ΒΙΡΑ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣ

Όταν η Γιάννα μου είπε να πάμε την Κυριακή 26 Μαρτίου να δούμε από κοντά υποβρύχιο η πρώτη μου σκέψη ήταν : «Που να τρέχω και κυριακάτικα κιόλας στην Αθήνα. Μία ημέρα μου μένει να ξεκουραστώ». Όμως την πρώτη σκέψη μου διαδέχτηκε η δεύτερη : «Έλα μωρε. Δες το σαν εκδρομή και μία ευκαιρία να ζήσεις κάτι διαφορετικό. Άσε που θα είσαι και με τα κορίτσια».

Έτσι και το αποφάσισα. Μίλησα με τη Γιάννα και το κανονίσαμε. 8 η ώρα θα περνούσε να με πάρει από το σπίτι μου..

Ξύπνησα την Κυριακή μετά από τρεις ώρες -μόνο- ύπνο και απανωτά ρεπορτάζ, για να ετοιμαστώ και να πάμε Αθήνα. 9 η ώρα και αφού πήραμε και την Πολυτίμη ξεκινήσαμε για Αθήνα και μία ώρα μετά συναντηθήκαμε με τον φίλο της Γιάννας Κώστα Στάμο, ο οποίος θα μας ξεναγούσε στο υποβρύχιο και τα λοιπά πολεμικά πλοία..

Αφού φτάσαμε στο υποβρύχιο, βγάλαμε χαρτάκι. Σε κάνα δίωρο θα μπαίναμε.. Τι να κάνουμε ως τότε; Ααααα ας πάμε στη φρεγάτα «Ψαρά» σκεφτήκαμε. Και έτσι και έγινε..

Κοιτώντας τη φρεγάτα δε μπορούσες παρά να μην εντυπωσιαστείς αρχικά από το μέγεθος της και ύστερα από την κατασκευή της. Κανόνια, οπλές, ελικοδρόμιο αλλά και ξενάγηση στο μηχανοστάσιο και στο κέντρο επιχειρήσεων της φρεγάτας και φυσικά στη γέφυρα ήταν μόνο μερικά από όσα είδαμε. Και φυσικά όλα αυτά δε θα μπορούσαν να γίνουν αν δεν είχαμε πρώτον την υπομονή του αρμόδιου για την ξενάγηση και ύστερα τη βοήθεια του φίλου της Γιάννας για το υπόλοιπο πλοίο. Και κάπως έτσι πέρασε σχεδόν μιάμιση ώρα ξενάγησης στη φρεγάτα...

Μέχρι και τι σημαίνουν οι σημαίες που κρεμάνε στα πλοία έμαθα, όσο και ότι οι έλικες του ελικοπτέρου διπλώνονται όταν μπαίνει μέσα στη φρεγάτα..

Επιστροφή στο υποβρύχιο.. Έχουμε ακόμα νούμερα ακούμε να μας λέει ο υπεύθυνος. Αποφασίζουμε να επισκεφθούμε και την τορπιλάκατο "Τρουπάκης". Πιο μικρή σε σχέση με τη φρεγάτα αλλά και αυτή εξίσου όμορφη. Είδαμε και το πηδάλιο.. Σαν αυτά που βλέπεις και γυρνάνε στις ταινίες..

Και ύστερα πήγαμε και περιμέναμε στο υποβρύχιο να έρθει η σειρά μας.. Βλέπεις η Γιάννα το δήλωσε: «Εγώ δε φεύγω από εδώ αν δε μπω στο υποβρύχιο»!! Και η αναμονή ξεκίνησε..

Τουλάχιστον μισή ώρα περιμέναμε νομίζω.. Όμως κλασσικά εγώ έδωσα το παρόν μου σπάζοντας τα νεύρα του Κώστα, της Γιάννας και της Πόλης αλλά τουλάχιστον πέρασε ευχάριστα η ώρα τους! Ελάτε, παραδεχτείτε το!!

Η ώρα πέρασε και ακούμε τα μαγικά λόγια: «Από το Β21-Β29 περνάτε»! Η απαραίτητη φωτογραφία λίγο πριν μπούμε στο υποβρύχιο και λίγη ώρα μετά κατεβαίναμε την κυρία σκάλα και βρισκόμασταν μέσα στο υποβρύχιο..

Είχα απλά εντυπωσιαστεί. Ήταν τόσο μικρό... Ακολούθησε η απαραίτητη ξενάγηση και οι ιστορικές πληροφορίες και μετά είδαμε μέσα από περισκόπιο.. Ένιωσα για λίγο πρωταγωνίστρια σε ταινία.. Βέβαια αυτό υποβρύχιο ήταν πιο παλιό σε σχέση με τα καινούργια.. το ένιωθες και στη μυρωδιά του πετρελαίου. Άλλους τους ζάλιζε..Εγώ το λάτρευα!

Και αφού ολοκληρώθηκε η ξενάγηση αποφασίσαμε να πάμε για καφέ στο Μικρολίμανο. Περάσαμε και τον Ιστιοπλοϊκό αλλά και τη Μαρίνα Ζέας.. Χαζέψαμε τη θάλασσα και τα πολλά ιστιοπλοϊκά.. Περπατήσαμε στο Μικρολίμανο και κάτσαμε στο Καρτέλ..Ήπιαμε καφέ, χυμό και σοκολάτα και η ώρα πέρασε...

Επιστρέψαμε στον ηλεκτρικό και μετά στάση Μοναστηράκι.. Περπατήσαμε στον πεζόδρομο και απολαύσαμε σουβλάκια..

Έξι η ώρα πήραμε το δρόμο της επιστροφής.. Ο ήλιος είχε πια κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα και ο αέρας φυσούσε στην εθνική οδό... Φτάσαμε Χαλκίδα, περάσαμε τη γέφυρα και κοιτάξαμε την παραλία...Κόσμος πολύς περπάταγε πάνω-κάτω. Κάποιοι γύριζαν σπίτια τους και κάποιοι άλλοι εκείνη την ώρα κατέβαιναν για καφέ..Κάποιοι άλλοι πάλι ήταν ακόμα για καφέ από το μεσημέρι..

Και κάπως έτσι μία ακόμα Κυριακή έφτασε στο τέλος της....Και ήταν τόσο όμορφη... Όσο και αν γκρίνιαζα επειδή ήμουν κουρασμένη δε θα την άλλαζα για όλη την ξεκούραση του κόσμου... Άλλωστε ήταν της στιγμής και μου αρέσει τόσο πολύ να συλλέγω στιγμές. Και εσείς αυτό να κάνετε... Να τις «μαζεύετε» τις στιγμές για να έχετε να θυμάστε...