ΕΝΑΣ ΚΟΥΚΟΣ

Κάποιες σκόρπιες σκέψεις με αφορμή μία ημέρα για το Σύνδρομο Down, μία ημέρα για τον ρατσισμό, μία ημέρα για την ποίηση και μία ακόμα ημέρα για την επίσημη ημερολογιακή έναρξη της άνοιξης...

Μία φορά και έναν καιρό ήταν ένας μικρός κούκος που ήθελε τόσο πολύ να φέρει την άνοιξη.

Κάθε φορά λοιπόν που έβλεπε τον ήλιο, φώναζε «Έρχεται η άνοιξη, έρχεται η άνοιξη», όμως κανείς δεν του έδινε σημασία.. Βλέπεις οι άνθρωποι δεν είχαν χρόνο να ασχοληθούν με τον ήλιο.. Προτιμούσαν να παραμείνουν στα σκοτάδια τους.

Ένα πρωί είδε μία ανθισμένη μυγδαλιά. Ήταν τόσο όμορφη. Άρχισε πάλι να φωνάζει: «Έρχεται η άνοιξη, δείτε.  Άρχισε ήδη να έρχεται».  Κάποιοι γέλασαν, κάποιοι αποχώρησαν ενοχλημένοι.  «Άκου η άνοιξη» είπαν και γέλαγαν. Δεν ήθελαν βλέπεις να δούνε πίσω από αυτό που έβλεπαν. Δεν ήθελαν να φανταστούν να ονειρευτούν. Κοίταζαν απλά το γκρίζο τοίχο, θαρρείς και δεν είχαν ξαναδεί..

Και ύστερα άρχιζαν να ανθίζουν τα λουλούδια και να βγαίνουν δειλά-δειλά οι πρώτες μαργαρίτες και ο κούκος πάλι άρχισε να φωνάζει: «Έρχεται η άνοιξη, έρχεται η άνοιξη», όμως κανείς δεν του έδινε σημασία. Ήταν όλοι απορροφημένοι στις «βρώμικες» μυρωδιές της κοινωνίας.

Έπειτα ήρθαν και τα χελιδόνια. Ο κούκος τα είδε και έτρεχε χαρούμενος, πετώντας ανάμεσα στους ανθρώπους και φώναζε: «Έρχεται η άνοιξη, έρχεται». Όμως πάλι κανείς δεν του έδωσε σημασία.. Κάποιοι τον έδιωχναν κιόλας πετώντας του πέτρες, κουνώντας τα χέρια τους φωνάζοντας: «Φύγε από εδώ παλιόπουλο». Και εκείνος έφυγε απογοητευμένος.. Οι άνθρωποι δεν ήθελαν να πετάξουν, προτιμούσαν να μένουν εγκλωβισμένοι σε τσιμεντένια κτίρια, σε ανόητες οθόνες υπολογιστών και τηλεοράσεων.

Ένα πρωί ο κούκος είδε και μία παπαρούνα.. Μα ναι η άνοιξη είναι εδώ! Οι παπαρούνες βγαίνουν κοντά στο Πάσχα.. Ήρθε επιτέλους η άνοιξη είπε και ξεχύθηκε στους δρόμους φωνάζοντας.. «Ήρθε η άνοιξη. Επιτέλους ήρθε» αλλά και πάλι κανείς δεν τον άκουγε. Μόνο κάποιος τον άκουσε και από τον φόβο του τον πυροβόλησε..

Τότε ένα κοριτσάκι έτρεξε πάνω από τον κούκο.. Εκείνος την κοίταξε απορημένος.

«Το ξέρω ότι ήρθε η άνοιξη. Το βλέπω τόσο καιρό σε όλα αυτά που μας μεταφέρεις. Μπορεί να μη μπορώ να δω με τα μάτια που βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι, αλλά μπορώ να δω με τα μάτια της ψυχής μου. Και μου μετέφερες ακριβώς κάθε εικόνα σου, κάθε μέρα και σε ευχαριστώ για αυτό».

Ο κούκος τότε την κοίταξε χαρούμενος: «Την είδες λοιπόν και εσύ έτσι; Ήρθε η άνοιξη».

«Ναι την είδα. Μαζί την είδαμε. Και να ξέρεις ότι από εδώ και μπρος όποιος με ρωτάει αυτό θα λέω. Και ένας κούκος μπορεί να φέρει την άνοιξη».

Ο κούκος την κοίταξε για τελευταία φορά και έκλεισε τα μάτια του ικανοποιημένος. Επιτέλους, κάποιος τον κατάλαβε, κάποιος τον ένιωσε, με κάποιον είχε μοιραστεί τη χαρά του.

Γιατί για να φέρεις την άνοιξη στη ζωή σου δε χρειάζονται και πολλά. Μόνο παιδιά και ζώα.. Και τα δύο είναι αγνά, χαίρονται με τα πιο απλά πράγματα, δε ζητάνε τίποτα και κυρίως μπορούν να βλέπουν αυτό που οι άνθρωποι δε θέλουν, δε ξέρουν και φοβούνται να δουν και να νιώσουν..Την αγάπη, τη φαντασία, την ελευθερία..