Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

ΠΕΝΤΕ ΖΩΑ, ΟΛΟΙ ΦΙΛΟΙ

Είμαι η Λίτσα η Πασχαλίτσα, η πρωταγωνίστρια της σημερινής ιστορίας και ότι θα σας διηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινό...

Μια φορά και έναν καιρό σε μια μακρινή φάρμα ζούσαν ευτυχισμένοι ο Λάκης ο σκυλάκης, η Μάτα η γάτα, ο Ρούλης ο προβατούλης και η Γιάννα η πάπια...

Κάθε πρωί που ξυπνούσαν η ίδια διαδικασία. Έτρωγαν, έπαιζαν και ύστερα ξάπλωναν κάτω από τα δέντρα της φάρμας κοιτάζοντας το γαλάζιο ουρανό. Όταν πάλι έβρεχε καθόταν όλοι μαζί στη φάρμα και συζητούσαν για τα πράγματα που προσφέρουν στους ανθρώπους.

Εγώ έλεγε ο Λάκης τους προσφέρω αγάπη, συντροφιά και στοργή. Κάθομαι δίπλα τους, με χαϊδεύουν, μου λένε όλα τα μυστικά τους και παίζουν μαζί μου. Εγώ σαν αντάλλαγμα τους χαμογελάω και τους κουνάω την ουρά μου προσπαθώντας να μοιραστώ μαζί τους τη χαρά μου..

Και εγώ μια από τα ίδια έλεγε η Μάτα. «Πηγαίνω και γουργουρίζω στα πόδια τους όταν είναι λυπημένοι για να με χαϊδέψουν και να τους φτιάξω τη διάθεση. Και παίζω μαζί τους αλλά και μόνη μου και εκείνοι γελάνε και με αγκαλιάζουν και με φιλάνε. Βέβαια δε μπορώ να πω έχω και εγώ τα καλά μου όπως και ο Λάκης. Κροκέτες, κονσέρβες και ένα ζεστό κρεβατάκι να κοιμάμαι...».

Εγώ τι να πω είπε ο Ρούλης ο προβατούλης «Με έχουν οι άνθρωποι να τους δίνω το μαλλί μου για να φτιάχνουν ρούχα ενώ τους δίνω το γάλα μου και φτιάχνουν και τυρί που έχει πιο έντονη γεύση από εκείνο της αγελάδας. Μόνο που εγώ δεν είμαι τόσο τυχερός γιατί δε μπορώ να είμαι μέσα στο σπίτι και να κοιμάμαι μαζί τους. Οπότε δε με χαϊδεύουν όπως εσάς ούτε μου λένε πόσο με αγαπάνε».

Τότε πετάχτηκε η Γιάννα η πάπια και είπε: «Εγώ πάντως είμαι μια χαρά. Κολυμπάω στο νερό και οι άνθρωποι μου πετάνε ψίχουλα και τρώω. Όμως και εγώ τους προσφέρω τα αυγά μου. Εγώ δε θέλω να με χαϊδεύουν οι άνθρωποι.. προτιμώ να τους βλέπω μέσα από τη λίμνη μου».

Κάπως έτσι λοιπόν περνούσαν οι μέρες στη φάρμα. Κάποιες φορές αρκετά γρήγορα και κάποιες λίγο πιο βαρετά.

Ένα πρωί και ενώ ο ήλιος μόλις είχε ανατείλει μια πασχαλίτσα εμφανίστηκε στη φάρμα. Εκεί που περπατούσε όμως ανέβηκε καταλάθος στη μύτη του Λάκη του Σκυλάκη. Εκείνος άρχισε να γαργαλιέται και τότε φταρνίστηκε δυνατά, πετώντας την πασχαλίτσα μακριά. Άνοιξε τότε τα μάτια του και κοίταξε γύρω του. Είδε κάτι πολύ μικρό να κινείται στο σωρο με τα άχυρα..Το πλησίασε και άρχισε να το μυρίζει..

Τότε η Λίτσα του είπε «Μη μου κάνεις κακό σε παρακαλώ.. Χάθηκα στο δάσος και ψάχνω να βρω το δρόμο να γυρίσω σπίτι μου»

«Και πως χάθηκες»τη ρώτησε ο σκυλακης;

«Να τσακώθηκα με την αδερφή μου και άρχισα να περπατάω γρήγορα, πολύ γρήγορα και απομακρύνθηκα από τη μαμά μου και όταν πια μου πέρασε ο θυμός και γύρισα να τη δω είχε χαθεί»

«Μα τότε πρέπει να τους βρούμε αμέσως» είπε ο Λάκης και ξύπνησε και τους υπόλοιπους φίλους του.

Αφού τους εξήγησε την ιστορία αποφάσισαν να ξεκινήσουν ένα μεγάλο ταξίδι για να βρουν την οικογένεια της Πασχαλίτσας.. Πέρασαν από βουνά και ποτάμια, είδαν μεγάλα δέντρα και περίεργα πουλιά..Βλέπεις δεν είχαν φύγει ποτέ από τη φάρμα και δεν ήξεραν πως ήταν ο κόσμος γύρω τους.

Ήταν όλοι εντυπωσιασμένοι.

«Κοίτα πόσο μεγάλα δέντρα» αναφώνησε ο Ρούλης

« Και τι περίεργα πουλιά» είπε η Μάτα η γάτα

« Και πόσο πολύ νερό αν και είναι παγωμένο πολύ» φώναξε η πάπια

«Επιτέλους σοβαρευτείτε πια και προχωρήστε» είπε ο Λάκης.

Και το ταξίδι συνεχίστηκε μέχρι που έφτασαν στην άκρη του δάσους και είδαν ένα τεράστιο φυτό..

«Σίγουρα εκεί πρέπει να μένουν οι γονείς σου» είπε ο Ρούλης.

Η πασχαλίτσα κινήθηκε διστακτικά. Περιεργάστηκε το χώρο και άκουσε ένα πολύ δυνατό κλάμα. Η αδερφή της Λίτσας έκλαιγε γιατί ανησυχούσε για το που είναι η αδερφή της ενώ αισθανόταν πολύ άσχημα που τη μάλωσε.. Τότε η Λίτσα έτρεξε μέσα στο σπίτι που ήταν φτιαγμένο από φύλλα και αγκάλιασε την αδερφή λέγοντας της να μη στεναχωριέται..

Η μαμά της βλέποντας τα δύο παιδιά της να είναι αγκαλιασμένα έβαλε και εκείνη τα κλάματα. Η Λίτσα η πασχαλίτσα τότε υποσχέθηκε να μην απομακρυνθεί ξανά από τη μαμά της και τα αδέλφια της.. Όσο για τους νέους φίλους της;; Πραγματοποιούσαν αρκετά συχνά επισκέψεις στο σπίτι της Λίτσας της Πασχαλίτσας. Όμως δε θα άλλαζαν τη φάρμα τους για κανέναν και τίποτα.. Τους άρεσε το σπίτι τους και η επαφή με τους ανθρώπους. Άσε που ήταν όλοι πια μια παρέα.. Όλοι φίλοι που απολάμβαναν και μοιράζονταν στιγμές.

Όπως είστε και εσείς παιδιά μου.. Κάθε μέρα που έρχεστε στο σχολείο κάθεστε και παίζετε και μιλάτε με τους φίλους σας και μαζί με τις δασκάλες σας μαθαίνετε καινούργια πράγματα. Και γίνεστε όλο και πιο πλούσιοι και γεμίζετε συναισθήματα που όταν μεγαλώσετε θα τα θυμάστε.. Για αυτό να αγαπάτε τους φίλους σας και τους συμμαθητές σας και να μην τσακώνεστε. Είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, είμαστε όλοι μια ομάδα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου