ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΥΡΙΑ ΘΑΛΕΙΑ ΜΑΣ

Από τη δραματοποίηση του μύθου

Σε αυτά τα ξαφνικά που πονάνε και δε χωνεύονται...

Σαν χθες θυμάμαι όταν μπήκε στην τάξη στο Δημόσιο ΙΕΚ Χαλκίδας, πέρσι το Νοέμβριο του 2015, για να μας κάνει το μάθημα της παιδικής λογοτεχνίας.. Με σήκωσε στον πίνακα να γράψω παραμύθια που γνωρίζαμε.. Λέγαμε διάφορα.. Σε κάποια φάση μία κοπέλα τη ρώτησε «Πώς σας λένε δε μας είπατε» «Λέγομαι Θάλεια Καλαμπαλίκη» μας απάντησε. Τότε της λέω εγώ «Α, σας ξέρω. Από το Eviaportal και τις σχολικές δράσεις που κάνετε και μας στέλνετε. Χαίρομαι που σας γνωρίζω»! Ήταν ή πρώτη γνωριμία..

Ακολούθησαν και άλλα μαθήματα μαζί της, καθένα διαφορετικό.. Ακόμα τη θυμάμαι πως τη βοηθούσαμε πριν το μάθημα αλλά και μετά να κλειδώνει την αίθουσα και να παίρνουμε τα πράγματα της.. Άσε δε το άρωμα της και το ντύσιμο της.. Στιλάτο και κομψό.. Σε ένα από αυτά τα μαθήματα της, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, της διάβασα και μια χριστουγεννιάτικη ιστορία στα πλαίσια εργασίας. Ήταν η πρώτη μου παιδική ιστορία, η πρώτη μου που διαβάστηκε σε κοινό.

Και έπειτα ήρθε η δραματοποίηση του μύθου «Ο ψεύτης βοσκός».. Μία πρόβα στην τάξη που τελικά γέννησε την ιδέα στο μυαλό της κύριας Θαλειας να τον κάνουμε δραματοποίηση και να τον παρουσιάσουμε κατά τη διάρκεια της ανοιξιάτικης γιορτής λουλουδιών στη Λούτσα, τον Απρίλιο του 2015.. Το ταξίδι ξεκίνησε. Και εκείνη ήταν χαρούμενη. Έτρεχε να προλάβει τα πάντα, να μας βοηθήσει με την παράσταση, μας έλεγε συνέχεια «Μην έχετε άγχος. Θα είστε εξαιρετικές. Και όσο για εσένα Κορίνα ήμουν σίγουρη ότι θα ερχόσουν ακόμα και με πυρετό (ήμουν με 39 βλέπεις την προηγούμενη ημέρα)». Και η παράσταση ξεκίνησε και πήγε έξοχα. Δέχτηκε τα συγχαρητήρια του Δημάρχου Διρφύων-Μεσσαπίων για όλες τις δράσεις της στο χωριό στη Λούτσα. Και ύστερα κάτσαμε να φάμε ρεβύθια με ρύζι και χορέψαμε και εκείνη μας φωτογράφιζε και χαμογελούσε... Ακόμα τη θυμάμαι πόσο περήφανη έλεγε ότι είναι για τις μαθήτριες της, για τον κάθε μαθητή της..

Και μετά ήρθε και η τελευταία συνάντηση μας, κάτι μήνες μετά το τέλος του ΙΕΚ, λίγο πριν ξεκινήσει το καινούργιο σχολικό έτος. Ένας καφές σε ένα μαγαζάκι στην Αβάντων. Σαν τώρα το θυμάμαι. Μας έλεγε πόσο στεναχωρημένη είναι που δεν την πήραν φέτος στα ΙΕΚ αλλά χαίρεται γιατί έχει στο μυαλό της μία σειρά από δράσεις που μπορούμε να κάνουμε όλες μαζί οι βρεφονηπιοκόμοι σαν τμήμα. «Θα τα δείτε, θα τα δείτε μας έλεγε». Ακόμα θυμάμαι πόσο όμορφα ήταν τα λόγια της όταν της εξέθεσα ένα πρόβλημα μου επαγγελματικής φύσης. Οι κουβέντες της μου έχουν μείνει: «Γράφεις πάρα πολύ όμορφα. Τα κείμενα σου όλα, είτε δημοσιογραφικά, είτε προσωπικά ξεχωρίζουν.. Αν θες να γράψεις βιβλίο, πες μου και θα σε βοηθήσω. Θα σε συμβουλέψω, θα σε καθοδηγήσω». Εκείνη η συνάντηση έκλεισε με την υπόσχεση να βρεθούμε όλες μαζί για καφέ και φαγητό... Δεν είδαμε, δεν προλάβαμε..

Και είναι και ακόμα πολλές αναμνήσεις.. Αναμνήσεις καθημερινές, αναμνήσεις που με κάνουν να χαμογελώ, αναμνήσεις που με κάνουν και πονάω..

Δε ξέρω αν αντέχω να παραβρεθώ στο τελευταίο αντίο... Θέλω να τη θυμάμαι σαν ένα ζωντανό άνθρωπο, έτσι όπως την είδα την προτελευταία φορά.. Να τρώμε κριτσινι και να πίνουμε καφέ ή όπως την είδα την τελευταία φορά να περπατάει μαζί με το σύζυγό της στην Αβαντων και να αλληλοχαιρετιομαστε....

Καλό ταξίδι κύρια μου.. Ας αναπαυθεί η ψυχή σου... Ο παράδεισος σίγουρα έχει την πόρτα του ανοιχτή για σένα.. Θα σε θυμάμαι και θα σε θυμόμαστε πάντα...