Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

ΤΑ ΜΠΙΣΚΟΤΑ

Χθες είδα μια εικόνα η οποία ουσιαστικά ήταν ένα κόλπο για να βουτάς ένα μπισκότο χωρίς χέρι στο γάλα...

Γιατί χωρίς χέρι; Να το βουτάς με το χέρι και ύστερα να το απολαμβάνεις. Όπως έκανες όταν ήσουν παιδί. Όπως ίσως κανείς και τώρα, κρυφά, που είσαι μεγάλος..

Δε ξέρω πως αλλά αυτή η εικόνα μου ξύπνησε πολλές αναμνήσεις..

Μου θύμισε πρωινά έτσι φθινοπωρινά και αργότερα χειμερινά που ξυπνούσα και καθόμουν στον καναπέ στην κουζίνα και απολάμβανα το γάλα με τα ολόφρεσκα μπισκότα της μαμάς και στην τηλεόραση έπαιζε παιδικά...

Μου θύμισε και εκείνα τα νυσταγμένα πρωινά πριν πάω σχολείο.. Φώναζε η μαμά να πιω γάλα, έκανα πως βιαζόμουν εγώ... Δεν είχε μπισκότο θα μου πεις..είχε όμως αγάπη και εκείνη η κατεργάρα γυναίκα πάντα έβρισκε ένα τρόπο να με κάνει τελικά να πιω το γάλα μου, έστω και χωρίς μπισκότο!

Μου θύμισε και τα απογεύματα.. που πήγαινα στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού και μύριζε η κουζίνα γλυκά και φαγητά.. Αυτή η γιαγιά... Δε θα μάθω ποτέ πως κατάφερνε και έκανε τόσο νόστιμα τα πάντα.. και ας προσπαθούσα πολύ να πετύχω μεγαλώνοντας τα φαγητά της... Δεν είχαν αυτή τη γιαγιαδίστικη νοστιμιά που λέω εγώ...

Μου θύμισε τις χριστουγεννιάτικες γιορτές και πως καθόμασταν μαζί με τα αδέρφια μου κάτω από το δέντρο.. και το στολίζαμε.. Στα αυτιά μου αντηχεί η φωνή της μάνας μου: «Τα καλά στολίδια να βάλετε από τη μεριά του δέντρου που φαίνεται όταν μπαίνει κάποιος στο σαλόνι».. Γιατί ρε μάνα τα άλλα δηλαδή να μείνουν παραπονεμένα σκεφτόμουν και κρυφά πήγαινα και γύριζα το δέντρο μέρα παράμερα για να φαίνονται και τα άλλα στολίδια... Και σαν ερχόταν η πρωτοχρονιά περιμέναμε στωικά τον άγιο Βασίλη να μας φέρει τα δώρα που του είχαμε γράψει... Και εμείς αφήναμε κάτω από το δέντρο τα μπισκότα και το γάλα..

Μου θύμισε τις ζεστές φλοκάτες και τα χάλια και πως τα βγάζαμε με ευλάβεια από τις σακούλες για να πάρουν τη θέση που τους αξίζει στο σαλόνι, στα υπνοδωμάτια, ακόμα και στην κουζίνα και το χολ και έπειτα καθόμασταν με τις ώρες πάνω τους και παίζαμε ότι επιτραπέζια μπορείς να φανταστείς...

Μου θύμισε και άλλα.. πολλά.. τόσα πολλά.. Μια εικόνα, τόσες αναμνήσεις, τόσο γνώριμα συναισθήματα...

Χαρά, ξεγνοιασιά, ανεμελιά, αθωότητα, γλυκύτητα αλλά και νοσταλγία.. για εκείνα τα χρόνια.. για όλες εκείνες τις στιγμές... Με γέμισε όμως και αισιοδοξία για το μέλλον.. Για όλα εκείνα που θα έχω να δώσω στα παιδιά μου.. για ολες εκείνες τις όμορφες στιγμές που μου έδωσαν και εμένα οι γονείς μου...

Όσο για το μπισκότο;; Θα συνεχίζω να το βουτάω στο γάλα και να γίνομαι χάλια.. και ύστερα θα κάθομαι και θα βλέπω παιδικά.. όπως τότε, όπως τώρα, όπως πάντοτε...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου