεί. Είτε Έλληνες, είτε αλλοδαποί.

Σε μια κοινωνία που στενάζει καθημερινά, σε μια κοινωνία που υποφέρει, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη είναι το μόνο όπλο μας. Ας γίνει αυτή η καταστροφή ένα μάθημα για όλους μας. Ας ξυπνήσουμε, ας αλλάξουμε νοοτροπία, ας παραμερίσουμε τα κομματικά συμφέροντα.

Ξύπνα Έλληνα επιτέλους. Κανείς δεν είναι εχθρός σου, παρά μόνο ο ίδιος σου ο εαυτός.. Αγάπησε τον, φρόντισε τον, διόρθωσε τον και κυρίως μάθε του να πολεμά και να μάχεται για αυτά που του αξίζουν. Και επιτέλους αγάπησε το διπλανό σου, το ξέρω ότι το έχεις. Στήριξε τον, βοήθησε τον. Μην τον αγνοείς. Εξάλλου το σπίτι του γείτονα μπορεί αύριο να γίνει προσωρινά και το δικό σου σπίτι. Αγάπησε το λοιπόν σα να ήταν δικό σου..

Σε έναν κόσμο απάνθρωπο, σε έναν κόσμο τόσο σκληρό που με κάνει να νιώθω τόση ντροπή κάποιες φορές που ανήκω στο ανθρώπινο είδος, υπάρχουν και δύο νότες ελπίδας, δύο νότες αισιοδοξίας και αυτές δεν είναι άλλες από την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη! Έχουμε αποδείξει ότι τις έχουμε πολλάκις, ας τις αποδείξουμε πια εμπράκτως και στην καθημερινή μας ζωή..

Όσο για εκείνους που χάθηκαν το μόνο που εύχομαι είναι να είναι πλέον ήρεμοι όπου και αν βρίσκονται, ότι και αν είναι αυτό το «μετά». Και για εκείνους που έμειναν πίσω και αγωνιούν για τους αγνοούμενους, για όλους εκείνους που έχασαν τα πάντα μέσα σε μια ημέρα, για όλους αυτούς θα ευχηθώ μόνο καλό κουράγιο. Η ζωή είναι δύσκολη, όμως οι δικοί σας θα ήθελαν να συνεχίσετε να ζείτε, να προσπαθείτε. Και όχι δε μπορείτε να ξεχάσετε. Απλά κρατήστε τους ζωντανούς στις καρδιές σας και προχωρήστε.. Και που και που να κοιτάζετε και τον ουρανό και να είστε σίγουροι ότι θα τους δείτε να σας χαμογελάνε...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου