Σαν τώρα θυμάμαι το καλοκαίρι του 2015 που συμπλήρωσα την αίτηση για φοίτηση στα ΙΕΚ χωρίς να περιμένω ιδιαίτερα πολλά πράγματα.. Σεπτέμβρη μου ανακοινώθηκε ότι επιλέχθηκα για φοίτηση στο τμήμα που είχα δηλώσει. Χαρτιά, εγγραφή και στις 26 Νοεμβρίου..το πρώτο κουδούνι χτύπησε.
31 κοπέλες άγνωστες βρέθηκαν σε μία αίθουσα με κάποιες, συμπεριλαμβανόμενης και εμένα, να έχουμε να δούμε θρανία...από την εποχή του Νώε! 31 διαφορετικές προσωπικότητες μέσα σε μία αίθουσα. Μέχρι να μάθουμε τα ονόματα τόσο εμείς όσο και οι καθηγήτριες..αγανακτήσαμε! Όμως αν με ρωτήσεις τώρα...θυμάμαι μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια..Από το πως καθόμασταν μέχρι και τις πρώτες κουβέντες, τα πρώτα χαμόγελα, τις πρώτες μας επαφές, τις πρώτες γνωριμίες. Η καθεμία είχε το δικό της όνειρο, το δικό της στόχο, το δικό της σκοπό. Όλες όμως είχαν ένα κοινό και μόνο γνώμονα...την αγάπη για τα παιδιά!
Και ο καιρός πέρασε, το 2016 έφτασε και μαζί με αυτό οι 31 έγιναν 25... Παρ όλα αυτά συνεχίζαμε να γνωριζόμαστε, να μοιραζόμαστε στιγμές και όνειρα. Τι είχε ακούσει και αυτή η 11 αίθουσα! Φανταστείτε λίγο να μιλάνε απλά 26 γυναίκες! Εκδηλώσεις, σεμινάρια, εργαστήρια, μαθήματα, αγωνία για την πρόοδο, διάβασμα και πόσα ακόμα κυριαρχούσαν στην καθημερινότητά μας.. Όπως ο πίνακας με την κιμωλία και η μορφή της καθηγήτριας πάνω στην έδρα...
Και κάπως έτσι πέρασε ένα έτος.. Με τις δασκάλες μας Ζαχαρένια Καραθανάση, Ήρα Κατράκη, Έλενα Τσαμασφύρα, Δήμητρα Καλτσά, Νατάσα Καλτσούλα, την κυρία υγιεινή (μας έκανε μάθημα υγιεινής βλέπεις), τη Σοφία Ιωαννίδου και τον Κώστα Χατζηνικολάου, Μερόπη Παπούτσογλου, την κυρία Δέδε και τη Ξανθίππη Πετρίλη καθώς και τη συγχωρεμένη την κυρία Θάλεια Καλαμπαλίκη... Την κυρία της καρδιάς μας... Πόσο πόνεσε η ξαφνική απώλεια της, ελπίζουμε όλες όμως να είναι καλά εκεί που είναι και περήφανη για την αποφοίτησή μας..
Και το σχολικό έτος 2016 έφτασε στο τέλος του, εκείνη την ημέρα στο σπίτι της Κυριακής, ένα απόγευμα στην Αρτάκη, με χορό και γλέντι... Ένα καλοκαίρι πέρασε και ο Οκτώβριος έφτασε.. Μπήκαμε στην αίθουσα με άλλη μία απώλεια.. Την Ελπίδα, που επέστρεψε στην πατρίδα της. Όμως στη θέση της ήρθαν 4 καινούργιες κοπέλες. Η Κατερίνα, η Αργυρούλα, η Μαριάντζελα, η Μαρία και η Χριστίνα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η είσοδος των κοριτσιών μας «τρόμαξε» αρκετά. Θα έλεγα καλύτερα τάραξε την καθημερινότητα μας.. Όμως ευτυχώς ταίριαξαν και εναρμονίστηκαν πλήρως στην παρέα μας! Η καθεμία με το δικό της τρόπο..
Κάποτε είχα πει: «Είναι γνωστό ότι δεν ταιριάζουν όλοι με όλους αλλά ποιος είπε ότι οι διαφορές ενωμένες δεν κάνουν την τελειότητα; Είναι σαν κάθε διάφορα να συμπληρώνει το κομμάτι του παζλ» και το υιοθετώ ακράδαντα! Κάθε μία από εμάς, κάθε μία από την καινούργια ή την παλιά τάξη, έφτιαξε ένα παζλ. Το παζλ της χαράς, της λύπης, της ηρεμίας, του θυμού, της αγωνίας αλλά και της ανακούφισης.. Το παζλ των στιγμών, των δικών μας στιγμών...
Και φυσικά δε μπορώ να μην αναφερθώ και στις καινούργιες καθηγήτριες μας εξαιρετικές η καθεμία στο είδος της που μας έμαθαν πολλά και μας έδειξαν ακόμα περισσότερα.. Ελευθερία Κώτσου, Μαρία Αγιάννη, Άννα Νικολαϊδου, Κατερίνα Σεπετζή, Μαρία Πολυγένη, Έμμα Ξάνθου και ένας ακόμα άντρας καθηγητής ο Δημήτρης Βρούβας.. Φυσικά θα ήταν μεγάλη παράλειψη μου αν δεν αναφερόμουν και στην άψογη συνεργασία που είχαμε με το διευθυντή του ΙΕΚ Χαλκίδας Θανάση Καλαΐτζόγλου αλλά και με τη γραμματέα Σταυρούλα Λύκου, με την οποία περάσαμε υπέροχα φέτος στην κοπή της πίτας..
Χθες, 16 Ιουνίου 2017, το τέταρτο εξάμηνο τελείωσε και μαζί με αυτό «άδειασαν» και οι αίθουσες 11, 19 και τα εργαστήρια γεωπονίας και βιβλιοθήκης.. Τώρα πια τίποτα δε θα είναι ίδιο.. Τώρα πια η καθημερινότητα μου δε θα έχει αυτές τις 4 ή 6 ώρες σε κάποια αίθουσα να μαθαίνω πράγματα. Δε θα έχει το μοίρασμα στιγμών, τα ασταμάτητα γέλια, τις γκρίνιες, τις διαφωνίες. Δε θα έχει όλες αυτές τις στιγμές... Και ήδη μου λείπουν πολύ! Βλέπεις όσο και αν κουράστηκα, όσο και αν παραπονέθηκα λόγω έλλειψης χρόνου, κατά βάθος ένα μαζοχισμό τον κρύβω... Μου άρεσε όλο αυτό που έζησα 2 χρόνια! Μου άρεσε αυτή η συνεχής ταλαιπωρία, αυτή η κούραση.. Μου άρεσε γιατί έβλεπα όλες εσάς! Τις τόσο διαφορετικές μα και συνάμα τόσο ίδιες με εμένα.. Καθηγήτριες και συμφοιτήτριες..
Πλέον κάθε πέρασμα μου από το κτίριο του ΙΕΚ Χαλκίδας θα έχει τις ίδιες γλυκιές αναμνήσεις, θα ξυπνάει τα ίδια συναισθήματα... Ότι ακριβώς ένιωσα 2 χρόνια! Την ίδια αγάπη... Τα ίδια ακριβώς όνειρα, όπως όταν πρωτοξεκίνησα...
Καλή τύχη σε όλες μας και ευχαριστώ την καθεμία και τον καθένα για τη γνωριμία μας και για όλα αυτά που μου πρόσφερε είτε σαν εκπαιδευτικός είτε σαν άνθρωπος! Εύχομαι όλοι και όλες να παραμείνουν όπως ακριβώς τους γνώρισα και να χαμογελάνε και εκείνοι στη σκέψη εκείνης της αίθουσας, εκείνων των τρελών κοριτσιών που έκαναν ένα ΙΕΚ ανάστα ο Κύριος κάθε φορά που τις έπιανε η τρέλα τους...
Δε θα πω άλλα... Γιατί μπορώ να γράφω ώρες. Πολλές. Θα κλείσω με ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια «Το χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια» και το στίχο «Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε». Βλέπεις η ιστορία επαναλαμβάνεται και ότι όμορφο ζήσαμε έχει ένα μαγικό τρόπο να ζωντανεύει ξανά.. Ίσως μόνο κάπως διαφορετικά..
Στην επόμενη συνάντηση μας λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου