Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

Είναι κάτι χαρακτήρες τελειωμένοι αναπτήρες έλεγε ένα παλιό λαϊκό άσμα της γνωστής σε όλους μας λαίδης. Παρότι αντικειμενικά φαίνεται ένας στίχος ανούσιος, παρόλα αυτά μπορεί να περικλείει πολλά νοήματα.

Πόσες φορές δεν έχουμε γνωρίσει κωλοχαρακτήρες στη ζωή μας; Άνθρωποι μίζεροι, κομπλεξικοί, εκμεταλλευτές, συμφεροντολόγοι, ανώριμοι. Άνθρωποι ανίκανοι να αγαπήσουν μόνο και μόνο γιατί το έκαναν στο παρελθόν χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που θα σε κρίνουν μονίμως και για τα πάντα. Θα σε μειώσουν με την πρώτη ευκαιρία για να βγουν εκείνοι από πάνω. Να νιώσουν για ακόμα μια φορά καλά με τον εαυτό τους. Είναι εκείνοι που τους ενοχλούν τα πάντα πάνω σου και φυσικά ούτε να ακούσεις έναν καλό λόγο. Σπανίως. Και όταν ρωτάς κάτι του τύπου «μα γιατί δε λες κάτι καλό» η μόνη τους απάντηση είναι «για μένα τίποτα δεν είναι καλό. Ακόμα και με τον εαυτό μου είμαι σκληρός. Άσε που έτσι βελτιώνεσαι». Ναι, δε λέω είναι ωφέλιμη ή κριτική αλλά δε γίνεται μονίμως να κανείς τα πάντα λάθος. Άνθρωποι τοξικοί θα έλεγα.. Άνθρωποι που δε χαίρονται τη ζωή τους, που έχουν πολλά ψυχολογικά και προσπαθούν να τα μεταφέρουν και στους άλλους. Συνήθως εισέρχονται στη ζωή σου σε δύσκολες περιόδους και βρίσκοντας ευκαιρία όταν πια αρχίζεις να τους εμπιστεύεσαι αρχίζουν το κήρυγμα. Βρίσκονται σε μια διαρκή προσπάθεια να σε φέρουν στα νερά τους, να σε κάνουν ότι θέλουν. Έτσι έχουν μάθει. Νομίζουν ότι μπορούν να χρησιμοποιούν ανθρώπους κατά τα δικά τους οφέλη. Να τους μειώνουν εφ όρου ζωής για να νιώσουν εκείνοι καλύτερα.

Και φυσικά εκείνοι είναι αλάνθαστοι. Δεν κάνουν ποτέ λάθη, έχουν δουλέψει με τον εαυτό τους και λοιπές μαλακίες. Μη διανοηθείς να κανείς κριτική για εκείνους. Ακούς το κράξιμο της ζωής σου. Αλλά δε φταίνε αυτοί. Όχι. Φταις εσύ που τους έδωσες το δικαίωμα. Τους έκανες να νιώθουν κάποιοι, τους ανέβασε ψηλά και εκείνοι πήραν θάρρος και νόμιζαν ότι έπιασαν τον παπά απο τα @@.

Κάπως έτσι περνάει ο καιρός και εσύ συνεχίζεις να μη μιλάς. Δέχεσαι την κριτική τους, δέχεσαι να σε μειώνουν, υποχωρείς, γιατί δεν έχεις βρει τη δύναμη να πατήσεις στα πόδια σου και να πεις ένα ωραιότατο «άντε γεια αγοράκι μου η κοριτσάκι μου. Μας τα επρηξες πια». Και μαζεύεις, μαζεύεις και δε μιλάς. Περιμένεις να φτάσεις στα όρια σου.

Έτσι ένα ωραίο πρωί και έχοντας μαζέψει αρκετά, βρίσκοντας μια αφορμή το λες. Λες ένα ωραιότατο «άντε και γ@μησου» και αρχίζεις πάλι να αναπνέεις ξανά. Νιώθεις ότι επιστρέφει το οξυγόνο και πάλι πίσω στα πνευμόνια σου. Δε θες να κλάψεις, δεν εξοργίζεσαι, δε νευριάζεις. Απλά φεύγεις! Και νιώθεις μια ηρεμία, μια γαλήνη που δε μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Και το αίμα επανέρχεται στο σώμα σου...

Βλέπεις, αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν τα βαμπίρ. Ρουφάνε το αίμα σου αφήνοντας σε αδύναμο, ανήμπορο, υποτελή και δούλο τους... Και όταν το καταλαβαίνεις μπορεί να είναι αργά, μπορεί να ψάχνεις για αίμα αλλά με ένα μαγικό τρόπο ο οργανισμός σου επαναφέρει το αίμα στο σώμα σου από μόνος του...

Άνθρωποι μόνοι λοιπόν. Δυστυχισμένοι που νομίζουν ότι είναι ευτυχισμένοι. Όμως όχι, δεν είναι. Δεν είναι για τον απλό λόγο ότι ζούνε με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Δεν έχουν ξεπεράσει ότι τους έχει συμβεί. Ή απλά αυτός είναι ο χαρακτήρας του και δε θέλουν να τον αλλάξουν. Απλά τον κρύβουν επιμελώς. Όμως, ευτυχώς υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι που τους καταλαβαίνουν και τους κάνουν πέρα από την πρώτη στιγμή. Προσωπικά, τους θαυμάζω και ας μου λένε μετά: «Στα έλεγα εγώ».

Και η ζωή συνεχίζεται χωρίς αυτούς.. Ναι, και όμως γίνεται! Δεν είναι απίθανο! Μπορεί να συμβεί αρκεί να το πιστέψεις, να σταθείς στα πόδια σου και να τους πετάξεις έξω από τη ζωή σου.. Πίστεψε με θα νιώσεις καλά από το επόμενο κιόλας λεπτό...

Και που είσαι.. Μην πέσεις στο επίπεδο τους και μην απαντάς σε ότι και αν σου πουν. Εσύ ξέρεις ποιος είσαι και τι αξίζεις και κανείς δε μπορεί να το αλλάξει αυτό....

Keep going...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου