Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Πριν κάτι μήνες, Νοέμβριο θυμάμαι, τα βήματα μου με οδήγησαν σε ένα παραμελημένο ομολογουμένως κτίριο, το Δημόσιο ΙΕΚ Χαλκίδας.

Μπαίνοντας μέσα είδα κόσμο, πολύ κόσμο. Νεαρό κόσμο. Αναρωτήθηκα λοιπόν, "Χριστέ μου. Εγώ τι κάνω εδώ;". Μίλησα λίγο σε μία κοπέλα, συνάντησα μία άλλη, μαζευτήκαμε σε ένα προαύλιο και μόλις το κουδούνι -σειρήνα- χτύπησε ο διευθυντής του ΙΕΚ ξεπρόβαλλε από την πόρτα. Αφού μας είπε τα δικά του, ούτε θυμάμαι τι έλεγε μεταξύ μας, τα βήματα μου με οδήγησαν στην αίθουσα.

Θρανία, πίνακας, καρέκλες, κιμωλίες, βρίσκονταν μπροστά μου ζωντανεύοντας μνήμες που είχα ξεχάσει χρόνια. Έκατσα πρώτο θρανίο και δίπλα μου έκατσε η Κυριακή. Μία κοπέλα που τελικά μας έδεσαν περισσότερα από τι νόμιζα... Άσε που τώρα που το θυμάμαι ήταν και ο πρώτος άνθρωπος που μίλησα.. συμπτώσεις. Πολλές.

Πίσω μου έκατσε η Ιωάννα με την Αμαλία πιο πίσω η Νεφέλη με τη Γεωργία και η Ελπίδα με την Ελένη. Στη διπλανή σειρά στο παράθυρο δίπλα κάθησαν πρώτο θρανίο Σοφία και Κατερίνα. Πιο πίσω η κύρια Μαρία με την Εύα, η Γωγώ με τη Λευκοθέα, η Ειρήνη με τη Δήμητρα και πιο πίσω η Μαρία με την Ιωάννα. Στη σειρά δίπλα από την πόρτα έκατσε η Βίκυ με τη βούλα. Πίσω της η Γιάννα με τη Σοφία. Πιο πίσω ή Έλενα με τη Βιβή και στο τελευταίο θρανίο Μαρία, Θεανώ και Κατερίνα. Τώρα που το θυμάμαι τη Βιβή και τη Μαρία θα τις χαρακτήριζα -αστειευόμενη φυσικά-τους νομάδες της τάξης..



Και κάπως έτσι 26 άγνωστες κοπέλες βρέθηκαν σε μία αίθουσα. Και συνέχισαν να μαζεύονται γυναίκες. Το ένα εξάμηνο γνώρισαν την Ελένη, τη Δήμητρα, τη Νατάσα, την Ήρα, τη Θάλεια, τη Ζαχαρένια, την Πετρίλη, τη Σοφία, τη Μάρθα και έναν άντρα τον Κώστα. Καθηγήτριες και καθηγητής. Στο άλλο εξάμηνο έμειναν όλοι εκτός της Μάρθας. Τη θέση της πήρε η Μερόπη ενώ τη θέση της γενικής ψυχολογίας η παιδιατρική και η ΔΕΔΕ. Γυναίκες με πολύ καλό βιογραφικό και κάποιες από εκείνες με ένα σταθερό επάγγελμά, ίδιο με αυτό που κλήθηκαν να κάνουν και στο ΙΕΚ και το έκαναν με ιδιαίτερη επιτυχία.



Και το εξάμηνο το πρώτο ξεκίνησε. Και με το κρύο, το άγχος, την ανυπομονησία για όλα αυτά που ανοίγονταν μπροστά μας φτάσαμε στην πρόοδο. Άγχος, άγχος και άγχος κυριαρχούσε όπου και αν γύρναγες το κεφάλι σου. Και η πρόοδος πέρασε και ήρθαν οι εξετάσεις και μαζί με αυτές και η αποχώρηση τριών συμφοιτητριών μας λόγω απουσιών και χαμηλών βαθμών, ενώ είχε ήδη προηγηθεί μία ακόμα αποχώρηση για προσωπικούς λόγους, μιας ακόμα συμφοιτήτριάς μας. Μάρτιο μπήκαμε αισίως στο δεύτερο εξάμηνο, χωρίς τη Σοφία και την κύρια Μαρία. Ένα εξάμηνο το οποίο τελειώνει τυπικά τώρα στις 29 Ιουνίου. Γιατί ουσιαστικά τελείωσε την Παρασκευή 10 Ιουνίου. Σε εκείνη την αίθουσα που ξεκίνησε..



Μία αίθουσα γεμάτη γέλια, χαρές, λύπες, εντάσεις αλλά και συνεργασίες. Συνεργασία για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Σε εκείνη την τάξη που δημιούργησε φιλίες, συμπάθειες και αντιπάθειες. Σε εκείνη την τάξη που έπιανε το χορό εκτός αίθουσας και όλοι την κοιτούσαν αποσβολωμένοι. Σε εκείνη την αίθουσα που κακαριζε αδιαλείπτως. Σε εκείνη την αίθουσα που βγήκε για καφέ και ποτό, που έκοψε την πίτα της, που έβαψε τους τοίχους του ΕΠΑΛ. Σε εκείνη την αίθουσα που ο πίνακας της δέχτηκε άπειρες ζωγραφιές και η βιβλιοθήκη του ΙΕΚ δημιουργίες που θαύμασαν πολλοί. Σε εκείνη την αίθουσα των συζητήσεων και των προβληματισμών... Σε εκείνη την αίθουσα που υπάρχει η ενότητα. Και αν κάποιες φόρες διαφώνησε είχε τον τρόπο να ενωθεί πάλι.. Άλλωστε δεν ταιριάζουν όλοι με όλους αλλά ποιος είπε ότι οι διαφορές ενωμένες δεν κάνουν την τελειότητα; Είναι σαν κάθε διάφορα να συμπληρώνει το κομμάτι του παζλ.



Εμπρός μας υπάρχει ακόμα ένας χρόνος.. Ελπίζω ότι δε θα μετρήσουμε άλλες απώλειες. Ελπίζω ακόμα να έχουμε στην πλειονότητά τους τις ίδιες καθηγήτριες. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος όμως, εγώ προσωπικά θέλω να πω ότι χάρηκα που σας γνώρισα όλες. Καθηγήτριες και συμφοιτήτριες! Μου ξυπνήσατε συναισθήματα. Πολλά συναισθήματα. Να είστε καλά και τα λέμε από Σεπτέμβρη. Καλή αντάμωση και καλό καλοκαίρι και σε εσάς που έχετε φύγει καλή τύχη σε ό,τι και αν κάνετε στη ζωή σας!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου