ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ

Αυτή η μυρωδιά της θάλασσας.. Πόσες αναμνήσεις μου ξυπνάει.. Κλείνω τα μάτια μου, νιώθω το νερό στα πόδια μου και αφήνω το μυαλό μου να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο..

Πρώτη στάση η παιδική μου ηλικία. Μπρατσάκια, κουβαδάκια, κάστρα στην άμμο, οι τσιρίδες της μαμάς γιατί ο μπαμπάς με μάθαινε κολύμπι. «Μήτσο πρόσεχε με το παιδί. Μην το κάνεις βουτιές καλέ» ήταν μόνο μερικές από τις φράσεις που ηχούν στα αυτιά μου πέρα από το μικρό κύμα της θάλασσας. Έπειτα πιο μεγάλη πάλι ακούω τη μαμά να φωνάζει: «Κορίνα, άντε πάμε σπίτι. Νύχτωσε πια. Μούλιασες μέσα στη θάλασσα παιδί μου». Και κάπως έτσι κύλησε η παιδική μου ηλικία.. Α και κάτι ακόμα.. Ξέχασα το βιβλίο «Χαρούμενες διακοπές» για παιδιά δημοτικού. Το έπαιρνα στην παραλία και όποτε δεν έκανα μπάνιο ή δεν έφτιαχνα πύργους, έλυνα ασκήσεις, σπαζοκεφαλιές κτλ κτλ. Άλλες πάλι φορές έπαιρνα την απόχη μου και κυνηγούσα ψαράκια, άσχετα αν δεν τα έπιανα.. Και ύστερα θυμάμαι και τη φουσκωτή βάρκα που είχε πάρει ο μπαμπάς και μας πήγαινε βόλτα.. Και δώστου το κουπί..

Τις αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας διακόπτει η μυρωδιά του αντηλιακού, από την κοπέλα
δίπλα μου.. Αυτή η μυρωδιά με ταξιδεύει στην εφηβική μου ηλικία. Εκεί δεν κυριαρχούν μπρατσάκια και κουβαδάκια αλλά φορητά ραδιοκασετόφωνα, βιβλία, ρακέτες , μπύρες και φωτιές.. Φυσικά μη ξεχάσω τις βουτιές από προβλήτες ή βράχους και φυσικά τις γνωστές κοκορομαχίες. Τα πρώτα καρδιοχτύπια, τα πρώτα φιλιά και τα πρώτα όνειρα εκεί, γύρω από τη φωτιά, στο παιδί με την κιθάρα που τραγούδαγε.. Και ύστερα οι συζητήσεις κάτω από τα αστέρια. Που και που θυμάμαι έπεφτε από κανένα και όλοι κοιτάγαμε ψηλά στον ουρανό και κάναμε ευχή. Τη δική μας ευχή, το δικό μας όνειρο.. Κάποιοι ίσως το πραγματοποίησαν και κάποιοι ίσως ακόμα το κυνηγούν.. Κάποιοι μπορεί και να το παράτησαν.. Όμως όλοι, το έζησαν επειδή ακριβώς το ήθελαν εκείνη τη στιγμή και το ευχήθηκαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους..

Το μπαλάκι σκάει στα πόδια μου και λίγοι κόκκοι άμμου πετάγονται πάνω μου... Ήταν αρκετοί για να διακόψουν και το δεύτερο ταξίδι μου... Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω την παραλία να γεμίζει... Αποφασίζω να ταξιδέψω στην ενήλικη ζωή μου.. Δεν έχει και καμία διαφορά με την εφηβική.. Ίσως μόνο λίγο περισσότερη σοβαρότητα.. Τώρα π.χ. τη θέση του κασετόφωνου την έχουν πάρει τα βιβλία και τα παιχνίδια έχουν απλά αντικατασταθεί από έναν καφέ και άραγμα στη ξαπλώστρα κάτω από τον ήλιο για μαύρισμα..που διαρκεί... Που και που όμως ξυπνάνε οι αναμνήσεις της εφηβικής ηλικίας και με την κατάλληλη παρέα παίρνουν σάρκα και οστά...

Ένα αεράκι σηκώνεται ξαφνικά και με ξυπνάει και από αυτό το ταξίδι.. Έχει αρχίσει πια να νυχτώνει.. Σκέφτομαι όλα τα προηγούμενα, σκέφτομαι τα επόμενα.. Πως θα κάνουν την ίδια επανάληψη όταν γίνω μάνα και το παιδί μου θα περάσει τα ίδια ακριβώς στάδια της παραλίας.. Ή όταν γίνω θεία... Μα τι λέω; Τα έχω ζήσει με τα παιδιά των φίλων μου..

Γιατί αν έχεις ζήσει σε μέρος με θάλασσα, αν έχεις μεγαλώσει κοντά σε αυτή, αν την έχεις νιώσει στην κυριολεξία στο «πετσί» σου, τότε δε μπορείς να την αποχωριστείς... Ανυπομονείς να φτιάξει ο καιρός, να έρθει το καλοκαίρι, να απαλλαγείς από τις υποχρεώσεις του χειμώνα και να γυρίσεις πάλι κοντά της.. Να κυλιστείς ξανά στην άμμο της, να κάνεις ξανά τις βουτιές σου, να νιώσεις το αλάτι πάνω στο κορμί σου, να βάλεις τα κοχύλια στο αυτί σου και κυρίως να γευτείς την ηρεμία που σου προσφέρουν τα κύματα της, το χρώμα της, ο βυθός της, όλα αυτά που την κάνουν μοναδική...

Καλό και δροσερό μήνα λοιπόν, καλό καλοκαίρι να έχετε και εκμεταλλευτείτε ότι ευκαιρία σας δοθεί για να καθίσετε όσο περισσότερο μπορείτε στη θάλασσα...