ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Είναι και αυτή η αχτίδα φωτός που ξεπροβάλλει μέσα από τα σύννεφα. Λάμψη από κάποιο φάρο, από κάποιον προβολέα, από κάτι τόσο κοντινό αλλά ταυτόχρονα τόσο μακρινό... Μία λάμψη που χάνεται στα σύννεφα σα να παλεύει να κάνει ορατή την εμφάνιση της. Σα να παλεύει να την κάνει να φτάσει μέχρι και το πιο απομακρυσμένο σημείο.

Είναι και η θάλασσα που λάμπει μέσα στη νύχτα.. Μαύρο το χρώμα της απλώνεται διάχυτο καθώς τα φώτα της πόλης κάνουν τα δικά τους παιχνίδια πάνω στα κύματα.. Θάλασσα γαλήνια, θάλασσα φουρτουνιασμένη.. Θάλασσα γεμάτη πέτρες ή άμμο.. Θάλασσα με έναν ατέλειωτο βυθό, ένα βυθό κόσμο για λογιών-λογιών ζωές...

Κοιτάς στο βάθος. Βλέπεις τις αστραπές.. Η καταιγίδα είναι κοντά σκέφτεσαι.. Μυρίζεις τη βροχή, νιώθεις το ψυχρό αεράκι να διαπερνάει το κορμί σου.. Βλέπεις τα φύλλα να πέφτουν από τα δέντρα στο έδαφος και να σηκώνονται πάλι στον αέρα κάνοντας στροφές, χορεύοντας το δικό τους χορό..

Και η σκόνη από το χώμα καλύπτει τα ίχνη σου. Ορατός και αόρατος, γνωστός και ξένος μέσα στην ίδια σου την πόλη, μέσα στο δικό σου κόσμο.. Να προσπαθείς να ξεφύγεις από όλους και από όλα. Να αφεθείς στη μαγεία της στιγμής, να αδειάσει το κεφάλι σου, να αδειάσει η ψυχή σου για να μπορέσει να γεμίσει πάλι από την αρχή..

Όπως η βροχή που ξεκινά χτυπώντας αδυσώπητα τους δρόμους.. Ακούς τη μανία της στην οροφή του αμαξιού, στο δρόμο, στα τζάμια σου. Νιώθεις τις σταγόνες της να σε πιτσιλάνε σε μία ανέλπιδη προσπάθεια να καπνίσεις με μισάνοιχτο παράθυρο.. Κοιτάς δίπλα σου, γύρω σου.. Απολαμβάνεις το ξέσπασμα της φύσης, το ξέσπασμα του ίδιου σου του εαυτού...

Κλείνεις τα μάτια. Η βροχή σταμάτησε.. Απολαμβάνεις την ηρεμία της ανοιξιάτικης βραδιάς.. Όλα τόσο περαστικά, όλα τόσο γρήγορα, όλα τόσο αναλώσιμα...

Βάζεις μπροστά...

Αύριο θα περιμένεις να δεις το ουράνιο τόξο...