ΕΝΑ ΡΑΒΑΣΑΚΙ

Σκέψεις μου ανακαλύπτοντας τυχαία μία φωτογραφία από μία αυγουστιάτικη πανσέληνο με σύννεφα....

Τα σύννεφα σκέπασαν το φεγγάρι και η νύχτα έπεσε βαθιά..

Έκλεισα τα μάτια μου και σε έφερα στο μυαλό μου..

Ο αέρας φύσηξε δυνατά και ένιωσα το πρώτο σου χάδι.

Η εικόνα σου ήρθε ζωντανή μπροστά.

Σε άκουσα να μιλάς, σε είδα να γελάς, με αυτά τα μάτια που μόνο ένας ερωτευμένος μπορεί να δει, τα μάτια της ψυχής..

Και η φωνή σου;;; Η πιο γλυκιά μελωδία της γης... Σαν να την έφτιαξε ο καλύτερος συνθέτης...

Σε έφερα κοντά μου σε μια ανέλπιδη προσπάθεια να σε αγγίξω..

Να δω τα σμιλεμένα χέρια σου.. Να αγγίξω το δέρμα σου και να χαθώ στη μυρωδιά του...

Ναι αγαπημένε μου αυτό είναι ο έρωτας, αυτή είναι η αγάπη...

Και ας είσαι μακριά μου τώρα, όπου και αν είσαι...

Εγώ θα σε φέρνω κοντά μου, νοερά...

Ίσως, μόνο, κάποια νύχτα όπως η σημερινή να σου γράψω ένα γράμμα.

Ένα γράμμα με όλα όσα νιώθω..

Θα το ονομάσω ραβασάκι. Ένα ραβασάκι αγάπης, ανιδιοτελής αγάπης...

Ύστερα θα το αφήσω στον αέρα και αν είναι γραφτό θα καταλήξει σε σένα..

Μέχρι τότε θα σε περιμένω αν χρειαστεί, μέχρι να σε δω στην πόρτα να κρατάς ξανά το ραβασάκι μας...