Κυριακή απόγευμα λοιπόν και τι καλύτερο από το να πας ένα θέατρο; Ειδικά αν το αγαπάς κιόλας, κάτι τέτοιες ευκαιρίες όπως αυτή που μας πρόσφερε ο Σύλλογος Κρητών Ευβοίας «Ο Ψηλορείτης», δεν τις αφήνεις ανεκμετάλλευτες.
Θέατρο λοιπόν μετά από πολλά χρόνια. Πόσο το αγαπώ Θεέ μου. Θες επειδή έχει αμεσότητα, θες επειδή είναι η ατμόσφαιρα, ο χώρος, τα σκηνικά και τα κοστούμια, δε ξέρω! Αυτό που ξέρω είναι ότι είναι από τις πιο μεγάλες μου αγάπες και κάθε ευκαιρία να παρακολουθήσω μία παράσταση δε με αφήνει ασυγκίνητη.
Έτσι και χθες, επιβιβάστηκα στο λεωφορείο μαζί με το Σύλλογο με προορισμό το θέατρο Πάνθεον. Μία ώρα κράτησε περίπου η διαδρομή και βρεθήκαμε στο επιβλητικό ομολογουμένως θέατρο.
Κατεβήκαμε και προχωρήσαμε προς την είσοδο, αφού πρώτα έβγαλα την απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία του Συλλόγου και έπειτα τη δική μου αναμνηστική.
«Ωραία μου κυρία» λοιπόν ο τίτλος και πρόκειται για το έργο του Μπέρναρ Σω «Πυγμαλίων», που έγινε γνωστό στην Ελλάδα με τον τίτλο «Ωραία Μου Κυρία» το 1959, από την παράσταση της Αλίκης Βουγιουκλάκη στον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο στο θέατρο, αλλά και από το ομότιτλο μιούζικαλ του Τζωρτζ Κιούκορ το 1964 με την Ώντρευ Χέμπορν και τον Ρεξ Χάρισον.
Η ιστορία; Λίγο-πολύ γνωστή. Ένας διανοούμενος αλλά αλαζόνας καθηγητής Γλωσσολογίας στο Λονδίνο του 1912 προσπαθεί να μεταμορφώσει μια άξεστη ανθοπώλισσα από το Κόβεντ Γκάρντεν σε μια κυρία της υψηλής κοινωνίας… Ο καθηγητής Ουίλιαμ Χίγγινς βάζει στοίχημα ότι μπορεί να μετατρέψει ένα λαικό αμόρφωτο κορίτσι, την Ελίζα Ντούλιτλ, σε πραγματική αριστοκράτισσα έτσι που κανείς να μην καταλάβει την καταγωγή της… Η εκπαίδευση της Ελίζας αρχίζει φυσικά με πολλά προβλήματα και αναποδιές αφού δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να φτιάξεις έναν καινούργιο άνθρωπο μέσα σε τρεις μήνες, ενώ σε αυτή την προσπάθεια συμμετέχουν και ο συνταγματάρχης Έντουαρντ Πίκερινγκ αλλά και η μητέρα του Χίγγινς Μπεατρίς αλλά και ο μπάτλερ του Χίγκινγκς Τζώρτζ.
Δύο μήνες μετά γίνεται το πρώτο πείραμα στην καθιερωμένη επίσκεψη της οικογένειας Ντέξτερ στη μητέρα του Χίγγινς. Το πείραμα είχε αποτυχία γεγονός που εξοργίζει τον καθηγητή. Όμως ένα μήνα μετά, στη δεξίωση του πρέσβη, τα πράγματα αλλάζουν καθώς η ανθοπώλισσα Ελίζα Ντούλιτλ έχει γίνει πια μία πραγματική αριστοκράτισσα, τόσο που καταφέρνει να ξεγελάσει μέχρι και τον διάσημο γλωσσολόγο και βοηθό του Σέρλοκ Χόλμς Ζόλταν Κάρπαθυ.
Όσο για το τέλος; Λίγο πολύ αναμενόμενο. Ο καθηγητής ερωτεύεται την Ελίζα και εκείνη το ίδιο και εκδηλώνουν ο ένας τα συναισθήματα τους στον άλλον και....η αυλαία πέφτει.
Μία παράσταση με τόσα πολλά συναισθήματα και τόσα πολλά μηνύματα. Από τη μία ένας άδολος έρωτας που δημιουργείται σιγά-σιγά και κρατιέται κρυφός μέχρι να βρει την κατάλληλη ευκαιρία και να εκφραστεί. Από την άλλη ένας σκληρός και αλαζόνας καθηγητής που αρνείται να αγαπήσει, να ερωτευτεί, να δοθεί. Μία κοπέλα που θέλει να μορφωθεί διεκδικώντας μία καλύτερη ζωή και στην προκειμένη, η Ελίζα ξεκίνησε με το όνειρο να γίνει υπάλληλος σε ανθοπωλείο και να σταματήσει να πουλάει λουλούδια στο δρόμο. Μία εύστοχη αναπαράσταση των αντίθετων κοινωνιών του Λονδίνου τότε, που δε διαφέρει πολύ με την Ελλάδα του τώρα με τις διαφορές μεταξύ πλουσίων και φτωχών να είναι αγεφύρωτες. Ή μήπως όχι;
Εύστοχοι και καυστικοί διάλογοι, ένα σενάριο προσαρμοσμένο και στα ελληνικά δεδομένα, κοστούμια επιβλητικά από αυτά που αγαπώ να κοιτάζω, σκηνικά μεγαλοπρεπή και «μικρές» και ξαφνικές εκπλήξεις ανάμεσα στο κοινό, όπως ένα ταξί που βγαίνει από το πάτωμα του θεάτρου για να παραλάβει την Ελίζα καθώς και τραγούδια όπως το « Which Side are you on» του Pete Seeger και άλλα πολλά που παρεμβάλλονται και συμπληρώνουν με άψογο τρόπο τις σκηνές, είναι μόνο μερικοί από τους λόγους που αξίζει κάποιος να δει την παράσταση. Και σίγουρα από την άλλη μεγάλο ρόλο παίζουν και οι ηθοποιοί με Δήμητρα Ματσούκα και Κώστα Κόκλα να δίνουν «ρεσιτάλ» ερμηνείας και φυσικά τον Παύλο Χαϊκάλη να «δίνει» μία χαρούμενη νότα σε κάθε σκηνή. Φυσικά εξαίρετοι είναι και οι υπόλοιποι ηθοποιοί και όλοι μαζί δίνουν ένα οπτικά άρτιο αποτέλεσμα.
Όσο για τα συναισθήματα όπως ανέφερα και παραπάνω, τα καλύπτει όλα. Γέλιο, λύπη, αγωνία, προσμονή, ελπίδα και φυσικά διασκέδαση σωματική αλλά και ψυχική. Και όσο για τα μηνύματα;; Δε θα πω πολλά.. Επιλέγω απλά να κλείσω με δύο φράσεις που μου έμειναν χαραγμένες στο μυαλό και αποτυπώνουν κάποιες σκληρές αλήθειες.
Η πρώτη φράση είναι ότι: «Οι άνθρωποι νιώθουν όπως εμείς τους κάνουμε να νιώθουν με τον τρόπο που τους μιλάμε» και η δεύτερη: «Αυτό που ουσιαστικά χωρίζει τους πλούσιους και τους φτωχούς είναι μόνο η ομιλία». Και αν το καλοσκεφτείτε έτσι δεν είναι; Φερόμαστε όπως δε θέλουμε να μας φερθούν και νιώθουμε κατώτεροι από άλλους που μας κάνουν επίδειξη δύναμης, γνώσεων και πλούτου ενώ στην ουσία δεν είμαστε διαφορετικοί τους.. Ήμαστε ίσοι και όμοιοι τους γιατί απλά και εκείνοι όπως και εμείς έχουμε ακριβώς τα ίδια συναισθήματα....
Και ναι, όπως καταλάβατε, η παράσταση μου άρεσε πολύ!! Και γενικά θεωρώ ότι το θέατρο και πόσο μάλλον το καλό θέατρο μόνο αλλαγή του εαυτού μας προς το καλύτερο μπορεί να καταφέρει. Όσο για εμένα; Το ευχαριστώ στο Σύλλογο Κρητών Ευβοίας για αυτή την ευκαιρία που μας έδωσε να δούμε μία εξαίρετη παράσταση είναι το λιγότερο...
Και σε άλλα με υγεία και τόσο πολύ όμορφα θα ευχηθώ στο Σύλλογο και αυτό αρκεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου