ΤΟ «ΛΙΓΟ» ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Ήρθες εκείνο το βράδυ στο όνειρο μου. Με το που έκλεισα τα μάτια μου να κοιμηθώ μετά από μια δύσκολη ημέρα..

Με ξάφνιασε που είδα τη μορφή σου μετά από τρία χρόνια. Όχι δε σε έχω ξεχάσει, μη νομίζεις αυτό, απλά είχα καιρό να σε δω τόσο ζωντανό...

Σπάνια έρχεσαι στον ύπνο μου και οπότε έρχεσαι αυτό θα είναι για λίγο, φευγαλέα, σε εικόνες και όνειρα χωρίς νόημα..

Όμως σήμερα... Η μορφή σου ήταν τόσο ζωντανή.. Σαν κάτι να ήθελες να μου πεις, να μου δείξεις, δε ξέρω...

Προσπάθησα να μην ανοίξω τα μάτια μου, να μη χαθείς, όμως ένιωσα την ανάγκη να γράψω. Να γράψω κάτι για εσένα, για εμένα, δε ξέρω...

Σήμερα, σε είδα και πιο χαμογελαστό.. Σαν να είσαι πραγματικά ήρεμος εκεί που βρίσκεσαι...
Ίσως ήρθες γιατί τώρα έχω αρχίσει να σε συγχωρώ που έφυγες. Τώρα μπορώ να μιλάω, να διαχειρίζομαι την απουσία σου ή τουλάχιστον έχω αρχίσει να προσπαθώ να το κάνω...

Κοιτάω το ρολόι, η ώρα περνάει.. Λέω να κοιμηθώ, μήπως σε δω ξανά..

Μια χάρη μόνο μπαμπά...Να έρχεσαι πιο συχνά.. Σε έχω ανάγκη, θέλω να σε δω, να σε αγγίξω, έστω και για αυτό το λίγο, αυτό το «λίγο» των ονείρων..

Το έχω ανάγκη πίστεψέ με.. Μου λείπεις πολύ...