ΜΙΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

Κυριακή χθες και πρώτη ημέρα του Οκτωβρίου και τι καλύτερο από το να πάω μία εκδρομή.. Το που θα πάω ωστόσο δε με προβλημάτισε καθόλου, καθώς αρκετό καιρό πριν η σελίδα Πάμε Εκδρομή είχε τη λύση.. Έτσι, η Μακρινίτσα, ο Βόλος και ύστερα τα Καμμένα Βούρλα με περίμεναν να τα επισκεφθώ..

Ξημερώματα Κυριακής λοιπόν γύρω στις 05:00 το ξυπνητήρι μου αρχίζει να χτυπάει.. Ξυπνάω και κατευθείαν παίρνω τηλέφωνο το φίλο μου τον Γιώργο να ξυπνήσει και εκείνος... Έξω ακούω να βρέχει.. Ακολουθώ την καθιερωμένη πρωινή ιεροτελεστία μου και αφού ντύνομαι, παίρνω την ομπρέλα μου και αρχίζω να κατηφορίζω αρχικά προς το περίπτερο του Cinema Café – τόπος συνάντησης με το φίλο μου- και ύστερα προς τα Αγάλματα όπου θα αναχωρήσει και το λεωφορείο..

Φτάνουμε με λίγη καθυστέρηση.. Ανεβαίνουμε στο γεμάτο λεωφορείο, καθόμαστε αναπαυτικά, που αλλού, στην αγαπημένη μας γαλαρία και ακούμε τη φωνή της Ελένης Γερμανού η οποία μας καλωσορίζει σε μία ακόμα εκδρομή.. Τα φώτα σβήνουν, το λεωφορείο ξεκινάει και οι πρώτοι ύπνοι έχουν αρχίσει να «πέφτουν» στο λεωφορείο...

Πρώτη στάση το καφέ «Ρούμελη». Κάποιοι παίρνουν καφέ, κάποιοι φαγητό, όλοι σχεδόν επισκέπτονται το μπάνιο και μετά από 40 λεπτά ξεκινάμε για τη Μακρινίτσα.. Εκεί θα είναι η δεύτερη μας στάση..

Τα σύννεφα παραμένουν όμως κάπου-κάπου δειλά ο ήλιος αρχίζει να βγαίνει... Αρχικά βλέπεις την πόλη του Βόλου και έπειτα τα χωριά του.. Κάποιοι έχουν ανάψει τζάκι, άλλοι σόμπα και ο καπνός βγαίνει από τις καμινάδες και απλώνεται στο βουνό.. Αρχίζει να ψιχαλίζει και όσο ανεβαίνουμε προς το χωριό τόσο η θέα του Βόλου απλώνεται μπροστά μας.. Κάποιοι βγάζουν το κινητό και φωτογραφίζουν.. Τα σπιτάκια είναι πια τόσο κοντινά.. Θαυμάζεις την αρχιτεκτονική τους ενώ όλα σχεδόν είναι πετρόχτιστα.. Ο δρόμος στενός, η βροχή έχει σταματήσει, τα σύννεφα παραμένουν και κάποιοι κάτοικοι έχουν καταπιαστεί με ιδιαίτερο ζήλο στο να κόβουν ξύλα..

Το λεωφορείο σταματάει και όλοι κατεβαίνουμε.. Με το που πατάς το πόδι σου στο έδαφος της Μακρινίτσας νιώθεις την αναζωογόνηση και την ηρεμία του χωριού.. Περπατάς και βλέπεις κάποια σκαλάκια με πεσμένα φύλλα κάτω τους ενώ τα δέντρα δεσπόζουν επιβλητικά πάνω από τη σκάλα... Την ανεβαίνεις γιατί θες να δεις τι κρύβεται στην κορυφή της..

Αποφασίζεις να κατέβεις γιατί η ώρα περνάει και πρέπει να πας για καφέ.. Πριν μπεις όμως στην πλατεία σταματάς να χαζέψεις τους μικρούς καταρράκτες του χωριού.. Είναι όλα τόσο ήρεμα...Τόσο φυσικά..

Προχωράς στην πλατεία.. Μυρίζεις τη ρίγανη, το θυμάρι, θαυμάζεις τα γλυκά του κουταλιού, τις παραδοσιακές χυλοπίτες, τις κατσούνες και τα κουδούνια.. Κοιτάς τα αναμνηστικά και τα άλλα δώρα.. Προχωράς.. Ο Βόλος πια φαίνεται καθαρά.. Σταματάς να χαζέψεις τη θέα.. Κάποιοι φωτογραφίζονται και κάποιοι άλλοι όπως εσύ περπατάνε και θαυμάζουν...

Φτάνεις στην πλατεία και βλέπεις ένα μεγάλο δέντρο που είναι ανοιχτό στη μέση.. Μπαίνεις μέσα και φωτογραφίζεσαι.. Θαυμάζεις το τοπίο και προχωράς για να επιλέξεις την καφετέρια που θα σου σερβίρει τον πολυπόθητο καφέ σου..

Τα βήματα μας μας οδηγούν στην καφετέρια «Μελωδία». Ζεστό περιβάλλον, ήρεμη μουσική, ωραία διακόσμηση σε καλούν να απολαύσεις εκεί τον καφέ σου. Καθόμαστε με το Γιώργο στον καναπέ δίπλα στο τζάκι. Τα κεντητά στον τοίχο δίνουν άλλη νότα στο χώρο ενώ το παλιό σίδερο πάνω στο τζάκι θυμίζει άλλες εποχές.

Η ώρα περνάει και το λεωφορείο αναχωρεί. Αποχαιρετώ τη Μακρινίτσα και υπόσχομαι σύντομα να πάω ξανά.. Το λάτρεψα αυτό το μέρος.. Ίσως επειδή όπως είπε και η Ελένη ο άνθρωπος είναι «φυσιολογικός». Και πράγματι αν το σκεφτείς...μόνο στη φύση βρίσκεις λογική και ηρεμία..

Ένα τέταρτο μετά το λεωφορείο μας αφήνει στο Βόλο.. Αποφασίζουμε να σεργιανίσουμε λίγο την πόλη πριν κάτσουμε για το μεσημεριανό φαγητό μας.. Πρώτη στάση το «Κορδόνι» όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι. Πρόκειται ουσιαστικά για μία προβλήτα που είναι μέσα στη θάλασσα. Την περπατάμε όλη, φτάνοντας μέχρι το τέλος... Τι όμορφη που φαίνεται η παραλία του Βόλου..

Γυρνάμε πίσω αποφασισμένοι να φάμε και έπειτα να συνεχίσουμε την εξερεύνησή μας.. Περπατάμε στην Ιάσωνος και την Κουμουνδούρου.. Καθόμαστε στο «Μπαχαρικό» και τρώμε σουβλάκια ενώ η περιήγηση μας συνεχίζεται στις καφετέριες και τα ουζερί.. Όχι, εκεί, δε καθόμαστε.. Απλά χαζεύουμε, περνώντας, τις παρέες που απολαμβάνουν το κυριακάτικο μεσημέρι τους με τα ποτήρια να είναι συνεχώς στον αέρα..

Επιστρέφουμε στην παραλία και φτάνουμε στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου.. Με ιντριγκάρει μέχρι να φτάσουμε εκεί το αλσύλλιο που είναι μέσα στο κέντρο της πόλης.. Επιστρέφουμε πια για έναν καφέ, τον τελευταίο μας πριν την επιστροφή.

Ένας νεαρός επιδίδεται με τέχνη στο beat box, η έκθεση με ραλί αυτοκίνητα καλά κρατάει, ο Γιώργος μου εξηγεί πως λειτουργεί μία μηχανή. Εγώ δεν πολυκαταλαβαίνω αλλά εκείνος επιμένει.. Τελικά, κατάλαβα νομίζω.. Εντάξει, στο περίπου.. Θαυμάζουμε λοιπόν τις μηχανές, τα αυτοκίνητα και τα καρτ και κατευθυνόμαστε προς μία καφετέρια.

Τα ποδήλατα συνεχίζουν να πάνε πάνω-κάτω στην παραλία αλλά και σε όλη την πόλη ενώ τα σκυλιά ρεμβάζουν ήσυχα κάτω από τα δέντρα ή δίπλα σε θαμώνες καφετεριών..

Επόμενη στάση μας το «Αχίλλειον». Παραγγέλνουμε καφέ, συζητάμε για λίγο και η ώρα περνάει.. Πληρώνουμε και πάμε να φύγουμε..

Την εικόνα μου από το Βόλο τη σημαδεύουν δύο πολύ όμορφα σκηνικά.. Ένα ζευγάρι κάθεται αγκαλιασμένο και χαζεύει το λιμάνι ενώ μία πινακίδα δεσπόζει επιβλητική μέσα σε ένα μικρό παρκάκι στην παραλία και λέει «Ι Love Volos».. Και συμφωνώ... Ήταν όμορφη πόλη δε μπορώ να πω..

Η ώρα πέρασε, ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει, το λεωφορείο ετοιμάζεται να αναχωρήσει.. Ο Δημήτρης, διοργανωτής της εκδρομής, μας φωνάζει για selfie. Κάποιοι κατεβαίνουν, κάποιοι αρνούνται και κάθονται στο λεωφορείο. Το ουράνιο τόξο έχει βγει, η φωτογραφία βγαίνει και το λεωφορείο ξεκινάει... Το λιμάνι απομακρύνεται, ο ήλιος χάνεται και το φεγγάρι αρχίζει σιγά-σιγά να ξεπροβάλλει από τα σύννεφα...

Τελευταία στάση πριν τη Χαλκίδα, τα Καμμένα Βούρλα. Δε θέλουμε να κάτσουμε κάπου με το Γιώργο όποτε αποφασίζουμε να περπατήσουμε όλη την παραλία.. Μαγαζάκια μικρά και μεγάλα περιμένουν κάποιους σαν εμάς, τους λεγόμενους τουρίστες δηλαδή.. Κάποια είναι άδεια, κάποια γεμάτα.. Η θάλασσα ήρεμη, το βουνό δεσπόζει επιβλητικό πάνω από τα σπίτια, το φεγγάρι αρχίζει να γεμίζει και οι μυρωδιές από τους λουκουμάδες και τα ψητά είναι διάχυτες στην ατμόσφαιρα..

Περπατάμε στην παραλία, απολαμβάνουμε τη διαδρομή και η ώρα της αναχώρησης έχει πια φτάσει..Μπαίνω στο λεωφορείο, κλείνω τα μάτια και κοιτάω τα σύννεφα και έπειτα το φεγγάρι... Άλλη μία πολύ όμορφη εκδρομή έφτασε στο τέλος της.. Ο Γιώργος δίπλα μου τρώει παγωτό, κάποιοι άλλοι τραγουδάνε και κάποιοι άλλοι κοιμούνται.. Ο Οκτώβριος ξεκίνησε πολύ όμορφα... Ελπίζω να συνεχίσει και έτσι..

Όσο για εσάς; Με την πρώτη ευκαιρία ταξιδέψτε.. Αλλάξτε πλάνα, αλλάξτε παραστάσεις, γνωρίστε νέα μέρη και νέους ανθρώπους. Και αν δε μπορείτε να ταξιδεύετε τόσο συχνά σωματικά, βρείτε τρόπους να ταξιδεύετε νοερά και κυρίως αφήστε ανοιχτό το μυαλό σας σε όλες τις προ(σ)κλήσεις...