Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΦΥΛΑΚΗ

Κοίτα το φεγγάρι πως φαίνεται μέσα από τα κάγκελα.. Σαν να προσπαθεί να δραπετεύσει από την πραγματικότητα στην οποία ζει.. Δέσμιο του ουρανού και των αστεριών σύντομα θα φωτίζει ελεύθερο τη θάλασσα και την πόλη...

Κοιτώντας το σκέφτομαι πως άραγε να νιώθει ένας φυλακισμένος; Και κυριολεκτικά και μεταφορικά μπορείς να σκεφτείς την έννοια φυλακή.

Στην πραγματικότητα πως άραγε να είναι η αίσθηση του να κοιτάς χειμώνα-καλοκαίρι τον ήλιο και το φεγγάρι μέσα από τα κάγκελα; Να μη μπορείς να βγεις έξω, να τρέξεις στο δρόμο, να δεις την πανσέληνο σε κάποια παραλία ή να απολαύσεις το μπάνιο σου κάτω από τον καυτό ήλιο σε κάποια ακρογιαλιά; Μάλλον είναι σκληρό, πολύ σκληρό..Και εμείς δεν εκτιμάμε αυτή την ελευθερία μας κάποιες φορές.. Τη ξεχνάμε.. Εγκλωβιζόμαστε στη μίζερη πραγματικότητά μας και δεν προσπαθούμε καθόλου να την κάνουμε χαρούμενη.. Απαθείς, άβουλοι, χανόμαστε στον κόσμο μας και χάνουμε τα πάντα, χάνουμε τις μικρές αυτές στιγμές...

Και κάπου εδώ έρχεται και η μεταφορική έννοια της φυλακής.. Πόσες φορές δε νιώθεις ότι είσαι φυλακισμένος σε έναν κόσμο που δε μπορεί να σε δεχτεί; Πόσες φορές δεν έχεις νιώσει την ανάγκη να φύγεις, να χαθείς για λίγο, να ηρεμήσεις, να σκεφτείς, να αναθεωρήσεις πράγματα, καταστάσεις, σχέσεις. Να δεις τη ζωή σου πιο καθαρά, που πας, τι θέλεις, τι θα κάνεις.. Και δημιουργείς αόρατα κάγκελα φυλακής γύρω σου που σε κάνουν κάθε μέρα να «λιώνεις», να μην είσαι σε θέση να απολαύσεις τίποτα.

Βέβαια συντελούν πολλοί λόγοι που το νιώθεις αυτό... Μία πίεση από το οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον, μία σχέση η οποία δεν είχε την κατάληξη που θα ήθελες να έχει και όχι γιατί δεν προσπαθείς, απλά κάποιες καταστάσεις είναι για να τελειώνουν.. Είναι αυτό που λέει μία φίλη μου: «Ότι δε λύνεται, κόβεται».. Έπειτα έρχεται και η πίεση της δουλειάς, μία δουλειά που μπορεί να μην επέλεξες να κάνεις, μα ακόμα και αν την επέλεξες κάποιες φορές παρεκκλίνεις από το δρόμο σου. Πιέζεσαι, θέλεις να είσαι περισσότερο αποδοτικός, περισσότερο δημιουργικός ή απλά έχεις κουραστεί, ξέρεις ότι είναι η ώρα να αποσυρθείς αλλά την έχεις τόσο ανάγκη.. Είναι σαν το ναρκωτικό σου...Έχεις μία ασχολία να σου γεμίζει το χρόνο σου...

Ύστερα, φυλακή είναι και όταν δεν εκφράζεις τα συναισθήματά σου.. Κάθεσαι παθητικά και υπομένεις τα πάντα. Φοβάσαι να ρισκάρεις, φοβάσαι να δεθείς, φοβάσαι μην πληγωθείς, φοβάσαι την ευτυχία, φοβάσαι την απόρριψη, φοβάσαι τα πάντα... Προτιμάς να μένεις εκεί και να συμβιβάζεσαι με αυτά που έχεις. Δεν τολμάς να κάνεις το βήμα παραπέρα γιατί φοβάσαι μην πέσεις. Είναι όπως όταν ήσουν μικρός που έκανες ένα βήμα και έπεφτες. Όμως σηκωνόσουν ξανά και ξανά μέχρι που στο τέλος έμαθες επιτέλους να περπατάς και δεν έπεσες ξανά.. Κάπως έτσι θα είναι και η έκφραση συναισθημάτων. Τα εκφράζεις, πέφτεις, σηκώνεσαι, προχωράς..

Πάλι μονολόγησε θα σκέφτεσαι.. Και μπορεί να έχεις δίκιο.. Όμως η πηγή έμπνευσής μου στάθηκε η φωτογραφία με το φεγγάρι έτσι όπως έφεγγε μέσα από τα κάγκελα του γειτονικού σπιτιού... Και ο λόγος που έγραψα τις σκέψεις μου είναι για να τονίσω τη σημασία του να ξεφεύγουμε από τις φυλακές που χτίζουμε. Να δραπετεύουμε καθημερινώς και όποτε τις βλέπουμε να τις διαλύουμε. Να φεύγουμε, να τρέχουμε ελεύθεροι στο δρόμο της ζωής μας, να ζούμε, να ελπίζουμε... Είναι όπως λέει και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου σε ένα τραγούδι του: «Ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει»...

Δραπετεύστε λοιπόν, σπάστε τις αλυσίδες που σας κρατάνε δέσμιους και τρέξτε μακριά. Αρπάξτε τη ζωή σας από τα μαλλιά και δείξτε της ότι εσείς είστε τα αφεντικά. Και κυρίως μην επιτρέψετε σε κανέναν να σας φυλακίζει, ούτε εσάς, ούτε και τα όνειρά σας.. Μην το επιτρέψετε ούτε καν στον ίδιο σας τον εαυτό...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου