ΔΕΣΜΙΟΙ ΚΑΙ ΔΕΣΜΩΤΕΣ

Πάσχιζε να ξεφύγει από τα δεσμά της.. Αιχμάλωτη σε ένα πάθος δίχως λογική. Από αυτά τα πάθη που δε μπορείς να τα ελέγξεις και κάθε έκφραση αυτού του πάθους σου είναι μία ακόμα πληγή στην καρδιά σου.. Άνθρωποι δέσμιοι σε καταστάσεις χωρίς τέλος. Μόνο επαναλαμβανόμενες μέσα σε ένα φαύλο κύκλο...

Έκανε την καρέκλα της μπροστά.. Ένιωσε την αλυσίδα να της κόβει τα χέρια, να προσπαθεί με κάθε τρόπο να της τα ξεριζώσει καθώς ο κρίκος εσφιγγε το λαιμό της. Έκλαψε πολύ προσπαθώντας να ξεφύγει ώσπου αποκαμωμένη κοιμήθηκε...

Και τότε ξύπνησε και τον είδε μπροστά της. Εκείνον. Τον φύλακα-δεσμώτη της. Να της κουνάει επιδεικτικά τα κλειδιά και να χαμογελάει χαιρέκακα. Ένιωσε την οργή να ξεχειλίζει. Εκείνος που κάποτε ήταν όμορφος και τον ερωτεύτηκε τώρα στα μάτια της φαντάζει άσχημος. Άσχημος και κακός και τίποτα καλό δεν έχει μείνει μέσα της για εκείνον..μόνο μίσος και απέχθεια. Άρχισε να φωνάζει.. Τον παρακάλεσε να την ελευθερώσει. Όμως εκείνος δεν άκουσε. Αντίθετα άσκησε για ακόμη μία φορά πάνω της τις άρρωστες σεξουαλικές ορέξεις του, αφήνοντας τη γυμνή.. Εκτεθειμένη για ακόμη μία φορά στα μάτια του.. Και ύστερα αποχώρησε χαμογελώντας σαρδόνια και σφυρίζοντας χαρούμενα.

Και εκείνη έμεινε μόνη της να παλεύει να ξεφύγει.. Και τότε το είδε. Ένα μεταλλικό αντικείμενο γυάλιζε καθώς οι ακτίνες του ήλιου έπεφταν πάνω του δίνοντας λίγο φως στο σκοτεινό δωμάτιο.. Τεντώθηκε για να το πιάσει. Μία ώρα κράτησε η προσπάθεια της.. Και στο τέλος τα κατάφερε.. Το πήρε στα χέρια της και άνοιξε ένα-ένα τα λουκέτα των αλυσίδων της... Φόρεσε τα σκισμένα ρούχα της, σκαρφάλωσε στο παράθυρο και έφυγε. Έτρεξε μακριά από τη φυλακή της... Έτρεξε και ποτέ ξανά κανείς δεν άκουσε για εκείνη.

Μόνο κάποιοι, την είδαν λένε να ζει ευτυχισμένη με τον άντρα της και τα παιδιά της σε ένα μέρος μακρινό.. Άλλοι είπαν ότι έγινε μεγάλη και τρανή με μία πλούσια καριέρα στο ενεργητικό της.. Φήμες και υποθέσεις όμως με ένα ευτυχισμένο τέλος... Και όσο για εκείνον κάποιοι λένε ότι τρελάθηκε από τη μοναξιά, κάποιοι λένε ότι γυρνάει στο δάσος ψάχνοντας την αγαπημένη του, έχοντας γίνει φάντασμα του εαυτού του. Και κάποιοι είπαν ότι αυτοκτόνησε...

Γιατί έτσι είναι.. Υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα εκείνοι οι άνθρωποι δεσμώτες που θα απορροφούν κάθε ώρα, κάθε στιγμή τη ζωή σου. Θα σε κρατάνε δέσμιο και υποταγμένο στα δικά τους θέλω. Όμως πρέπει να βρεις τη δύναμη να απαλλαγεί από αυτούς.. Και μόλις τη βρεις ο δρόμος ανοίγεται μπροστά σου.. Και ελπίζεις πάλι και ονειρεύεσαι και προχωράς.. Δε σε νοιάζει το άγνωστο. Παίρνεις μαζί σου το γνωστό και ξεκινάς.. Όπλο και εφόδιο στο μακρύ σου ταξίδι..

Και μην κοιτάξεις ποτέ τους δεσμώτες σου.. Εκείνοι θα μείνουν για πάντα δυστυχισμένοι, πολεμώντας να ξεφύγουν από τον εγωισμό τους, δέσμιοι και εκείνοι των εμπειριών τους.. Μόνο που εκείνοι δεν τις χρησιμοποίησαν ποτέ για όφελος τους.. Δέχτηκαν απλά να τους φυλακίσουν ζώντας μία ζωή μόνη, δυστυχισμένη..