ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ

Ένας χρόνος και τρεις μήνες και η απουσία κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο εμφανής..

Λείπεις, πολύ....

Και έρχεται και αυτή η μέρα που πρέπει να έρθεις αντιμέτωπη με ένα έρημο σπίτι, ένα άδειο σπίτι που λείπει από μέσα του η άλλοτε επιβλητική φιγούρα του πατέρα..

Κλειδωμένη η πόρτα, κλειστά τα παραθυρόφυλλα.

Θεέ μου, τι σκοτάδι. Φως, θέλω. Ανοίξτε τα παντζούρια να μπει φως.

Ποσό ήρεμα είναι όλα. Να, κοιτά. Λες και ο χρόνος δεν τα άγγιξε. Όλα τακτοποιημένα, όπως εκείνη τη μέρα, πριν ξεκινήσει η μάχη για τη ζωή.

Μόνο που πια δε μυρίζει η κατσαρόλα με το φαγητό, μαγειρεμένο πάνω στα ξύλα. Η ξυλοσομπα μένει εκεί, σβηστή και εκείνη. Δε λαμπυριζει πια. Μένει και αυτή σκοτεινή. Ίσως και να μη θες να την ανάψεις..

Κοιτάζω γύρω, η απουσία εμφανή σε κάθε μεριά. Άδεια η καρέκλα σου, άδειο το κρεβάτι σου.

Λείπει και ο σκύλος. Τον άφησες ελεύθερο πριν φύγεις.. Όλα θυμίζουν εσένα, τους χειμώνες, τα καλοκαίρια. Και ο πόνος ίδιος, όπως τότε με τη γιαγιά. Το ΄97 θυμάμαι, παιδάκι, πως έκλαιγα όταν την έβγαζαν από το σπίτι. Παντού θλίψη. Και ήταν και η μοναδική φορά που είδα και εσένα να λυγιζεις. Η πρώτη και η τελευταία.

Φαίνεται λοιπόν ότι ήρθε ή ώρα. Έπρεπε να έρθω και εδώ. Έπρεπε να το αντιμετώπισω και αυτο. Ίσως να με βοηθήσει να το αποδεχτω καλύτερα ο,τι έφυγες. Πάει. Αυτό ήταν. Τιποτα πια δε θα είναι το ίδιο.

Και οι αναμνήσεις θα μένουν φυλαγμένες στην καρδιά. Και οι εικόνες θα ζωντανεύουν μέσα από τις φωτογραφίες. Και οι στιγμές θα μένουν χαραγμένες στο μυαλό μας.

Κοιτάζω ξανά το σπίτι. Τωρα πια μπαίνει φως. Είναι το φως της λύτρωσης σου. Το φως που μας δίνεις για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Είναι το φως που πρέπει να έχει η ζωη μας. Είναι όλα αυτά που μας άφησες κληρονομιά. Όχι υλικά αλλά πνευματικά.

Μα να, με μια φευγαλέα μάτια σε βλέπω να μου χαμογελας. Περπατάτε μαζί με τη γιαγιά στα αλώνια. Ελεύθεροι και γελαστοί.

Με χαιρετας, σας χαιρετάω.

Κλειδώνω το σπίτι.

Θα ξαναέρθω.

Υπόσχομαι.