Καθώς νύχτωνε το δέντρο άπλωνε περήφανο και συνάμα προστατευτικό τα κλαδιά του, έτοιμο να αγκαλιάσει τους παράνομους εραστές.. Έτσι ήθελαν να θεωρούνται. Ήταν ένα παιχνίδι ρόλων που το συνήθιζαν...Και η μουσική του θροΐσματος των φύλλων αντηχούσε γλυκά στα αυτιά τους καθώς αντάλλαζαν όρκους αιώνιας πίστης και αγάπης.. Και η θάλασσα έπαιζε με τα κύματα ανήσυχη συμπληρώνοντας τη μουσική των φύλλων...
Έμειναν αγκαλιά.. Κοίταξαν τον ορίζοντα.. Πορτοκάλι, κίτρινο, μπλε και μαύρο ολοκλήρωναν το ζωγραφικό καμβά της φύσης.. Τα φώτα της πόλης άρχισαν να καθρεφτίζονται στα νερά.. Ένιωσαν το ψυχρό αεράκι να διαπερνάει το κορμί τους.. Δεν τους ένοιαζε.. Είχαν την αγάπη τους. Έμειναν αγκαλιασμένοι κάνοντας όνειρα για το μέλλον τους.. Το κοινό τους μέλλον. Ονειρεύτηκαν ένα σπίτι επιπλωμένο με το γούστο τους και παιδιά, πολλά παιδιά, να τρέχουν πάνω-κάτω και αγκαλιάστηκαν ακόμα πιο σφιχτά..
Άκουσαν τα νυχτοπούλια να κρώζουν υποδεχόμενα το σκοτάδι ενώ το φεγγάρι άρχιζε να φωτίζει τα πρόσωπά τους.. Ένωσαν τα χείλη τους σε ένα από εκείνα τα φιλιά τα βαθιά, τα ατέλειωτα, τα γεμάτα συναισθήματα.. Κοιτάχτηκαν στα μάτια. Είδαν μέσα τους ο ένας τον άλλον, ένας αντικατοπτρισμός του ίδιου τους του εαυτού..
Έπιασε το χέρι της, έπιασε το χέρι του.. Σηκώθηκαν και περπατώντας στην άμμο πήραν το δρόμο του γυρισμού..
Ίσως αν περάσεις από εκεί να δεις και τα αρχικά τους χαραγμένα πάνω στο δέντρο. Ένα στοιχείο που θα θυμίζει πάντα τις βραδιές τους.. Σαν να θέλησαν να φυλάξουν μία στιγμή μέσα σε μία αιωνιότητα.. Από εκείνο το απόγευμα, από εκείνο το βράδυ και από κάθε απόγευμα και βράδυ που μοιράζονταν στιγμές.. Τις δικές τους στιγμές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου