Έγραψε για την αέναη κίνηση των σύννεφων.. Έγραψε για τα λουλούδια που ανθίζουν... Για τα νερά της θάλασσας που άλλοτε ανταριάζουν και άλλοτε ηρεμούν... Έγραψε για τα πουλιά που πετάνε στον ουρανό.. Έγραψε για εκείνα τα ζευγαράκια που περπατάνε αγκαλιά ή πιασμένα χεράκι-χεράκι στο δρόμο. Έγραψε για εκείνες τις παρέες που κάθονται σε παγκάκια κάνοντας αστεία οποιαδήποτε ώρα της ημέρας.. Έγραψε για τον ήλιο και τη ζέστη που προσφέρει. Για εκείνον τον οδηγό που έχει ανοιχτό το παράθυρο και χαμογελάει... Για εκείνον τον ποδηλάτη που διανύει κάθε μέρα αποστάσεις και απολαμβάνει τη φύση... Για τα παιδιά που σχολάνε και με την τσάντα τους τρέχουν χαρούμενα να προλάβουν το λεωφορείο.. Έγραψε για εκείνον, για εκείνη, για εμένα, για εσένα, για τη φύση, για όλους αυτούς τους γνωστούς και άγνωστους.. Για τον κόσμο και για όλα αυτά που έβλεπε, για αυτά που ζει, για αυτά που αξίζει κάποιος να υπάρχει, για αυτές τις στιγμές...
Κοίταξε γύρω της... Βράδιασε σκέφτηκε.. Πήρε το δρόμο του γυρισμού... Στο μυαλό της μάχονταν οι καλές και οι κακές στιγμές.. Είχε δει τόσα ωραία πράγματα την ημέρα, όμως η νύχτα έχει έναν ύπουλο τρόπο να σου φέρνει στο μυαλό εικόνες, σκέψεις που είναι δυσάρεστες και το χειρότερο; Δεν περνάει τόσο εύκολα... Είναι εκεί... Να χτυπάει αδυσώπητα κάθε φορά που ξαπλώνεις στο κρεβάτι προσπαθώντας να χαλαρώσεις από την ένταση της ημέρας...
Άναψε τσιγάρο, τράβηξε την κουρτίνα και άνοιξε το παράθυρο... Το φως του φεγγαριού την τύφλωσε... Όλα ήταν ήρεμα.. Ήρεμα και γαλήνια.. Έβγαλε έναν αναστεναγμό και φύσηξε δυνατά τον καπνό... Που και που ακουγόνταν ένα νυχτοπούλι... Άνοιξε το ραδιόφωνο.. Ο αγαπημένος της σταθμός, το αγαπημένο της τραγούδι... «Πόσο μου λείπεις» τραγούδαγε ο Παπακωνσταντίνου και ένιωσε τα δάκρυα της να κυλάνε από τα μάτια... Δάκρυα λύτρωσης, δάκρυα παρηγοριάς., δάκρυα ανακούφισης... Θυμήθηκε τους ανθρώπους που έχουν περάσει από τη ζωή της.. Φίλοι που έγιναν γνωστοί και το αντίθετο, φίλοι που έγιναν εχθροί, αγαπημένα πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια στη ζωή, σχέσεις ερωτικές που έληξαν άδοξα, όλοι εκείνοι...
Έκλαψε για πολλή ώρα και για όλα... Για όλες εκείνες τις στιγμές που σώπασε, για εκείνες τις στιγμές που αντέδρασε, για εκείνες τις στιγμές που έφυγαν, για εκείνες τις στιγμές που δεν ήρθαν ποτέ... Για όλα εκείνα που τη σημάδεψαν με τον τρόπο τους...
Κοίταξε τον καθρέφτη... Οι ρυτίδες έκφρασης ήταν πιο έντονες από ποτέ.. Περνάνε τα χρόνια σκέφτηκε και η κάθε ρυτίδα ήταν εκεί να της το υπενθυμίζει.. Ξέρεις, λένε ότι, οι ρυτίδες έκφρασης ότι είναι όλα αυτά που μας σημάδεψαν στη ζωή μας.. Τα μαθήματα ζωής που πήραμε, τα χαμόγελα που δώσαμε και τόσα άλλα...
Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της... Τελικά συνειδητοποίησε ότι τόσα χρόνια απλά ζούσε... Όλα αυτά που έγιναν ήταν μέσα σε αυτό που ορίζουμε σαν ζωή.. Κάθε στιγμή της ήταν ένα κομμάτι στο παζλ.. Ένα παζλ που ολοκληρώνεται όταν πια πεθαίνεις και βάζεις εσύ το τελευταίο κομμάτι... Ένα παζλ με φωτεινές και σκοτεινές γωνίες.. Ένα παζλ με τα δικά σου κομμάτια... Με όλα αυτά που μαζεύεις όσα χρόνια ζεις... Από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα..
Νοερά σχημάτισε στο μυαλό της το παζλ της... Δεν είχε φτάσει ούτε στη μέση και όμως ήταν τόσο όμορφο.. Μια ανυπομονησία άρχισε να την κυριεύει.. Θέλει να συνεχίσει να το γεμίζει.. Να το κάνει το πιο όμορφο παζλ που έχει δει ποτέ...
Άκουσε γέλια.. Κοίταξε από το παράθυρο... Μια παρέα περπατούσε και κρατώντας τα μουσικά όργανά τους συζητούσαν και γελούσαν.. Πιο εκεί ένας κύριος κάπνιζε και σιγομουρμούραγε ένα κεφάτο τραγούδι... Κοίταξε τον ουρανό.. Σε λίγη ώρα θα άρχιζε να ξημερώνει.. Να και μια ημέρα που θα απολαύσω την ανατολή σκέφτηκε.. Άραγε πόσες φορές είχε αυτή την ευκαιρία ή θα την έχει;
Έφτιαξε καφέ και περίμενε... Περίμενε αποφασισμένη πια να μην αφήσει καμία ημέρα και καμία νύχτα ανεκμετάλλευτη.. Καμία στιγμή να χαθεί.. Αποφάσισε να απολαμβάνει πια όλα αυτά που της προσφέρονται... Άλλωστε έχει και ένα παζλ να φτιάξει... Ένα παζλ με σκοπούς και στόχους... Το δικό της παζλ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου