ΣΥΝΝΕΦΑ

Οι παρακάτω σκέψεις είναι με αφορμή μια φωτογραφία που είδα στο Βίτσι, όπου τα σύννεφα κατέβαιναν με ορμή από την κορυφή του βουνού και σε κλάσματα δευτερολέπτου ο χώρος καλύφθηκε με μια πυκνή ομίχλη..

Ξάφνου εκεί μέσα στην απόλυτη ηρεμία να σου κατεβαίνουν σύννεφα... Σαν ορμητικοί χείμαρροι που θέλουν να παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμα τους. Να γκρεμίσουν τον κόσμο μήπως σε κάνουν να θελήσεις να τον φτιαξεις πάλι εσύ από την αρχή..

Και ο ουρανός χρησιμοποιεί ως όπλα του τις αστραπές και τα μπουμπουνητα. Και εσύ τρομάζεις και τρέχεις να κρυφτεις.. Να κρυφτεις από τους φόβους σου, από τα θέλω σου, από τη ζωή σου..

Τα σύννεφα έχουν πια κατέβει και μία πυκνή ομίχλη απλώνεται παντού.. Σα να θέλει να καλύψει αυτή την ασχήμια του κόσμου. Και εσύ παλεύεις να δεις.. Να ανοιξεις επιτέλους τα μάτια σου, να ξυπνήσεις, να διεκδικήσεις όλα αυτά που σου ανήκουν και όταν πια τα σύννεφα διαλυθουν και όταν τα αστέρια φωτίσουν τον ουρανό ίσως τότε να αποφασίσεις ότι πρέπει να πράξεις.. Όχι για κάποιον αλλον αλλά κυρίως για σένα.

Διάλεξε λοιπόν τι θέλεις.. Θέλεις να συνεχίσεις να ψαχνεις τον ουρανό με τα αστέρια ή θέλεις να μείνεις προσκολλημένος σε εκείνη την καταιγίδα, σε εκείνη την ομίχλη που δε σε αφήνει να δεις και να προχωρήσεις μπροστά...