Βράδυ Κυριακής και είπα να κάνω μία βόλτα στην παραλία της Χαλκίδας. Να χαζέψω τη θάλασσα, να απολαύσω ένα ακόμα καλοκαιρινό βράδυ, να δω κόσμο και να ονειρευτώ σε μία πόλη που δεν κοιμάται ποτέ...
Προχωρώντας στην παραλία το μάτι μου σταματάει στις καφετέριες. Θες ο κόσμος, θες η μουσική, θες οι κατά καιρούς καλές προσφορές που βγάζουν τα καταστήματα με κάνουν να χαζεύω.. Βλέπω παρέες, βλέπω ζευγαράκια..
Το κινητό μου χτυπάει. Ωπ, μήνυμα στο messenger, είναι ο Γιώργος. Σε μισή ώρα στα αγάλματα.
Τον Γιώργο τον γνώρισα μέσα από το Facebook, ευγενικό παιδί άξιζε να μιλήσεις μαζί του..
Αρχίσαμε να μιλάμε καθημερινά και σιγά σιγά αναπόφευκτα αρχίζει και το φλερτ μεταξύ μας...
Αποφασίσαμε να βρεθούμε μετά από ένα μήνα, μόνο που τίποτα δεν είναι όπως στο Facebook. Μπορεί ο Γιώργος εμφανισιακά να είναι όπως έδειχνε στις φωτογραφίες όμως σε χαρακτήρα είναι τελείως διαφορετικός. Σαν να μιλούσα τόσο καιρό με κάποιον άλλο.
Η ώρα περνάει και τον ρωτάω: «Πως και μου μίλησες; Το συνηθίζεις να γνωρίζεις άτομα από το Facebook»;
«Ε εντάξει. Σε είδα όμορφη και είπα να σου στείλω να σε γνωρίσω καλύτερα. Βλέπεις παλιά δεν ήμουν έτσι. Αλλά τότε ο κόσμος έβγαινε έξω και φλέρταρε.. τώρα..»
«Τι εννοείς»;
«Κοιτά γύρω σου Κορίνα» μου λέει. «Δες ζευγαράκια, δες παρέες. Ο καθένας στον κόσμο του. Όλοι βγαίνουν απλά για να κάνουν το check in. Δε φλερτάρει ο κόσμος. Και γιατί να φλερτάρει; Για να κάνει μία σχέση που θα υπάρχει η γκρίνια και ή ανασφάλεια; Ύστερα, κοιτά και τους άντρες και τις γυναίκες. Δεν υπάρχει πια κανένα ίχνος ρομαντισμού. Όλοι πίσω από μία οθόνη γινόμαστε -βάζω και τον εαυτό μου μέσα- ρομαντικοί, αγαπησιάρηδες, γλυκούληδες και τόσα άλλα. Όμως όταν κληθούμε να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματα μας και να τα εκφράσουμε στον άλλο κατά πρόσωπο κολλάμε. Φοβόμαστε μην πληγωθούμε, φοβόμαστε μη μας εκμεταλλευτεί ο άλλος. Φοβόμαστε Κορίνα. Φοβόμαστε για τα πάντα.
Βλέπεις τα τελευταία χρόνια με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την οικονομική κρίση πολλά πράγματα άλλαξαν. Καταρχήν, οι άνθρωποι δε βγαίνουν πια τόσο συχνά κυρίως λόγω οικονομικών, οπότε και ή ευκαιρία για γνωριμίες μειώνεται σταδιακά. Αρα, τι μένει; Να γνωρίζεις άτομα μέσω των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Έπειτα τα πρότυπα της μόδας και του lifestyle απαιτούν ο άλλος να ακολουθεί συγκεκριμένα πρότυπα ομορφιάς. Αν δεν τα ακολουθείς θεωρείς ότι δεν είσαι αποδεκτός από την κοινωνία. Δε γυμνάζεσαι είσαι άσχημος/η. Δεν κυκλοφορείς με ακριβό αμάξι είσαι φτωχός. Δε συχνάζεις σε «in» μαγαζιά είσαι μίζερος και μουντρούχος. Δεν έχεις δουλειά, είσαι τεμπέλης. Παντού στερεότυπα, παντού προκαταλήψεις, παντού η επιφάνεια των ανθρώπων και ή αδιαφορία για την ουσία.
Και ίσως είναι λογικό. Ξέρεις, έχω συζητήσει με πολλούς και όλοι μου έχουν πει αυτό. «Γιατί να κάνω σχέση; Πως να κάνω σχέση αφού δεν έχω δουλειά; Πως θα ζήσουμε; Τι προοπτικές υπάρχουν για κάτι πιο σοβαρό, ειδικά αν είσαι και σε κάπως πιο μεγάλη ηλικία; Ας περάσω λοιπόν καλά μία, δύο, τρεις βραδιές και βλέπουμε»..
Τον κοιτάω αποσβολωμένη και συνεχίζει.
Και η παρακμή των σχέσεων συνεχίζεται. Πας ταξίδι ανεβάζεις εκατό φωτογραφίες, βγαίνεις για καφέ, ποτό κτλ κανείς check in και μιλάς περισσότερο στο fb με τους φίλους σου παρά με την κοπέλα σου».
Γυρίζω και κοιτάω. Τρομάζω. Είχε δίκιο.. Όλοι με ένα κινητό στο χέρι και η ανθρώπινη επαφή χαμένη...Κανένα φλερτ, καμία αγκαλιά, καμία συζήτηση . Ζευγάρια χαμένα στον κόσμο τους. Στο δικό τους κόσμο, στο δικό τους προφίλ στο Facebook, στο Twitter, στο instagram... Αλλά ακόμα και εκείνοι που δεν είναι με το κινητό δε συζητάνε.
Ακούω να χτυπάει ένα τηλέφωνο από το διπλανό τραπέζι. Ο άντρας το σηκώνει και ακούω να λέει: «Εντάξει θα βρω τα χρήματα για τη δόση του σπιτιού. Πες να μη σε ξανά ενοχλήσουν». Γυρνάει στη γυναίκα του, μόλις μου έστειλαν, από τη δουλειά του λέει εκείνη. Με σταματάνε Ανέστη.. Καμία όρεξη για τη συνέχεια του ποτού τους. Ο καθένας επιστρέφει στον κόσμο του, στις σκέψεις του.
Γυρνάω στο Γιώργο και του λέω: «Θεωρώ ότι δε φταίει μόνο η κρίση. Κάπου φταίμε και εμείς. Φταίμε που αφήνουμε το ίντερνετ να εισβάλει έτσι απρόσκλητα στη ζωή μας και να της κάνει κατάληψη. Φταίμε εμείς που δε ξεπερνάμε τις αρνητικές εμπειρίες των προηγούμενων σχέσεων μας και ψάχνουμε απελπισμένα να καλύψουμε τη μοναξιά μας με ότι βρεθεί μπροστά μας. Φταίμε εμείς που φοβόμαστε αντί να αγαπήσουμε τη μοναξιά μας. Φταίμε εμείς που δε μπορούμε να αποδεχτούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Φταίμε εμείς που πληγωνόμαστε και δεν κλείνουμε τις πληγές μας αλλά τις αφήνουμε εκεί, ανοιχτές να μας πονάνε και επειδή μας πονάνε φροντίζουμε να πονέσουμε και τον άλλον... Φαύλος κύκλος, φαύλα αισθήματα».
«Πως πιστεύεις ότι θα άλλαζε κάτι τέτοιο» με ρωτάει.
Με κλείσιμο του ίντερνετ και της τηλεόρασης του απαντάω. Με το να αποδεχτούμε εμάς και ύστερα τους άλλους. Με το να κοιτάξουμε τη ζωή κατάματα και να της δείξουμε ότι δε φοβόμαστε. Ότι εμείς σε πείσμα των καιρών θα συνεχίσουμε να ερωτευόμαστε, να φλερτάρουμε, να αγαπάμε, να ζούμε. Την κάθε μας στιγμή, το κάθε μας λεπτό. Και κυρίως όταν μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και δε θα του επιτρέπουμε να είναι με κάτι λιγότερο από αυτό που του αξίζει. Τότε μόνο θα είμαστε έτοιμοι να δίνουμε αλλά και να παίρνουμε πράγματα,να μοιραζόμαστε συναισθήματα και στιγμές. Τέλος, αν δούμε και τα θετικά παραδείγματα μπορούμε να προχωρήσουμε. Και πριν ρωτήσεις, όταν λέω θετικά εννοώ τα ζευγάρια εκείνα που παντρεύτηκαν, που έκαναν παιδιά, που το παλεύουν μαζί. Όχι χώρια, όχι χαμένα στον κόσμο τους. Παλεύουν μαζί αποδεικνύοντας και αυτό το αρχαίο ρητό που λέει «Ους ο Θεός συνέζευξεν άνθρωπος μη χωριζέτω».
Γελάει και με ρωτάει: «Για μένα είσαι έτοιμη»;
«Δε ξέρω. Θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα» του απαντάω..
Η νύχτα προχωρά, ο κόσμος λιγοστεύει και ο Γιώργος χαμόγελα.. Το κινητό έχει κλείσει από μπαταρία αλλά ποιος νοιάζεται; Επόμενη στάση; Η θάλασσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου