Η Ερατώ κοίταξε το μεγάλο ρολόι στον τοίχο της. Μια μανία και αυτός που εφηύρε τα ρολόγια. Λες και ήθελε να βασανίζει τους ανθρώπους καθημερινά, δείχνοντας τους συνεχώς ότι ο χρόνος κυλάει γρήγορα και χτυπάει αδυσώπητα για τις χαμένες ώρες, τα χαμένα λεπτά, τις χαμένες στιγμές, τις λάθος αποφάσεις μα και τις σωστές.
Η ώρα ήταν 18:00. Αν ξεκινούσε τώρα θα προλάβαινε το ραντεβού με το διαιτολόγο της. Ναι, ξέχασα να σας πω ότι, η Ερατώ ήταν 26 χρονών με αρκετά -σχετικά με το ύψος της- παραπάνω κιλά. Και από τότε που θυμάται τον εαυτό της πάντα έτσι ήταν. Από μικρό κοριτσάκι δε μπορούσε να αντισταθεί σε οτιδήποτε γλυκό υπήρχε ενώ οι συχνές λιγούρες της, την έκαναν να κάνει επιδρομή στο ψυγείο και να κατεβάζει οτιδήποτε υπήρχε.
Αχ και αυτή η γιαγιά της και η μάνα της. Ποτέ δεν άφηναν άδειο το ψυγείο, ποτέ δεν της χάλασαν χατίρι και πάντα της έλεγαν «Φάε κορίτσι μου να δυναμώσεις, μα θα τα πάρεις μπόι».
Και η Ερατώ έτρωγε και έτρωγε και έτρωγε και όλο μάζευε παραπάνω κιλά και μπόι δεν έπαιρνε ή τουλάχιστον πήρε φυσιολογικό για τα κορίτσια αλλά ποτέ τα κιλά της δεν έγιναν μπόι. Παρέμεναν εκεί να της καταδυναστεύουν τη ζωή τραυματίζοντας τον ευαίσθητο ψυχισμό της.
Σαν τώρα θυμάται πως την κοροϊδεύανε τα παιδιά στο σχολείο για τα κιλά της, για την εμφάνισή της. Ποτέ κανείς δεν κοίταξε ποια ήταν στην πραγματικότητα η Ερατώ. Ακόμα και όταν μεγάλωσε δυσκολεύτηκε πολύ να βρίσκει ανθρώπους που θα την αγαπήσουν για αυτό που είναι και θα αγνοήσουν τα παραπάνω κιλά της.
Και όσο η Ερατώ μεγάλωνε, μεγάλωναν και τα νούμερα στα ρούχα της ενώ χαρακτηρισμοί όπως «τόφαλος», «φάλαινα», «άσχημη», «χοντρή» είχαν γίνει δεύτερο όνομά της. Κανένα αγόρι δεν τη φώναζε Ερατώ και ας ήταν τόσο ωραίο το όνομά της.
Η Ερατώ δε μιλούσε, δεν αντιδρούσε, δεν τους έβαζε στη θέση τους, έτρεχε απλά στις τουαλέτες του σχολείου και έκλαιγε και ύστερα παρακαλούσε τη μαμά της να την αλλάξει σχολείο. Κάθε προσπάθεια όμως έπεφτε στο κενό.
Η πρώτη μεγάλη αλλαγή για την Ερατώ ήρθε στο γυμνάσιο. Μέσα σε ένα καλοκαίρι έχασε είκοσι ολόκληρα κιλά και όταν πήγε το Σεπτέμβρη στον αγιασμό όλοι τρόμαξαν να τη γνωρίσουν.
«Να δεις πήγε στα Bodyline», «Να δεις που αυτή η καινούργια που ήρθε δεν είναι η Ερατώ. Μπορεί να είναι κάποια αδερφή της άγνωστη ή ξαδέρφη» φράσεις που άκουγε συχνά στα διαλείμματα. Όμως τους αγνοούσε επιδεικτικά. Ξαφνικά άρχισε να μιλάει, να παίρνει τα πάνω της, να ανοίγεται στον κόσμο γύρω της. Και της άρεσε αυτή η αλλαγή.
Διατήρησε το βάρος της σε λεπτά επίπεδα μέχρι και τη δευτέρα Λυκείου. Μέχρι που έκανε σχέση, την πρώτη της, με τον Τάκη. Ο Τάκης ήταν ένα λεπτό παιδί που μονίμως το έβρισκες με μία τυρόπιτα στο στόμα. «Ήθελα να ήξερα που το βάζει τόσο φαγητό», αναρωτιόταν η Ερατώ.
Η Ερατώ λοιπόν έκανε σχέση με τον Τάκη. Όμως λίγο οι εξετάσεις, λίγο ο Τάκης που όλο έτρωγε, λίγο το άγχος, επανέφεραν στην Ερατώ τις γνωστές «λιγουρίτσες» της, μόνο που αυτή τη φορά άρχισε να υποφέρει από βουλιμία. Έτρωγε ότι έβρισκε και ύστερα πήγαινε στην τουαλέτα και έκανε εμετό. Το συνέχιζε για πολύ καιρό αυτό μέχρι που μία ημέρα την ανακάλυψαν οι γονείς της και την πήγαν σε ψυχολόγο και εν συνεχεία σε διαιτολόγο. Όσο για τον Τάκη, τον είχε χωρίσει ενώ τα παιδιά είχαν αρχίσει πάλι να την κοροϊδεύουν.
Δύο χρόνια μετά η δίαιτα έφερε αποτέλεσμα και η Ερατώ «μπήκε» στο Πανεπιστήμιο 80 κιλά. Χαρούμενη, απαλλαγμένη από τα πολλά βάρη, ατένιζε το μέλλον με μοναδικό σκοπό να τελειώσει το Πανεπιστήμιο και να βρει μία δουλειά. Τα κιλά της πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Άλλωστε είχαν πια μεγαλώσει για να ασχολούνται με τόσο ανούσια πράγματα ενώ το ότι πέρασε σε μία πόλη με άγνωστους, μακριά από τους «δυνάστες» της, την έκανε να αναπνέει ελεύθερα.
Τα χρόνια φοίτησής της πέρασαν πολύ όμορφα. Νέες παρέες, νέες φιλίες, νέες σχέσεις, εργασία αλλά και διάβασμα στιγμάτισαν τη φοιτητική της ζωή. Μόνο που το τέλος της φοιτητικής ζωής της τη βρήκε για ακόμη μία φορά με κιλά. Πολλά παραπάνω. 150 έδειχνε η ζυγαριά και η Ερατώ δεν αναγνώριζε πια τον εαυτό της.
Τι έφταιξε όμως; Γιατί τόσα κιλά; Μα γιατί η Ερατώ σταμάτησε να προσέχει τη διατροφή της. Έκανε και μία μεγάλη σχέση, βολεύτηκε στην άνεσή της και τη σιγουριά της και όταν πια χώρισε ήταν αργά για να πάρει πίσω το χαμένο χρόνο. Φορτωμένη με 150 κιλά πάνω της οι προοπτικές για καινούργια σχέση ή δουλειά φάνταζαν μηδαμινές.
Γύρισε στην πόλη της και για ενάμιση χρόνο χτυπούσε πόρτες όμως κανείς δεν της άνοιγε. Όλοι κοίταζαν την εμφάνιση και ας είχε ένα καλό βιογραφικό στα χέρια της.
«Λυπάμαι η θέση καλύφθηκε», «Λυπάμαι αλλά η θέση απαιτεί συγκεκριμένο είδος ένδυσης και δεν υπάρχουν στο νούμερο σας τα ρούχα», «Ναι, αφήστε εδώ το βιογραφικό σας και θα σας ειδοποιήσουμε», «Λυπούμαστε αλλά θέλουμε προϋπηρεσία» κ.α. ήταν φράσεις που της είχαν στοιχειώσει το μυαλό της. Ειδικά η τελευταία φράση με την προϋπηρεσία ήρθε σαν αγκάθι και έκατσε στην καρδιά της όταν έμαθε από γνωστή της ότι στην ίδια θέση πήραν μία φίλη της, ίδια ηλικία, χωρίς κάποιο πτυχίο, χωρίς προϋπηρεσία αλλά πολύ όμορφη. Ένα ξανθό άγγελο την αποκαλούσαν οι φίλοι της.
Μην πούμε για τα αγόρια. Όλοι κοιτούσαν την εμφάνιση και ελάχιστοι το «είναι». Και είναι λογικό. Το μάτι θα πέσει πάνω σε κάποιο εξωτερικό χαρακτηριστικό του άλλου ανθρώπου, που είναι ορατό. Ο χαρακτήρας δεν είναι ορατός. Για να τον γνωρίσεις πρέπει πρώτα να σε τραβήξει αυτή η μικρή λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά στην εμφάνιση. Φυσικά για να μην αδικούμε και τους άντρες, το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες.
Και ας είχε η Ερατώ ωραίο πρόσωπο, τα κιλά της πάντα ήταν κιλά και πάντα της δημιουργούσαν το ίδιο θέμα. Ανασφάλεια, χαμηλή αυτοπεποίθηση, μειωμένη αυτοεκτίμηση.
Άσε δε τα προβλήματα υγείας. Πόνος στις αρθρώσεις, στα γόνατα, στην πλάτη, στα πόδια, αυξημένη χοληστερίνη και πίεση την έκαναν να μοιάζει με 100 χρονών γριά.
Μέχρι που ένα πρωί η Ερατώ ξύπνησε και πήγε αποφασιστικά στην κουζίνα. Πέταξε στα σκουπίδια ότι παχυντικό βρήκε. Μάταια οι σοκολάτες, τα πατατάκια, τα κρουασανάκια και τόσα άλλα την κοίταζαν ικετευτικά να τα λυπηθεί. Άνοιξε το μεγάλο κάδο και όλα μαζί προσγειώθηκαν στον πάτο του. Επόμενη κίνηση; Ραντεβού με τη γνωστή διαιτολόγο κυρία Λεπτίδου. Επίθετο και αυτό σκέφτηκε.. Και αμέσως μετά τη διαιτολόγο εγγραφή στο γυμναστήριο. Όσο για το αμάξι; Έκρυψε το κλειδί και αποφάσισε να πηγαίνει παντού με τα πόδια ή έστω με το ποδήλατο. Πήρε και σκυλί και έκαναν μαζί μακρινές βόλτες.
Τα κιλά άρχισαν να πέφτουν και η Ερατώ άρχισε να αποκτά πίσω την αυτοπεποίθησή της. Βρήκε και μία δουλειά, έκανε και μία σχέση και όλα πήραν το δρόμο τους.
Δυο χρόνια μετά και επανερχόμενοι στο σήμερα η Ερατώ, στα 26, της ζύγιζε 90 κιλά.
Κοίταξε το ρολόι. Η ώρα είχε περάσει. Άρπαξε ένα φρούτο για το καθιερωμένο απογευματινό της και έκλεισε την πόρτα του διαμερίσματος. Από κάτω την περίμενε ο αρραβωνιαστικός της.
«Έτοιμη μωρό μου; Πάμε;»
«Πανέτοιμη» είπε και κοίταξε τον καθρέφτη της πολυκατοικίας για μία τελευταία φορά.
Τη θέση ενός παχύ και κατσούφη ανθρώπου είχε πάρει ένας ευτραφής χαρούμενος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που βρήκε το θάρρος να αντιμετωπίσει τον εχθρό των κιλών του. Ένας άνθρωπος που κοιτάζεται στον καθρέφτη με περίσσια αυτοπεποίθηση. Ένας άνθρωπος που άφησε πίσω του το άσχημο παρελθόν και κοιτάει το όμορφο παρόν και συνάμα το άγνωστο μα μαγευτικό μέλλον. Ένας άνθρωπος που δε θα αφήσει ξανά τα κιλά να κάνουν κατάληψη στη ζωή του.
Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να αντιμετωπίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό, τις ίδιες σου αδυναμίες και όλα αυτά που σε κρατάνε δέσμιο και να προχωράς. Όμως αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ είναι ότι πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου. Να μάθεις να ζεις με αυτόν, να τον βελτιώνεις, να τον σέβεσαι και να τον εκτιμάς. Και αν σε χαλάει κάτι πάνω απλά το αλλάζεις.
Όσο για τα κιλά, μεταξύ μας, τα παραπάνω κιλά συνήθως είναι βασικό θέμα για την υγεία σου και όχι τόσο για τον κόσμο. Βλέπεις, αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει και πάντα θα κρίνει, ακόμα και αν αυτό που έχει απέναντί του είναι τέλειο. Πάλι κάτι θα βρει να σχολιάσει... Γιατί δεν έχει μάθει να κοιτάει την καμπούρα του όπως λέει ο λαός μα αν η καμπούρα του άλλου είναι μεγαλύτερη από τη δική του.. Αυτό τον νοιάζει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου