Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Αρκεί μία βόλτα στην παραλία της Χαλκίδας ένα βράδυ για να σου ξυπνήσουν τόσα συναισθήματα... Αρκούν η θάλασσα και τα φώτα...

Έμπνευση λοιπόν από μία βόλτα...

Καλή ανάγνωση...

Δύο άτομα είδα εκείνη τη νύχτα.. Δύο μόνο.. Μου θύμισαν αιώνιους εραστές, χαμένους σε ένα παράξενο λαβύρινθο.. Μάλλον θα τον έλεγες τον λαβύρινθο της ζωής..

Περπατούσαν χωριστά και όμως ήταν τόσο κοντά αν και δεν το γνώριζαν...

Τα φύλλα των δέντρων είχαν αρχίσει να πέφτουν.. Οι λάμπες έδιναν αχνό φως ενώ το πλακόστρωτο κρατούσε ακόμα τη γυαλάδα από την προηγούμενη βροχή.. Κοίταξαν τη θάλασσα και ύστερα το φεγγάρι.. Ήταν κίτρινο και θολό, όμως είχε ακόμα την ίδια λάμψη... Πιο πέρα ήταν τα βουνά και από κάτω απλώνονταν η πόλη..

Άκουγες τα βήματα από τα τακούνια της, άκουγες τον ήχο από τα κλειδιά του.. Πέρασε δίπλα της, πέρασε δίπλα του.. Ένιωσε τη μυρωδιά του αρώματος της ενώ τα κάστανα μαλλιά της κουνιόταν ρυθμικά στη μουσική των βημάτων της...Και εκείνη τον κοίταξε, φευγαλέα, ίσως και κάπως παιχνιδιάρικα.. Πρόλαβε μόνο να δει τα μάτια του... Τόσο μελαγχολικά.. Ήταν τα πιο ωραία μάτια που είχε δει...

Και ύστερα χάθηκαν, εκεί, στη νύχτα.... Τράβηξε ο καθένας το δρόμο του..

Η παραλία άδεια και μόνο δυο-τρία σκυλιά κοιμόντουσαν ξέγνοιαστα στους καναπέδες κάποιας καφετέριας...

Έστριψε στο στενό που την έβγαζε στον κεντρικό δρόμο.. Γύρισε και κοίταξε πίσω της για τελευταία φορά.. Της φάνηκε ότι τον ξαναείδε να περνάει... Μα ναι, δεν ήταν ιδέα της.. Στάθηκε απέναντι της και τη χαιρέτησε, όμως κανείς δεν έκανε κίνηση να γνωριστούν.. Προτίμησαν να το αφήσουν στην τύχη του.. Ήθελαν να μείνουν με την ανάμνηση της χθεσινής βόλτας τους και αν ήταν γραφτό θα βρισκόταν πάλι...

Ίσως ακόμα αν περάσεις από την παραλία το βράδυ να ακούσεις τον ήχο των κλειδιών και των τακούνιων και ύστερα να τους δεις να χαιρετιούνται...

Άφησε τους.. Μην τους γνωρίσεις.. Έτσι ήθελαν... Να περπατάνε μαζί μα συνάμα και χωριστά στο λαβύρινθο της ζωής...