ΤΟ ΠΑΖΛ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

«Ευτυχισμένοι αυτοί που αγαπήθηκαν και δυστυχισμένοι εκείνοι που δε γνώρισαν ποτέ την αγάπη»,  Άλφρεντ Λόρντ Τένισον

Καλή ανάγνωση.

Ξάπλωσε στο κρεβάτι και προσπάθησε να κοιμηθεί.. Το ελαφρό αεράκι του Σεπτεμβρίου που φυσούσε από το μισάνοιχτο παράθυρο δημιουργούσε ένα ευχάριστο κλίμα στο δωμάτιο...

«Ωραία σήμερα θα κοιμηθούμε καλά» σκέφτηκε η Χριστίνα.

Έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να κοιμηθεί.. Όμως οι αχτίδες του φεγγαριού που έμπαιναν από το παράθυρο δεν την άφηναν να ηρεμήσει. Είχε και από το πρωί μία ανησυχία.. Ίσως να φταίει το αυριανό της ταξίδι σκέφτηκε.

Ξαφνικά την ησυχία της διακόπτει το κινητό της. Είχε μήνυμα στο messenger.

«Μωρό μου μάντεψε; Αύριο έρχομαι Ελλάδα» διάβασε και είδε τον αποστολέα, Νέστορας.

Η Χριστίνα ταράχτηκε. Ο Νέστορας είχε φύγει πριν από ένα χρόνο για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο και οι σκέψεις του για διδακτορικό δεν τους άφησαν περιθώριο για περαιτέρω συζήτηση. Η Χριστίνα δεν ήθελε να τον ακολουθήσει παρά την πρόταση του. Βλέπεις είχε αρχίσει να φτιάχνει την καριέρα της στο χώρο της αρχιτεκτονικής εδώ στην Ελλάδα και η σκέψη να τα αφήσει όλα την τρόμαζε.

Από την άλλη ο Νέστορας, απόφοιτος Φαρμακευτικής Σχολής δεν ήθελε να ζήσει στην Ελλάδα. Ήθελε να πάει στο εξωτερικό, να εντρυφήσει στην επιστήμη του και να εργαστεί σε κάποια μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία.

Εγωιστές και οι δύο δε δέχονταν να συμβιβαστούν με κάτι λιγότερο από αυτό που θεωρούσαν ότι άξιζαν. Όμως δε μπορούσαν και να χωρίσουν. Είχαν επιχειρήσει πολλές φορές στο παρελθόν όμως πάντα κατέληγαν μαζί. Ήταν σαν να είχαν δεθεί με ένα αόρατο συμβόλαιο.

Έτσι αποφάσισαν να μείνουν μαζί και να το πολεμήσουν. Άλλωστε και στους δύο άρεσαν οι προκλήσεις και αυτό που ένιωθε ο ένας για τον άλλον συχνά τους ξεπερνούσε. Επιπλέον, η Χριστίνα δεν είχε αποκλείσει τελείως από το μυαλό της τη σκέψη για εγκατάσταση στο εξωτερικό, όμως όχι τώρα.

Έπιασε το κινητό με τρεμάμενα χέρια.

«Τι ώρα; Πότε;» έγραψε μόνο...

«Στις 9 το βράδυ θα είμαι στο αεροδρόμιο. Μόνο που δε θα κάτσω πολλές ημέρες. Με στέλνουν από τη σχολή για μία έρευνα».

«Εγώ δε θα είμαι Αθήνα όμως. Με στέλνει επαγγελματικό ταξίδι Καβάλα και δε ξέρω πόσες μέρες θα κάτσω»είπε ή Χριστίνα. «Μπορεί και να μη σε προλάβω».

«Α ναι. Μου το είχες πει αλλά δεν ήταν σίγουρο»

«Ναι, το σιγούρεψα σήμερα αλλά δεν έτυχε να μιλήσουμε»

«Ε δεν πειράζει βρε μωρό μου. Αν είναι έτσι όταν έρθω πάλι ή όταν έρθεις εσύ»

Η Χριστίνα έκλεισε τα μάτια της.. Έφερε τη μορφή του Νέστορα στο μυαλό της. Πόσο ήθελε να τον δει και να τον αγγίξει, να νιώσει πάλι τα φιλιά του, να παραδοθεί στην αγκαλιά του και ύστερα να αποκοιμηθεί εκεί. Πάνω στο στέρνο του ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς του. Όμως η δουλειά...

Η επόμενη ημέρα τη βρήκε ξάγρυπνη να πίνει καφέ και να καπνίζει τσιγάρα... Στο μυαλό της ήταν συνεχώς ο Νέστορας και ένα δίλημμα.. Καριέρα ή έρωτας;

Πήγε στο γραφείο με μισή καρδιά.. Δε μπορούσε να δουλέψει.. Ο κυρ Γιάννης ο επιστάτης το παρατήρησε και στο διάλειμμα πήγε κοντά της..

«Τι έχεις σήμερα κοπέλα μου; Δεν έχεις χαμογελάσει καθόλου. Μας λείπει η χαμογελαστή Χριστίνα».

«Τίποτα κύριε Γιάννη μου. Προσωπικά θέματα»

«Μα αν τα πεις ελαφραινει το βάρος λένε»

Η Χριστίνα δεν άντεξε. Ξέσπασε σε κλάματα και διηγήθηκε όλη την ιστορία της με το Νέστορα..

Όταν τελείωσε και σκούπισε τα δάκρυα της είδε τον κύριο Γιάννη ο οποίος την κοιτούσε με ένα σοβαρό, ασυνήθιστο για εκείνον, ύφος.

«Λοιπόν, κοιτά να δεις της είπε και φύσηξε τον καπνό από την πίπα του.

Κάτι παρόμοιο είχε πάθει παλιά και ένας φίλος μου. Ο φίλος μου, αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει το όνομα, που λες ήταν άνθρωπος της καριέρας. Η Ναταλία η κοπέλα του πάλι ήθελε και εκείνη να κάνει καριέρα.. Όταν χρειάστηκε να φύγει για το εξωτερικό η Ναταλία ο φίλος μου ήδη είχε χτίσει την καριέρα του και δε θα τα παράταγε για κάτι άγνωστο.. Η Ναταλία έφυγε λοιπόν και δε γύρισε ποτέ πίσω Ελλάδα, μόνο έμαθε ο φίλος μου από γνωστούς ότι παντρεύτηκε, έκανε παιδάκια και ζούσε ευτυχισμένη στην Ιταλία. Όσο για το φίλο μου; Από λάθη του η καριέρα του γκρεμίστηκε από τη μία στιγμή στην άλλη και έμεινε μόνος να δουλεύει για ένα ξεροκόμματο και να γυρνάει κάθε μέρα σε ένα άδειο και κρύο σπίτι».

«Και δεν έκανε δική του οικογένεια»;

«Όχι. Προσπάθησε πολύ να κάνει όσο ήταν στις δόξες του η καριέρα του αλλά δεν τα κατάφερε»

«Και τι θέλετε να πείτε με αυτό»;

«Ότι, μάτια μου, καριέρα μπορείς να κάνεις. Είναι εύκολο. Όμως το να βρεις έναν άνθρωπο να τον αγαπάς με όλη τη δύναμη της ψυχής σου και να σε αγαπάει και εκείνος δεν είναι εύκολο. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του ταίρι. Αυτό το μισό κομμάτι που συμπληρώνει το παζλ του. Όταν λοιπόν το βρεις δε μπορείς να το πετάξεις γιατί το παζλ θα μείνει μισό για πάντα»..

«Μήπως ο φίλος σου ήσουν εσύ» τον ρώτησε η Χριστίνα.

Ο γεράκος χαμογέλασε.. «Ναι εγώ ήμουν. Έψαξα πολύ μετά τη Ναταλία να βρω άλλο κομμάτι για το παζλ. Άλλα κανένα δεν ταίριαζε. Άλλο ήταν μικρό, άλλο μεγάλο»..

Η Χριστίνα δε μίλησε. Του έδωσε μόνο ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και σηκώθηκε να φύγει. Τώρα πια ήξερε τι πρέπει να κάνει.

Το βράδυ τη βρήκε στο αεροδρόμιο. Η πτήση για Λονδίνο μόλις είχε φτάσει. Κοίταξε τους επιβάτες. Και τότε τον είδε...

Έτρεξε και έπεσε στην αγκαλιά του και τον φίλησε με όση δύναμη είχε..

«Μου έλειψες αγάπη μου. Μου έλειψες πολύ».

Ο Νέστορας είχε μείνει στήλη άλατος. Η έκπληξη της Χριστίνα που στεκόταν μπροστά του τον είχε συνεπάρει..

«Πως; Η δουλειά; Το ταξίδι;»

«Έφυγα Νέστορα. Παραιτήθηκα. Θα έρθω μαζί σου στο Λονδίνο. Θα το προσπαθήσω εκεί. Θέλω να είμαι μαζί σου και είμαι πιο σίγουρη από ποτέ».

«Τι; Πως;»

«Μη ρωτάς το πως. Ας πούμε ότι συνειδητοποίησα ότι είσαι το άλλο κομμάτι μου από το παζλ»

«Ποιο παζλ; Τι λες;»

«Άσε τι λέω και πάμε να φύγουμε. Θα στα πω όλα αναλυτικά στο δρόμο»

«Είσαι τρελοκομείο για αυτό και σε αγαπάω» της είπε και την έπιασε αγκαλιά...

Κανείς δεν έμαθε νέα τους από τότε.. Σίγουρα όμως ήταν ευτυχισμένοι. Αν τους έβλεπες εκείνο το βράδυ θα το καταλάβαινες στα μάτια τους, στο χαμόγελο τους. Ήταν ο ένας για τον άλλον!

Όσο για τον κύριο Γιάννη; Δέχτηκε την πιο απρόσμενη επίσκεψη της ζωής του εκείνο το πρωί του Γενάρη, όταν η πόρτα χτύπησε. Η Ναταλία στεκόταν εκεί ενώ τα άσπρα μαλλιά της και η κομψή εμφάνιση της έλουσαν με φως το κρύο διαμέρισμα.

«Εσύ; Εδώ; Πως;»

«Από την πόρτα θα στα πω;»

«Όχι, όχι περνά. Τι βλάκας»

Ο Γιάννης έφτιαξε καφέ και κάθισαν στη μικρή κουζίνα του.

«Είμαι έτοιμος της είπε. Σε ακούω».

Η Ναταλία ξεκίνησε την αφήγηση, πως ήταν ζωή της όταν πάτησε το πόδι της στην Ιταλία, πώς παντρεύτηκε, πως μεγάλωσαν τα παιδιά της και πώς χήρεψε και πως πήρε την απόφαση λίγο πριν κλείσει τα μάτια της να έρθει στην Ελλάδα να τακτοποιήσει τον τελευταίο ανοιχτό λογαριασμό της. 

«Ξέρεις Γιάννη. Ο Αλμπέρτο ήταν το κομμάτι του παζλ που ταίριαζε περισσότερο από όλα αλλά ποτέ δεν κούμπωσε ουσιαστικά πάνω μου. Πάντα έμενε ένα κενό στη μεταξύ μας ένωση. Μόνο εσύ ήσουν το κομμάτι που εφαπτόταν ακριβώς πάνω μου. Και αποφάσισα πια αυτό το κομμάτι να γυρίσω και να το βρω και να ενώσω το δικό μου παζλ της ευτυχίας. Πες μου ότι δεν είναι αργά».

Ο Γιάννης σκούπισε δάκρυα της, έπιασε τα χέρια της και τα φίλησε..

«Μη κλαις της είπε. Πότε δεν είναι αργά»

Λίγες ημέρες μετά παντρεύτηκαν στο δημαρχείο και έζησαν μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα...

Και το παζλ τους έγινε κάδρο και κρεμάστηκε στο πιο ωραίο σημείο του σπιτιού. 

Γιατί το καλό παζλ θέλει πολύ προσπάθεια για να φτιαχτεί. Όταν όμως φτιαχτεί είναι ένα πραγματικό αριστούργημα. Έτσι ακριβώς είναι και η αγάπη.. Όταν βρεις τα κομμάτια της, ένωσε τα και θα έχεις το ομορφότερο...