Αυτός λοιπόν ο γεράκος υπήρξε μερακλής άνθρωπος στα νιάτα του. Λάτρης του καλού φαγητού, του ποτού και του τσιγάρου, με τις τσάρκες του, τη μηχανή του, τις γυναίκες του, τις εξόδους του.. Και ύστερα έκανε οικογένεια... Παιδιά, γυναίκα, υποχρεώσεις. Όμως δεν παραπονέθηκε ποτέ του.. Προσπαθούσε να φανεί αντάξιος του εαυτού του και όλων αυτών που του επίτασσε η κοινωνία.
Βέβαια είχε και τις δικές του τις εξάρσεις, όμως έκανε κακό στον εαυτό του, ποτέ στους γύρω του..
Και ο γεράκος αυτός μεγάλωνε και μεγάλωνε.. Όμως τα χούγια του δε μπορούσε να τα αλλάξει.. Πάντα παρέμενε λάτρης των ωραίων γυναικών.. Μέχρι που το έμαθε η γυναίκα του και χώρισαν.. Καβγάδες, φωνές, μία αποχώρηση και μία μόνιμη εγκατάσταση σε εκείνο το σπιτάκι στη λίμνη....
Δεν ήθελε να την αντικρίσει, ίσως και να ντρεπόταν.. Όμως και τα παιδιά του, τους πήρε καιρό να τον συγχωρέσουν... Βλέπεις, μία απιστία και κατά συνέπεια ένα διαζύγιο δεν είναι ποτέ εύκολα για κανέναν, πόσο μάλλον όταν υπάρχουν παιδιά.. Ακόμα και αν βγει συναινετικό, εξακολουθεί να πονάει....
Έβαλε ένα ποτήρι κρασί, το συνήθιζε άλλωστε τα τελευταία χρόνια και έκατσε στην παλιά ξύλινη κουνιστή πολυθρόνα.. Δίπλα του τα τρία σκυλιά του, όλα υιοθετημένα από το δρόμο.. Και ένα γατάκι, καθισμένο πάνω στον ώμο του..
Ήταν και η τελευταία φορά που απόλαυσε ένα ήρεμο απόγευμα.. Λίγες ημέρες μετά εισήχθη στο νοσοκομείο και από τότε άρχισε ο Γολγοθάς του.. Έμεινε στο κρεβάτι για πολλούς μήνες μέχρι που αποφάσισε να «φύγει».
Όμως δεν έφυγε μόνος του, έφυγε δίπλα στην οικογένεια του.. Έφυγε γεμάτος από αγάπη, μία αγάπη που ενδόμυχα (από)ζητούσε όλη του τη ζωή.. Μία αγάπη που δεν εξέφρασε ποτέ, όμως έβλεπες στα μάτια του ότι υπήρχε... Μία αγάπη που έδωσε με το δικό του τρόπο και που την έλαβε και εκείνος στο μέγιστο βαθμό, με αποτέλεσμα«φεύγοντας» να έχει συντροφιά του μία όμορφη εικόνα ηρεμίας.
Κάποιες φορές, περνώντας από το σπιτάκι εκείνο στη λίμνη, ίσως να τον δεις να κοιτάει έξω από το παράθυρο. Να αναπολεί τη ζωή του, τις στιγμές του, ίσως και να μετανιώνει για πράγματα που ήθελε να πει, να κάνει, να νιώσει. Αυτές τις λίγες στιγμές ευτυχίας και ηρεμίας που προσπερνάμε καθημερινά βιαστικά.. Αυτές τις στιγμές που θέλουμε να τις κρατήσουμε για πάντα φυλαγμένες σε ένα κουτί και να μη φύγουν ποτέ...
Μπορεί όμως να τον δεις και να γράφει.. Τι; Μα φυσικά όλα όσα δε μπόρεσε ποτέ να πει.. Γιατί το γράψιμο είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους έκφρασης. Σε λυτρώνει, σε ηρεμεί, σε κάνει να εκφράζεσαι χωρίς να φοβάσαι μην πληγωθείς..
Και αν με ρωτάς αν συμφωνώ στο θέμα του γραψίματος; Θα σου πω ανάλογα... Γιατί από τη μία θεωρώ ότι πρέπει να μιλάμε για όλα αυτά που μας απασχολούν, να εκφράζουμε σκέψεις και συναισθήματα -όχι σε όλους φυσικά- σε αυτούς τους λίγους που εμείς έχουμε επιλέξει.. Όμως κάποιες φορές που αυτό δεν είναι εύκολο τότε ναι, καλύτερα να γράφουμε ή να τραγουδάμε ή να ζωγραφίζουμε ή να φωτογραφίζουμε και γενικά να κάνουμε ότι μας ευχαριστεί και μας ηρεμεί...
Η ηρεμία είναι το ύψιστο αγαθό στη ζωή ενός ανθρώπου και μπορεί να κρύβεται στα πιο απλά πράγματα, όπως είναι εκείνο το σπιτάκι στη λίμνη.. Αναζητήστε την, βιώστε την, επιδιώξτε την..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου