ΕΝΑ ΦΥΛΛΟ

Σκόρπιες σκέψεις κοιτώντας απλά μία φωτογραφία, φθινοπωρινή, με ένα φύλλο να βρίσκεται στο έδαφος.. Σκέψεις που έκαναν μία πολύ μικρή ιστοριούλα...

Καλή ανάγνωση...

Ένα φύλλο πεσμένο εκεί χαμέ..

Δύο άνθρωποι αγκαλιασμένοι σε εκείνο το δέντρο...

Δυο γράμματα χαραγμένα στον κορμό και μία αγάπη από αυτές που δεν τελειώνουν ποτέ...

«Μα ναι, ήρθε το φθινόπωρο» αναφώνησε εκείνος...

«Και σε λίγο ο χειμώνας» είπε εκείνη....

«Αλλάζει η πλάση Ματίνα και εμείς μένουμε στάσιμοι.. Καμία αλλαγή. Υποδεχόμαστε τις εποχές με τον ίδιο τρόπο, χρόνια τώρα. Καμία αλλαγή, καμία προετοιμασία. Νοσταλγούμε την προηγούμενη και τρομάζουμε με την επόμενη.. Καμία διάθεση να το ζήσουμε ή για να το θέσω καλύτερα αυτό που μας νοιάζει είναι να επιζήσουμε»...

«Και όμως κάποιοι άνθρωποι αλλάζουν Νίκο.. Κάποιοι άνθρωποι ζουν, μαγεύονται, σχεδιάζουν, ονειρεύονται, πραγματοποιούν.. Δε μένουν στάσιμοι στο παρελθόν τους. Ζούνε το τώρα και φαντάζονται το μέλλον.. Και όχι δεν κάνουν σχέδια, μη νομίζεις. Γιατί τα σχέδια φοβίζουν και κάποιες φορές μένουν απραγματοποίητα.. Απλά ονειρεύονται όπως τα παιδιά και ελπίζουν όπως εκείνα»..

«Δε διαφωνώ Ματίνα μου αλλά να κοίτα κάτω την πόλη... Τα σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό και όλοι τρέχουν να κρυφτούν. Οι μανάδες φωνάζουν τα παιδιά τους να μπουν μέσα στο σπίτι, άλλες νοικοκυρές μαζεύουν τη μπουγάδα τους και άλλοι απλά τρέχουν πανικόβλητοι να βρουν ένα μέρος να κρυφτούν. Ελάχιστοι περιμένουν τη βροχή»..

«Και εσύ Νίκο την περιμένεις»;

«Για να είμαι εδώ, μαζί σου, εσύ τι λες; Είναι μία προσωρινή κάθαρση η βροχή Ματίνα. Μία ανέλπιδη προσπάθεια να απαλλαγείς από όλα αυτά που σε βαραίνουν και να υποδεχτείς πλήρως αναγεννημένος την επόμενη λιακάδα.. Ακόμα και το ουράνιο τόξο είναι εκεί για να στο θυμίζει. Απαλλάξου από όλα τα βάρη σου και άδραξε τη μέρα σου.. Μη σε νοιάζει το μετά, ζήσε το τώρα, ζήσε τη στιγμή».

«Μα θα βραχώ, ίσως και να κρυώσω, γιατί λοιπόν να την περιμένω»;

«Και ποιος σου είπε ότι και αυτά δεν είναι μέσα στη ζωή; Πρέπει να βραχείς, πρέπει να κρυώσεις, πρέπει να μάθεις. Να μάθεις να εκτιμάς αυτά που έχεις, να μάθεις να πολεμάς, να αντέχεις»..

«Και αν εσύ Νίκο φύγεις με ποιον θα απολαμβάνω τη βροχή»;

«Αν εγώ ματάκια μου φύγω θα την απολαμβάνεις μόνη σου ή με αυτούς που είναι εκεί δίπλα σου και σε αγαπάνε και σε στηρίζουν... Και εγώ όπου και αν είμαι, θα σε κοιτάω κρυφά την ώρα που θα χορεύεις στη βροχή και με ένα νοητό τρόπο θα καθοδηγώ τα βήματά σου»..

«Μα εγώ θέλω να χορεύω μαζί σου... Εσύ μου έμαθες χορό, εσύ με έμαθες να αγαπώ τη βροχή. Εγώ εσένα θέλω».

«Δε γίνεται ματάκια μου να έχουμε αυτό που θέλουμε πάντα ή για πάντα.. Τουλάχιστον αν το έχουμε και όσο το έχουμε ας το απολαύσουμε»

«Θα συνεχίσω δηλαδή να σε έχω και να με έχεις ακόμα και αν δεν είμαστε μαζί»;

«Ναι.. Ένα τραγούδι λέει ότι αγαπάς δεν τελειώνει και εγώ ακόμα σε αγαπώ»...

Τα σύννεφα έγιναν πιο πυκνά και η βροχή άρχισε να πέφτει δυνατά στη γη.. Ο Νίκος σηκώθηκε από το δέντρο, πήρε αγκαλιά τη Ματίνα και χόρεψαν εκεί, κάτω από τη βροχή ενώ ο αέρας έψαχνε τον δικό του παρτενέρ στα φύλλα που είχαν στήσει το δικό τους χορό...

Ήταν η τελευταία φορά που χόρεψαν... Λίγες ημέρες μετά ο Νίκος πέθανε... Δεν άντεξε την αρρώστια..

Ακόμα κάποιες φορές η Ματίνα πηγαίνει εκεί, κάτω απότο δέντρο και χαζεύει την πόλη... Ακόμα κοιτάει τα σύννεφα και τα φύλλα πως πέφτουν από τα δέντρα, ακουμπάνε στη γη και σηκώνονται στον αέρα.. Ακόμα, κάθε φορά που βρέχει στήνει το δικό της χορό... Και πάντα νιώθει το ίδιο αίσθημα... Δυο αόρατα χέρια να την καθοδηγούν στο δικό της χορό.. Σε αυτόν που συνεχώς εξελίσσει μαθαίνοντας καινούργια βήματα, αντικαθιστώντας τα παλιά..