Η ιδέα φυσικά ανήκε στον Δημήτρη Μιχαλαρα ο οποίος, αρχής γενομένης από την Αράχωβα, πριν δύο μήνες, αποφάσισε να διοργανώνει ανά δίμηνο εκδρομές σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, με την αμέριστη βοήθεια της Ελένης Γερμανού, με τους υπέροχους λουκουμάδες της «Φάτους όλους»..
Έτσι και εκείνη την Κυριακή, 5 Μαρτίου 2017, το ξυπνητήρι χτύπησε στις πέντε και ο ένας έπαιρνε τηλέφωνο τον άλλον να δούνε αν ξύπνησε.. Και αφού έπεσαν τα απαραίτητα τηλέφωνα και όλοι ξύπνησαν, σηκώνεσαι και εσύ, ντύνεσαι και λίγη ώρα αργότερα βρίσκεσαι στο δρόμο. Περπατάς στην παραλία.. Άδεια και αυτή με όλα τα μαγαζιά σκοτεινά.. Μόνο που και που βλέπεις να βγαίνει κόσμος από παραλιακό μαγαζί το οποίο ετοιμάζεται να κλείσει...
Νυστάζεις τόσο πολύ αλλά είσαι τόσο χαρούμενος/η. Φτάνεις στο λεωφορείο, χαιρετάς τους φίλους σου, κάθεστε χαλαρά γαλαρία και το ταξίδι ξεκινά.. Στην αρχή μιλάς, γελάς, μοιράζεσαι τα νέα σου, μέχρι που η πρώτη νύστα-λίγη ώρα μετά- σου χτυπάει την πόρτα.. Γέρνεις στο παράθυρο, χαζεύεις τη διαδρομή και κάπως έτσι σε παίρνει ο ύπνος..
Ξυπνάς στον Ισθμό... Πρώτη στάση για έναν καφέ στα γρήγορα.. Επιβάλλεται άλλωστε.. Κατεβαίνεις με την παρέα σου και τρέχετε να βγάλετε φωτογραφία, να πιείτε καφέ, να εξερευνήσετε ότι προλαβαίνετε.. Βλέπεις τα ταξίδια είναι οι καλύτερες πηγές εξερεύνησης.. Η ώρα περνάει, ανεβαίνεις στο λεωφορείο και συνεχίζουμε...
Επόμενη στάση το Διακοπτό.. Έχεις δύο ώρες στη διάθεσή σου να το εξερευνήσεις μέχρι να πάρεις τον περίφημο οδοντωτό, για τον οποίο έχεις ακούσει τόσα που ανυπομονείς..
Κλασσικές στάσεις για φωτογραφία μπροστά σε μία παλιά ατμομηχανή και ύστερα κατευθύνεσαι παραλία..
Έχει τόσο όμορφο καιρό.. Η θάλασσα είναι ήρεμη, καθαρή, βλέπεις τις πέτρες, κάθεσαι στα βράχια και περπατάς κατά μήκος της παραλίας και αποφασίζεις να κάτσεις σε μια καφετέρια να απολαύσεις την ηρεμία του λιμανιού.. Ο ήλιος σε χτυπάει ενώ δύο γλάροι τσακώνονται για το ψάρι που έπιασαν...
Η ώρα περνάει, οι καφέδες αργούν, τους παίρνεις στο χέρι και δέκα λεπτά μετά φτάνεις στον οδοντωτό... Επιβιβάζεσαι στο βαγόνι Β1 και το τρένο ξεκινά...
Ανεβαίνεις το βουνό σε γέφυρα που στηρίζεται πάνω από καταρράκτες και ποτάμια... Τα βουνά δεσπόζουν επιβλητικά.. περνάς από κάτω τους. Ανοίγεις το παράθυρο και ακούς τα γάργαρα νερά και το «τσίριγμα» του τρένου στις γραμμές... Χαζεύεις το τοπίο, μπαίνεις και βγαίνεις από τούνελ και μιάμιση ώρα μετά φτάνεις Καλάβρυτα...
Χάνεσαι από τη γραφικότητα του χωριού ενώ ένας σκύλος στο παράθυρο του ΟΣΕ σε καλωσορίζει με το δικό του μοναδικό τρόπο. Κάθεσαι σε μία τοπική ταβέρνα και απολαμβάνεις κοντοσούβλι, κοτόπουλα, μπιφτέκι, σαλάτα και το τοπικό τυρί των Καλαβρύτων τη φόρμαελα ή φρικαντελα που έλεγα εγώ χαριτολογώντας στους φίλους μου, παρά το γεγονός ότι η φρικαντέλα ήταν μάγισσα και το τυρί πεντανόστιμο... Ήθελα όμως να το πω...και το είπα! Απολαμβάνεις την παρέα, γελάς και τα ποτήρια υψώνονται στον αέρα.. Και σε άλλα με υγεία εύχεστε...
Η ώρα περνάει, αγοράζεις δύο μαγνητάκια και κατευθύνεστε στο λεωφορείο για να επισκεφθείτε τη μονή της Αγίας Λαύρας. Επιβιβάζεστε στο λεωφορείο και δέκα λεπτά μετά φτάνετε στη μονή. Ηρεμία, γραφικότητα και πολύ πράσινο τη χαρακτηρίζουν... Μπαίνεις μέσα, ανάβεις ένα κεράκι και ανεβαίνεις στην αίθουσα κοσμημάτων. Βλέπεις πίνακα με την ορκωμοσία των Ελλήνων επαναστατών, αντικείμενα από τη πρωτοχριστιανικη εποχή, όπλα και λάβαρα της επανάστασης και βιβλία, πολλά βιβλία..
Ακούς το χτύπημα του ξύλου από τον καλόγερο που τους καλεί σε εσπερινό.. Η μόνη ετοιμάζεται να κλείσει και εσύ φωτογραφίζεσαι με τα παιδιά στο δέντρο που φημολογείται ότι έκατσαν οι πρώτοι επαναστάτες και το οποίο δεσπόζει επιβλητικό στην είσοδο της μονής..
Βγάζεις φωτογραφίες και στο κανόνι, γελάς, κοιτάς το τοπίο για τελευταία φορά και αποχωρείς με μία περίεργη εσωτερική ηρεμία...
Επιστροφή στα Καλάβρυτα και επίσκεψη στο μνημείο των πεσόντων αγωνιστών. Δέος, ρίγη και συγκίνηση σε πιάνει αντικρίζοντας το.. Προσπαθείς να φωτογραφήσεις σε μία προσπάθεια να μη ξεχάσεις ποτέ την ιστορία σου.. Να μαθαίνεις από εκείνους, για να συνεχίζεις να αγωνίζεσαι μπαίνοντας στο δικό σου ηρώο... Ένας ήρωας της καθημερινής ζωής είσαι και εσύ άλλωστε..
Η ώρα περνάει, κατεβαίνεις στο χωριό και κάθεσαι για ένα γλυκάκι, το επιτάσσει η εκδρομή άλλωστε και δύο ώρες μετά αναχωρείτε για Χαλκίδα.. Επιβιβάζεστε για τελευταία φορά στο λεωφορείο. Η νύχτα έχει πέσει πια για τα καλά και τα φώτα των Καλαβρύτων φωτίζουν την Κυριακή σου.. Ο οδηγός κλείνει τα φώτα, εσύ κλείνεις τα μάτια και χαμογελάς.. Άλλο ένα ταξίδι τελείωσε και είχε επιτυχία παρά την κούραση και το τόσο πρωινό ξύπνημα.
Το βλέπεις στο χαμόγελο της Γιάννας, του Πλούταρχου, του Χρήστου, της Ελένης, του Κώστα και της Πολυτίμης. Το βλέπεις στο χαμόγελο του καθενός μέσα στο λεωφορείο.. Γνωστοί και άγνωστοι έγιναν μία μεγάλη παρέα, στήριξαν μία όμορφη διοργάνωση που τείνει να γίνει θεσμός και βρέθηκαν πρώτα Αράχωβα και τώρα Καλάβρυτα...Μετά έχει Ναύπλιο και μετά ποιος ξέρει;; Πάντως σίγουρα θα είναι τόσο όμορφα όσο τα προηγούμενα, όσο τα τωρινά...
Άλλωστε είναι και αυτό που έγραψα χθες και το υιοθετώ ακράδαντα.. Κάθε ταξίδι και ένας διαφορετικός τόπος.. Μία συνεχής εξερεύνηση, μία γλυκιά ανυπομονησία.. Κάθε ταξίδι μία διαφορετική εμπειρία και μια μοναδική ομορφιά..Κάθε ταξίδι και αναμνήσεις, πολλές αναμνήσεις.. Κάθε ταξίδι, είτε υλικό, είτε πνευματικό, ανοίγει τους ορίζοντες και διευρύνει το μυαλό.. Για αυτό λοιπόν ταξιδέψτε όσο, όπου και όποτε μπορείτε!
Για περισσότερα ταξίδια, επισκεφθείτε και τη σελίδα Πάμε Εκδρομή στο Facebook...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου