ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Τον προηγούμενο χρόνο γνώρισα πολλές διαφορετικές κοπέλες. Με κάποιες από αυτές –τις περισσότερες- έζησα πολύ όμορφες στιγμές και εκτός ΙΕΚ. Με αφορμή και ένα βιντεάκι που κυκλοφορεί στο Facebook με τίτλο: «Πως μοιάζει το βιβλίο των αναμνήσεων σου», στο μυαλό μου ανασύρθηκαν όλα τα όμορφα συναισθήματα που ένιωθα σε κάθε μας συνάντηση, κάθε μας τρέλα, κάθε μας έξοδο, σε καθετί καθημερινό.. Όμως στον αντίποδα στεναχωρήθηκα, γιατί σε αυτό το βιβλίο των αναμνήσεων δεν υπήρχαν και άλλα άτομα.. Όλα αυτά που έχω γνωρίσει 30 χρόνια τώρα..

Άτομα άλλα διαφορετικά και άλλα ίδια με μένα. Άτομα που έφυγαν, άτομα που έμειναν. Άτομα που με δίδαξαν αλλά και τους δίδαξα.. Άτομα που με έκαναν να κλάψω, άτομα που με έκαναν να γελάσω, άτομα που με έκαναν να στέκομαι στα πόδια μου και άλλα που με έμαθαν να παλεύω. Άτομα..πολλά.

Αν μπορούσα να έφτιαχνα ένα μεγάλο βιβλίο αναμνήσεων δε ξέρω αν θα χώραγαν τόσες πολλές αναμνήσεις σε ένα μόνο. Τόσες φωτογραφίες, τόσες όμορφες στιγμές. Θα ήταν ένα «βαρύ» βιβλίο με τόσο πλούσιο συναισθηματικό κόσμο. Κάθε άνθρωπος εκεί, στη σελίδα του, στο ξεχωριστό μέρος της καρδιάς μου και του μυαλού μου.. Ανεξαιρέτως συναισθημάτων.. Άλλωστε όλοι με έκαναν να νιώσω κάτι.

Παίρνω τις φωτογραφίες και τις κοιτάω. Πόσο όμορφες είναι ακόμα και αν προέρχονται από τις παλιές μηχανές. Ναι, εκείνες που έβαζες το φιλμ και τις μπαταρίες και τις έπαιρνες μαζί σου σε εκδρομές ή σε εκδηλώσεις. Και μετά όλο αγωνία έτρεχες στο φωτογραφείο της γειτονιάς να στις εμφανίσει. Και κράταγες και τα αρνητικά, συμβουλή του φωτογράφου σου, μήπως ήθελες να εμφανίσεις μία διπλή και να τη χαρίσεις σε κάποιον δικό σου ή να τη βάλεις στο άλμπουμ που τόσα χρόνια κοσμεί το έπιπλο του σαλονιού σου...

Κοιτάζω ξανά τα album, παίρνω στα χέρια μου το σκληρό δίσκο και τον βάζω στον υπολογιστή, ενώ η κάρτα της μηχανής είναι ήδη τοποθετημένη στην ειδική θύρα. Πέφτουν κάτω καταλάθος τα αρνητικά από κάτι φωτογραφίες που δε χώρεσαν στο album αλλά είναι τοποθετημένες με μαθηματική ακρίβεια στο συρτάρι του γραφείου. Και ύστερα έρχεται και η παλιά φωτογραφική μηχανή, βολεμένη με ευλάβεια στο ειδικό τσαντάκι της.

Αποφασίζω να φτιάξω το δικό μου βιβλίο αναμνήσεων. Όχι σε υπολογιστές, όχι σε album, αλλά στην καρδιά μου. Σε εκείνο το μέρος που κανείς ποτέ δε θα έχει πρόσβαση, σε εκείνο το μέρος που πάντα όποτε το επισκέπτομαι θα μου ξυπνάει τα ίδια συναισθήματα. Γιατί κάθε άνθρωπος που πέρασε από τη ζωή μου μπήκε στην καρδιά μου, απλά κάποιοι ήθελαν να μείνουν παραπάνω -ίσως και για πάντα- και εκείνους τους αγαπώ λίγο περισσότερο...