Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2018

ΕΝΑ ΑΕΡΙΚΟ

Για εκείνες τις ώρες σου μιλάω που κάθομαι με μόνη συντροφιά ένα τσιγάρο.. Παρέα μου ο ουρανός και τα αστέρια και δύο-τρεις περαστικοί που περνάνε που και που από το δρόμο..

Ακούω τις φωνές τους ενώ από το ανοιχτό παράθυρο μπαίνει η ψύχρα του Γενάρη κουνώντας ελαφρά την κουρτίνα...

Το φως στο δωμάτιο ελάχιστο και μία-δυο σκέψεις ξετρυπώνουν που και που από το παλιό σεντούκι εκεί στη γωνία...

Παίρνω μία γερή ρουφηξιά από το τσιγάρο και ξεφυσάω με δύναμη. Νομίζω ότι σχηματίζει τη μορφή σου. Κάθομαι και σε χαζεύω.. Πόσο μου έχεις λείψει Θεέ μου..

Οι αναμνήσεις ξεπηδούν γρήγορα, σε μια προσπάθεια να δραπετεύσουν από το μυαλό που τις κρατάω φυλακισμένες...

Αρχίζω να θυμάμαι εκείνα μας τα βράδια στην παραλία, εκείνα τα χαζά αστεία που λέγαμε και γελάγαμε μόνοι μας.

Θυμάμαι ακόμα και εκείνες τις αγκαλιές..

Θυμάμαι εκείνες τις νύχτες που οι βόλτες μας έμοιαζαν με βάλσαμο στη ψυχή μας. Μια φυγή από την καθημερινότητά μας...

Και ξέρεις; Θυμάμαι και τις σιωπές μας.. Ακόμα και αν δε μιλούσαμε αρκούσε που ήμουν μαζί σου. Αρκούσε που ήσουν μαζί μου..

«Τα χρόνια πέρασαν, περνάμε άλλη φάση και αν σε ξεπέρασα δε σε έχω ξεπεράσει» λέει ο Βασίλης σε ένα τραγούδι του... Και όντως, τα χρόνια πέρασαν, όχι όμως και τα αισθήματα που μου ξυπνάει κάθε βόλτα μας στην παραλία.. Αυτά μάτια μου δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ...

Γιατί μαζί σου ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι αλλιώτικο...

Κοιτάζω το ρολόι και έπειτα το κινητό. Απόλυτη σιωπή επικρατεί... Και οι περαστικοί σίγησαν ενώ και τα νυχτοπούλια σταμάτησαν να κρώζουν..

Η μορφή σου έχει διαλυθεί, το τσιγάρο τελειώνει... Κλείνω τα μάτια μου.. Έπειτα τα ανοίγω ξανά και κοιτάω για μία τελευταία φορά τον ουρανό.. Ένα αστέρι πέφτει και κάνω μία ευχή: «Να είσαι καλά όπου και αν βρίσκεσαι, ό,τι και αν κάνεις».. Και αν οι δρόμοι μας συναντηθούν ξανά, εδώ θα είμαι για μία ακόμα βόλτα...

Βλέπεις, κάποιοι άνθρωποι είναι αερικά.. Έχουν την τάση να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται.. Δε μπορείς να τους πιάσεις, δε μπορείς να τους αιχμαλωτίσεις. Έχουν μάθει να ζούνε ελεύθεροι.. Εκεί, πάνω στη μηχανή τους, με ένα τσιγάρο...

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι με τους οποίους δε χρειάζεται να λες πολλά, αρκεί να τους κοιτάξεις και θα το δεις. Έχουν ένα μαγικό τρόπο να σε καταλαβαίνουν από χιλιόμετρα μακριά..

Και εσύ; Αν δεν ήσουν αερικό δε θα ταίριαζες μαζί τους... Έχεις την ίδια «τρέλα» με εκείνους.. Και η κολώνια αυτή κρατάει χρόνια που λέει και ο λαός... Σαν ένα κυνηγητό σε μια προσπάθεια να ξεφύγουν από όλα αυτά που νιώθουν...

Και πιστέψτε με είναι πολύ περίεργο να προσπαθείς να «φυλακίσεις» δυο αερικά... Και αν το κάνεις δε θα είναι ποτέ ευτυχισμένα..

Όσο για εσένα; Θα είσαι πάντα το δικό μου αερικό.. Ένα αερικό που όποτε το νιώθω θα έρχομαι κοντά του...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου