Σκεφτόμουν εδώ και καιρό ότι θέλω να πω κάποια πράγματα στη δικιά μου μαμά.. Αλλά δεν ήξερα και ακόμα δε ξέρω τι να πω και πως να το πω..
Κάθομαι κάποιες φορές σιωπηλός παρατηρητής και σε κοιτάω αγαπημένη μου μαμά.. Στο πρόσωπο σου βλέπω όλη αυτή την ταλαιπωρία που πέρασες για να φέρεις στον κόσμο 4 παιδιά και να τα δεις να μεγαλώνουν.
Βλέπω τις χαρές σου αλλά και τις λύπες σου.
Βλέπω την κούραση αλλά και την τιτάνια προσπάθεια σου να μας μεγαλώσεις προκειμένου να μη μας λείψει τίποτα.
Βλέπω τις νύχτες που έμεινες άγρυπνη μέχρι να ακούσεις την πόρτα να κλείνει όταν επιστρέφαμε από κάποια νυχτερινή διασκέδαση στο σπίτι.
Βλέπω τη λύπη σου σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας και πως έσφιγγες τα δόντια, χαμογέλαγες και μας έλεγες όλα θα πάνε καλά. Και ας έκλαιγες κρυφά μέσα σου που μας έβλεπες να υποφέρουμε. Νόμιζες ότι δε σε βλέπαμε, όμως τα μάτια είναι καθρέφτης όλων αυτών που νιώθουμε.
Κοιτώντας σε βλέπω όλα αυτά τα χρόνια που ζήσαμε δίπλα σου. Πως μας διάβαζες, πως φρόντιζες το σπίτι σου, το σύζυγό σου, πως φρόντιζες να είσαι εντάξει στη δουλειά σου, πως τα έφερνες από εδώ και πως από εκεί και πάντα με έναν τρόπο τα κατάφερνες οικονομικά..
Σε βλέπω και χαίρομαι. Γιατί δεν το έβαλες κάτω σε καμία δυσκολία. Έστεκες εκεί αγέρωχη, δεχόσουν τα πάντα και ποτέ δε μίλαγες. Και ακόμα δε μιλάς. Με εκνεύριζε και με εκνευρίζει ο μαλθακός σου χαρακτήρας, αλλά ξέρω πια ότι είσαι εσύ. Όπως ο κάθε άνθρωπος έχεις και εσύ το χαρακτήρα σου.. Οπότε δε μπορώ να σε αλλάξω.. Χαίρομαι όμως γιατί δεν έπαψες ποτέ να μας αγαπάς και να μας το δείχνεις.
Σε βλέπω όμως και στεναχωριέμαι.. Για όλες αυτές τις φορές που σου φώναξα αλλά και σου φωνάζω.
Δεν το θέλω να σε στεναχωρώ. Πίστεψε με.
Γιατί λέγεσαι απλά μαμά.. Γιατί για 9 μήνες μας κουβάλαγες μέσα στην κοιλιά σου και αγωνιούσες να μας δεις να γεννιόμαστε. Να μας κρατήσεις στην αγκαλιά σου, να μας κρατήσεις το χέρι. Να δεις το πρώτο μας χαμόγελο, το πρώτο μας κοίταγμα στον κόσμο. Να ακούσεις την καρδούλα του μωρού σου να χτυπά πάνω στο κορμί σου... Να νιώσεις την ανάσα του και το πιπίλισμα στο λαιμό σου, στο χέρι σου, στο στήθος σου..
Γιατί απλά αποφάσισες εκείνη την ώρα να μην αφήσεις κανέναν να μας πληγώσει. Γιατί έπιασες το χέρι μας και υποσχέθηκες να μην το αφήσεις ποτέ ξανά. Ακόμα και αν χρειαζόνταν να «φύγεις» το είχες αποφασίσει. Δε θα το άφηνες. Θα σε έδενε για πάντα με τα παιδιά σου ένα «αόρατο» δέσιμο..
Μαμά λοιπόν. Δάκρυσες στο άκουσμα της πρώτης λέξης, στα πρώτα βήματα του μωρού σου, στους πρώτους βαθμούς του στο σχολείο, στην πρώτη του προσωπική ή επαγγελματική επιτυχία, στην απόλυτη ευτυχία του.
Αχ μωρέ μαμά δε ξέρω αν ποτέ μπορέσω να σου ανταποδώσω όλα αυτά που μου πρόσφερες τόσα χρόνια. Δε ξέρω αν ποτέ θα είσαι σίγουρη ότι μας έδωσες όσα μπορούσες. Ναι, ξέρω, δε θα σταματήσεις ποτέ να δίνεις ότι μπορείς. Δε ξέρω αν μπορούν να χωρέσουν όλα αυτά που νιώθω σε ένα γράμμα, σε κάποιες σελίδες ή σε ολόκληρο βιβλίο, ξέρω όμως ότι ένα «σε ευχαριστώ», ένα «σε αγαπώ» και ένα «συγγνώμη» καλύπτουν το 1/3 όλων αυτών που νιώθω..
Σε αγαπάω λοιπόν για όλες αυτές τις στιγμές που έζησα μαζί σου τόσα χρόνια, για αυτές που θέλω και ανυπομονώ να ζήσω από εδώ και στο εξής και για αυτές που εύχομαι να προλάβω να τις ζήσω για όσα περισσότερα χρόνια ακόμα γίνεται..
Και όσο για όλα αυτά που νιώθω; Δε ξέρω αν ποτέ στα εκφράσω πραγματικά όμως να ξέρεις...είναι πολλά παραπάνω από αυτά που σου δείχνω... Και ίσως, αν ισχύει τελικά αυτό που λες: «Όταν γίνεις μάνα θα με καταλάβεις», εγώ θα πω ότι αν γίνω μάνα θα ήθελα να είσαι εκεί. Όχι μόνο για να σε καταλάβω και να σου πω «είχες δίκιο» αλλά για να μπορώ να σου κρατήσω ξανά το χέρι σε αυτόν τον άγνωστο κόσμο που θα ανοίγεται μπροστά μου...
Χρόνια σου πολλά μανούλα μου..
Χρόνια σας πολλά μανούλες όλου του κόσμου..
Χρόνια πολλά σε όλες τις αφανείς ηρωίδες..
Χρόνια πολλά στην πιο ωραία λέξη της ελληνικής μας γλώσσας «Μάνα, μητέρα, μαμά»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου