Παρίσι, 13 Νοεμβρίου 2015
Μία ημέρα πριν
Η Αλίκη ξύπνησε χαρούμενη. Επιτέλους έφτασε η μεγάλη ημέρα. Σε λίγες ώρες θα αναχωρούσε για τον προορισμό του ονείρου της, το Παρίσι. Ο φίλος της ο Κώστας, αρχικά φοιτητής σε μεταπτυχιακό και μετέπειτα εργαζόμενος σε ένα μεγάλο αρχιτεκτονικό γραφείο, της έκανε αυτό το εισιτήριο δώρο για τα γενέθλια της.
Ετοίμαζε τη βαλίτσα της όταν μπήκε η μητέρα της στο δωμάτιο.
«Τι θα πάρεις τελικά μαζί; Φόρμες; Βρε κορίτσι μου Παρίσι πας. Δε ξέρεις τι λένε για τη Γαλλία και τη φινέτσα της»;
«Άσε μας ρε μαμά» της απάντησε η Αλίκη.
«Τουλάχιστον πάρε αυτό το φόρεμα, δώρο του μπαμπά σου».
«Αν είναι να με πρήξεις θα το πάρω. Και τώρα αν δεν σε πειράζει άσε με να ετοιμάσω τα πράγματα μου με την ησυχία μου».
Ρούχα τσεκ. Παπούτσια τσεκ. Καλλυντικά τσεκ. Το αγαπημένο της βιβλίο τσεκ. Η φωτογραφική της τσεκ. Έκλεισε τη βαλίτσα. Κατέβηκε να φάει μεσημεριανό με τους γονείς της και ύστερα θα την πήγαινε ο μπαμπάς της στο αεροδρόμιο.
Η ώρα έφτασε και ο πατέρας της κατέβηκε στο αμάξι.
«Αλίκη μην αργήσεις. Για να προλάβουμε».
Η Αλίκη φίλησε τη μαμά της και τα μικρά αδέρφια της. «Τα λέμε σε λίγες ημέρες» φώναξε καθώς το αυτοκίνητο απομακρύνονταν.
Έφτασε στο αεροδρόμιο, αγκάλιασε τον μπαμπά της και κατευθύνθηκε προς την είσοδο του αεροδρομίου. Φτάνοντας γύρισε και κοιτάζοντας τον, του φώναξε: «Να προσέχεις τη μαμά και τα παιδιά. Σε αγαπώ πολύ».
Λίγη ώρα μετά καθόταν αναπαυτικά στο κάθισμα του αεροπλάνου, δίπλα στο παράθυρο. Κοίταξε γύρω της. Μια μαμά προσπαθούσε να ηρεμήσει το παιδί της, ενώ ένα ζευγάρι μελλόνυμφων απολάμβανε ένα ποτήρι σαμπάνια. Πιο κει μία παρέα φοιτητών γελούσε και συζητούσε δυνατά.
Έκλεισε τα μάτια της. Σε λίγη ώρα άρχιζε η απογείωση και το ταξίδι της στο όνειρο.
Φτάνοντας στο Παρίσι
3 ώρες μετά έφτασε στο Παρίσι. Ο Κώστας την περίμενε στο αεροδρόμιο. Πήρε τη βαλίτσα της και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Τον είδε και έτρεξε στην αγκαλιά του.
«Πόσος καιρός πάει;; Μου έλειψες ρε χαζό» είπε η Αλίκη.
«Και εμένα μου έλειψες. Καλώς ήρθες ή αλλιώς bienvenu που λέμε εδώ στη Γαλλία».
Μπήκαν στο ταξί και κατευθύνθηκαν στο σπίτι του Κώστα. Ο Κώστας συγκατοικούσε με τον Adam.
Ο Adam ήταν ένας Άγγλος που είχε μετακομίσει με τους γονείς του στη Γαλλία όταν ήταν 15 χρονών. Συνεργάτης του Κώστα στο αρχιτεκτονικό γραφείο. Έμεναν μαζί τους τελευταίους μήνες.
Η Αλίκη δε σταμάτησε να χαζεύει σε όλη τη διαδρομή. Δε μπορούσε να το πιστέψει ότι επιτέλους το όνειρό της έγινε πραγματικότητα. Έφτασαν στο σπίτι. Ένα μικρό διαμέρισμα πάνω σε ένα 8οροφο κτίριο. Ανέβηκαν στο διαμέρισμα και ο Κώστας βοήθησε την Αλίκη να τακτοποιηθεί. Ο Adam έλειπε όποτε είχαν την ευκαιρία να πούνε τα νέα τους και να θυμηθούν τη ζωή στην Ελλάδα. Σήμερα δε θα έβγαιναν. Θα έμεναν σπίτι.
Η ώρα πέρασε, το κρασί τελείωσε και ήρθε η ώρα του ύπνου. Η Αλίκη καληνύχτισε τον Κώστα και πήγε στο δωμάτιο να ξεκουραστεί. Ήθελε να μαζέψει δυνάμεις για να μπορέσει να εξερευνήσει το Παρίσι.
Παρασκευή 13 Νοεμβρίου
09:00 pm
Η Αλίκη ξύπνησε ενώ ο ουρανός ήταν ήδη συννεφιασμένος. Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Όλα της φαινόταν τόσο άγνωστα αλλά και συνάμα τόσο οικεία. Ήθελε να τα νιώσει, να τα ζήσει, να τα δει.
Πήγε στην κουζίνα. Ο Κώστας την περίμενε με τον καφέ στο χέρι.
«Καλά ξυπνητούρια. Γαλλικός. Σκέτος με 2 σταγόνες γάλα. Όπως τον πίνεις».
Πήρε τον καφέ στο χέρι και χαμογέλασε.
«Λοιπόν τι θα κάνουμε σήμερα;»
«Εγώ μικρή δουλεύω τώρα αλλά σου υπόσχομαι ότι μόλις γυρίσω θα φροντίσω να κάνουμε πολλά πράγματα. Σου αφήνω λεφτά μήπως χρειαστείς. Αν θες πήγαινε καμία βόλτα. Έχεις και τον μεταφραστή μαζί. Και ότι θες πάρε με στο κινητό. Θυμάσαι πως παίρνεις και πως λειτουργεί;» της είπε.
«Ναι, μην ανησυχείς. Τα έχω όλα υπό έλεγχο. Τα λέμε το απόγευμα» είπε η Αλίκη.
Ο Κώστας τη φίλησε στο μέτωπο και έφυγε.
16:00 pm
Ο Κώστας γύρισε σπίτι και είδε την Αλίκη να τον περιμένει στον καναπέ διαβάζοντας το αγαπημένο της βιβλίο και απολαμβάνοντας μία κούπα με ζεστή σοκολάτα.
«Τι κάνει το μικρό»;
«Καλά. Εδώ. Πριν λίγο γύρισα και χαλαρώνω. Εσύ; Πως ήταν η μέρα σου»;
«Κουραστικά αρκετά αλλά μάντεψε. Το βράδυ έχουμε έξοδο. Θα πάμε στη συναυλία των Eagles of Death Metal στο θέατρο Bataclan»
«Αλήθεια; Που βρήκες εισιτήρια ή το είχες προγραμματίσει»;
«Μου τα έδωσε ο Adam. Ήταν να πάει με την κοπέλα του αλλά αρρώστησε και θα μείνουν σπίτι της».
Ώρα 20:00
Λίγη ώρα πριν το μακελειό. Ο Κώστας με την Αλίκη έκατσαν αναπαυτικά στη θέση τους. Η Αλίκη έλαμπε μέσα στο γαλάζιο φουστάνι της, δώρο του πατέρα της. Της φώτιζε όλο το πρόσωπο, ενώ το μακιγιάζ της συμπλήρωνε το νεανικό λουκ της.
Ώρα 21:00
Το συγκρότημα ετοιμαζόταν να εμφανιστεί στη σκηνή. Χειροκροτήματα και φωνές. Είπαν το πρώτο τραγούδι. Είπαν και το δεύτερο και η ώρα κυλούσε ευχάριστα.
Ώρα 21:50
Η μουσική σταματάει. Φωνές και πυροβολισμοί αντηχούν σε όλη την αίθουσα. Παντού νεκροί. Αίμα, κλάματα και μια τρίωρη ομηρία. Κανείς δε ξέρει τι συμβαίνει. Κανείς δε μπορεί να συνειδητοποιήσει τι γίνεται. Η Αλίκη κοιτάει γύρω της. Μία κοπέλα ζητάει βοήθεια, άλλοι τρέχουν να ξεφύγουν και άλλοι κρατιούνται όμηροι. Γυρίζει και κοιτάει τον Κώστα. Της σφίγγει το χέρι. «Όλα καλά θα πάνε» σκύβει και της λέει.
Τρεις ώρες μετά, λίγο πριν την έφοδο της αστυνομίας στο θέατρο, ο Κώστας δέχεται μια σφαίρα. Η Αλίκη τα χάνει. Τον αγκαλιάζει καθώς έχει πέσει αιμόφυρτος στο πάτωμα. «Μην πεθάνεις σε παρακαλώ. Είμαι εδώ. Σε αγαπάω. Μείνε μαζί μου» του λέει και ξεσπάει σε λυγμούς.
Λίγα λεπτά αργότερα δέχεται και εκείνη μια σφαίρα. Κοιτάει το φόρεμά της. Από γαλάζιο έχει αρχίσει να γίνεται κόκκινο. Όλα λάμπουν γύρω της. Ακούει φωνές. Δε βλέπει τίποτα. Μόνο ένα λευκό φως. Θυμάται τους γονείς της και πόσο ήθελε να τους δει. Θυμάται τα αδέρφια της και πόσο ήθελε να μπορέσει να τα αγκαλιάσει πάλι. Ακούει τη φωνή της μαμάς της να της λέει: «Καλά να περάσετε αγάπη μου και να προσέχετε. Κώστα την κόρη μου και τα μάτια σου». Στο μυαλό της έρχονται στιγμές με φίλους, στιγμές από την παιδική της ηλικίας, τη φοιτητική, την ενήλικη. Χαρούμενες αλλά και λυπημένες στιγμές. Όλη της η ζωή περνάει από μπροστά της σαν ταινία. Προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια της. Βλέπει 2 αστυνομικούς.
«Bientôt une ambulance» ακούει να λένε.
Καταλαβαίνει με τα λίγα γαλλικά της ότι καλούν ασθενοφόρο. Γυρνάει και κοιτάει τον Κώστα. Δίπλα της. Σκεπασμένος με το λευκό σεντόνι. Νιώθει τη ψυχή της να φεύγει. Δάκρυα κυλάνε στα μάτια της. Ξέρει ότι δε θα γυρίσει ποτέ στην Ελλάδα. Δε θα δει ξανά την οικογένεια της, τους φίλους της, ακόμα και αυτή τη στριμμένη γειτόνισσα της. Δε θα δει τίποτα. Είδε όμως το Παρίσι, έκανε πραγματικότητα το όνειρό της, ένα όνειρο που της στέρησε της ζωή της χωρίς να το επιλέξει η ίδια, χωρίς να της φταίει το όνειρο. Άλλοι επέλεξαν για αυτοί. Άλλοι της στέρησαν τη ζωή. Άλλοι..
Κλείνει τα μάτια της. Ο Πύργος του Αΐφελ φαίνεται ακόμα φωτισμένος και εκείνη ελεύθερη πετάει πάνω από το Παρίσι. Προορισμός της η Ελλάδα. Νιώθει τον αέρα την παρασέρνει. Βλέπει τον Κώστα, βλέπει και άλλους πολλούς ανθρώπους, 128 τους μέτρησε. Άλλοι πάνε από εδώ, άλλοι από εκεί.
Πιάνει τον Κώστα από το χέρι. Τουλάχιστον σε αυτό το ταξίδι δε θα είναι μόνη...
Ο πύργος του Άιφελ σβήνει τα φώτα.
Καληνύχτα πλανήτη γη.... Ήσουν πολύ μικρός για να μας χωρέσεις...
Υ.Γ. 1 Το παραπάνω κείμενο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, βασισμένο όμως σε αληθινά γεγονότα. Τα ονόματα είναι φανταστικά.
Υ.Γ. 2 Ας με συγχωρήσουν οι γνώστες των Γαλλικών αν υπάρχουν κάποια λάθη αλλά δε γνωρίζω καθόλου γαλλικά. Επίσης και αυτοί που έχουν ταξιδέψει Γαλλία.. Δεν έχω πάει ποτέ, χρησιμοποίησα απλά τη φαντασία μου.
Υ.Γ. 3 Θύματα δεν είναι μόνο τα θύματα του Παρισιού. Θύματα είναι και όλοι εκείνοι που σκοτώνονται συνεχώς στις χώρες του πολέμου. Θύματα είναι και οι πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Θύματα είναι και οι πολίτες που κάθε μέρα χάνουν τα αυτονόητα όπως υγεία, εργασία, ασφάλεια εξαιτίας των κυβερνητικών πολιτικών. Θύματα είναι και είμαστε όλοι εμείς που δεν επιλέξαμε τίποτα από όλα αυτά αλλά μας τα επέβαλλαν με το έτσι θέλω...
Υ.Γ. 4 Ας αναπαυτούν όλες οι ψυχές που χάθηκαν αθώα πάνω στη γη. Είτε είναι Σύριοι, είτε Αφγανοί, είτε Ευρωπαίοι, είτε... Είναι όλοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο...
Καλή δύναμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου